ΙΣΠΑΝΙΑ - ΓΑΛΛΙΑ

Κατάθεση ψυχής και τεράστια πρόκριση την Παρασκευή στη Στουτγάρδη επί της διοργανώτριας Γερμανίας (2-1 στην παράταση). Πήρε προβάδισμα με τον Ντάνι Όλμο στο 51’, ύστερα από ένα ισορροπημένο πρώτο 45λεπτο. Δέχτηκε πίεση στη συνέχεια και ισοφαρίστηκε δίκαια στο livescore στο 89’ από τον Βιρτς και ενώ όλοι ετοιμάζονταν για τα πέναλτι, στο 119’ ο Μερίνο με κεφαλιά έδωσε την πρόκριση στη «ρόχα».

«Είμαστε ταπεινοί, όμως ο στόχος της ομάδας εξαρχής ήταν ξεκάθαρος. Να κατακτήσουμε το Κύπελλο» εξηγούσε εν μέσω πανζουρλισμού ο Βάσκος μέσος και χρυσός σκόρερ του προημιτελικού, Μίκελ Μερίνο. Το φοβερό είναι ότι 33 χρόνια πριν, στο ίδιο γήπεδο, είχε σκοράρει απέναντι στους Γερμανούς και ο πατέρας του…

Η Ισπανία βρίσκεται στα ημιτελικά, όπως πριν από τρία χρόνια στα γήπεδα της Αγγλίας, και πλέον θα προσπαθήσει να βρεθεί ξανά σε έναν μεγάλο τελικό, για πρώτη φορά μετά το 2012. Τότε ήταν το τέλος μιας ιστορικής φουρνιάς που κατέκτησε τον κόσμο, με ένα Μουντιάλ (2010) και δύο Euro (2008, 2012). Τώρα, πιθανώς είναι η έναρξη μιας νέας κυριαρχίας…

Έτσι κι αλλιώς, στο ρόστερ υπάρχουν πολλοί πιτσιρικάδες, που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Ο 17χρονος Γιαμάλ Λαμίν, που προηγείται στον πίνακα με τις ασίστ έχοντας καταγράψει τρεις ως τώρα, οι 21χρονοι Πέδρι και Νίκο Γουίλιαμς, αλλά και οι υπόλοιποι. Ο βασικός μπακ Κουκουρέγια είναι στα 25 χρόνια, οι Λε Νορμάν και Σιμόν στα 27, οι μέσοι Ρόδρι και Φαμπιάν στα 28 και πάει λέγοντας.

Έχει βαλθεί να τρελάνει κόσμο σε αυτή τη διοργάνωση. Σίγουρα, όχι με την απόδοσή της. Κι αυτό γιατί οι εμφανίσεις της εξακολουθούν να απέχουν πολύ από τις δυνατότητες και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών της. Έχουν θυσιαστεί στο βωμό της ουσίας, που δεν είναι άλλη από τις προκρίσεις.

Εξακολουθεί ωστόσο να είναι μια δυσκολοκατάβλητη ομάδα, στιβαρή ανασταλτικά, χωρίς όμως φαντασία και εξάρσεις στο επιθετικό κομμάτι. Ούτε στα προημιτελικά με την Πορτογαλία μεταβλήθηκε το ενεργητικό των γκολ, καθώς πήρε την πρόκριση στα πέναλτι. Φτάνει στους αγώνες σήμερα στα ημιτελικά της διοργάνωσης με τρία τέρματα, εκ των οποίων ένα πέναλτι (στο 1-1 της τρίτης αγωνιστικής με την Πολωνία) και δύο αυτογκόλ (το 1-0 στην πρεμιέρα με Αυστρία και στους “16” με το Βέλγιο).

Χωρίς γκολ λοιπόν σε κανονική ροή αγώνα, σε αυτή τη διοργάνωση, οι παίκτες του Ντιντέ Ντεσάν. Εντούτοις, στο παιχνίδι με την Πορτογαλία, πλησίασαν όσο ποτέ στο να βρουν δίχτυα. Όχι στο α’ ημίχρονο, όπου η προσέγγιση ήταν πολύ προσεκτική και χωρίς ρίσκα (ένα σουτ στο στόχο), αλλά στην επανάληψη. Κυρίως από τη στιγμή που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ο Ντεμπελέ (67′ αντί του Γκριεζμάν).

Τρεις σπουδαίες ευκαιρίες για γκολ (67′ Κολό Μουανί, 70′ Καμαβινγκά, 74′ Ντεμπελέ) δεν ήταν αρκετές για να αλλάξει το σκορ. Αν κάποιος λείπει από το προσκήνιο, αυτός είναι ο Κιλιάν Εμπαπέ. Φανερά εκτός ρυθμού και εν πολλοίς χωρίς καλή φυσική κατάσταση, αντικαταστάθηκε στο 105′. Το ημίωρο της παράτασης δεν είχε σπουδαίες συγκινήσεις.

Αλάνθαστη η πεντάδα των εκτελεστών από την άσπρη βούλα. Το δοκάρι του Πορτογάλου Ζοάο Φέλιξ στην τρίτη εκτέλεση ήταν η μοιραία. Εντύπωση προκάλεσε η επιλογή των Μπαρκολά και Κουντέ, που εκτέλεσαν πέναλτι για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Ο Ντεσάν είχε μάλιστα σηκώσει ως αλλαγή στο 119′ και τον Ζιρού που προοριζόταν για τα πέναλτι, όμως το παιχνίδι δεν σταμάτησε έως το σφύριγμα της λήξης και… δεν πρόλαβε.