Το θετικό. Την επόμενη σεζόν λογικά θα παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δίκαιη η παρουσία της στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, υψηλότερη η σταθερότητά της σε σχέση με άλλες ομάδες. Δικοί της ο «ζεματιστός» Μαρμούς και ο «ζεστός» Εκιτικέ. Το καλύτερο επιθετικό δίδυμο της κατηγορίας.
Η ομάδα του Ντίνο Τόπμελερ καταφέρνει, παρότι διαθέτει νεανικό ρόστερ, να είναι απολαυστική στα περισσότερα παιχνίδια της. Έτσι και βρει λίγο χώρο ώστε να τρέξει, θα σε «σκοτώσει». Είναι βεβαίως, και θέμα της εκάστοτε αντιπάλου αυτό, εφόσον βρίσκει όμως (λάθη, κλεψίματα, αντεπιθέσεις), χαμογελάει.
Κάπως έτσι πήγε στη διακοπή με μια ματσάρα. Νίκησε (3-2) στη Στουτγκάρδη σε παιχνίδι απόλαυση. Ευκαιρίες, να φάν’ κι οι κότες, περισσότερες για τη Στουτγκάρδη, αποδείχτηκε, όμως, πιο αποτελεσματική και απολαμβάνει αήττητο έξι επίσημων παιχνιδιών (5-1-0).
Έχει ήδη μαζέψει είκοσι βαθμούς μετά από δέκα αγωνιστικές. Τόσους είχε μαζέψει στον πρώτο γύρο της περασμένης σεζόν, μετά από 17 αγωνιστικές. Αυτό από μόνο είναι αρκετό ώστε να βλέπει πιο αισιόδοξα το μέλλον. Αλλά καλά θα κάνει να συνεχίσει να δουλεύει. Έχει ατέλειες.
Θυμίζω ξανά στις αναλύσεις αγώνων τη βασική (ατέλεια). Είναι οι αποστολές ή στιγμές εντός παιχνιδιού, που πρέπει να έχει την πρωτοβουλία. Στο Βερολίνο, για παράδειγμα, δεν νίκησε (1-1 με την Ουνιόν), με το ζόρι επικράτησε (1-0) της Ρίγας Σκόλα. Αν η αντίπαλος παίξει κλειστά και δεν κάνει λάθη, δυσκολεύεται.