Από τα πιο συναρπαστικά 0-0 ήταν αυτό ενάντια στη Μίλαν την Τετάρτη. Μπορούσε να έχει κερδίσει, μπορούσε να έχει χάσει. Ίσως λίγο πιο κοντά στο δεύτερο να ήταν μάλιστα καθώς η αντίπαλός της είχε τις πιο κλασσικές ευκαιρίες στη συνάντηση.
Σούπερ η θέλησή της, σούπερ η προσπάθεια. Ίδιες όμως και οι αδυναμίες που διακρίνει κανείς στο παιχνίδι της από την αρχή της σεζόν. Τις αναφέρω ξανά. Η μόνη σταθερή όαση της επιθετικά είναι ο Μάλεν.
Ο Φίλκρουγκ θέλει «τάισμα» για να φανεί και δεν το λαμβάνει στον βαθμό που πρέπει, ο Αλέ είναι στον κόσμο του (αγωνιστικά, σταθερά εκτός φόρμας), ο Αντεγέμι έδειξε κάποια σημάδια αφύπνισης ως αλλαγή στη Χόφενχαϊμ αλλά με την Ντόρτμουντ πέντε ενέργειες έκανε και οι έξι ήταν λάθος, ο Μπραντ είναι θετικός αλλά όχι κάτι το τρομερό, ο Ρόιζ παίζει με την πείρα πλέον, όχι με ταχύτητα όπως σε πιο νεανικά χρόνια.
Καλά όταν παίζει, βασικός ή ως αλλαγή, ο Φέλιξ Νμεσά χάνεται και η ηρεμία στη μεσαία γραμμή. Έχει τεράστια πίεση στους ώμους του και δεν μπορεί να τη διαχειριστεί ο νεαρός χαφ. Του πέφτει βαριά η Ντόρτμουντ ως τώρα, τον έχει επηρεάσει και η μη αποδοχή του από τους υποστηρικτές της.
Τώρα η ομάδα του Εντίν Τέρζιτς επιστρέφει στο πρωτάθλημα όπου μετράει τρεις σερί νίκες και λίγο με τα ψέματα παραμένει αήττητη (4-2-0) σε αυτό. Τη μοναδική ήττα στη σεζόν την υπέστη στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ στο Παρίσι.