Σήμερα προφανώς και δεν είναι μία μέρα σαν όλες τις άλλες. Ο πλανήτης ολόκληρος πενθεί όχι μόνο για έναν κορυφαίο ποδοσφαιριστή αλλά και για έναν άνθρωπο που αγαπήθηκε σε μεγάλο βαθμό και για τις αδυναμίες του. Έναν άνθρωπο που με όλα αυτά που είχε περάσει βγαίνοντας πάντα αλώβητος, μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι όντως είναι «Θεός».
Δεν είναι τα πάντα αριθμοί. Βάσει αριθμών ο Πελέ ήταν όντως πάνω από τον Μαραντόνα και το ίδιο ισχύει και σήμερα για τους Μέσι και Ρονάλντο. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα που δεν μετριούνται. Κανείς δεν ξέρει πώς θα τα κατάφερναν οι υπόλοιποι τεράστιοι ποδοσφαιριστές που κόσμησαν και κοσμούν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν είχαν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες που βρήκε μπροστά του ο Ντιέγκο.
Προσωπικά τους θαυμάζω και τους τέσσερις προαναφερθέντες. Τον Πελέ δεν τον πρόλαβα, τον Μαραντόνα όμως τον πρόλαβα και αποτέλεσε και την αφορμή για να κολλήσω με τη Νάπολι. Ο αδύναμος που πάει να τα βάλει με το κατεστημένο, ο φτωχός που ταπεινώνει τον πλούσιο, ο αδικημένος που αναζητά το δίκιο του, από παιδί με τραβούσαν αυτές οι ιστορίες.
Ο Μαραντόνα και η Νάπολι το εξέφραζαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο ιταλικός νότος και η περιφρόνηση του από τον ιταλικό βορρά είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να το καταλάβει κάποιος που δεν ζει στην Ιταλία. Και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική αντιπαλότητα Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Μα καμία όμως…
Μέχρι να φορέσει τη φανέλα της ο Μαραντόνα, η Νάπολι ήταν μία ομάδα που θεωρούσε επιτυχία να εξασφαλίσει έξοδο στην Ευρώπη. Αυτός κατάφερε στην 3η του χρονιά μαζί της – το 1987 – να την φτάσει στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Τρία χρόνια αργότερα, το 1990, ήρθε και το δεύτερο – και τελευταίο μέχρι σήμερα – πρωτάθλημα, ενώ το 1989 την είχε οδηγήσει και στην κατάκτηση του ΟΥΕΦΑ.
Ασφαλώς όμως οι κορυφαίες στιγμές της καριέρας του ήταν τα Μουντιάλ του 1986 και του 1990. Το 1986 το κατέκτησε και προφανώς είναι μικρότητα να ασχολείται κανείς με το χέρι στο πρώτο γκολ του αγώνα με την Αγγλία (που παρεμπιπτόντως εκτός από χέρι ήταν και επιθετικό φάουλ αλλά και οφσάιντ), όταν αμέσως μετά ακολούθησε το γκολ-ποίημα για το 2-0. Και δεν σταμάτησε εκεί, αφού και τα δύο γκολ που σημείωσε στον ημιτελικό με το Βέλγιο ήταν… καλλιτεχνήματα. Στον τελικό μπορεί να μην σκόραρε, όμως η μαγική πάσα στον Μπουρουσάγα για το 3-2 ήταν αρκετή για να πάρει το κύπελλο και να το πάει σπίτι του.
Το 1990 κατάφερε να φτάσει στον τελικό μία Αργεντινή που έπαιξε το χειρότερο ποδόσφαιρο από όσα Μουντιάλ την θυμάμαι (το 1982 είδα το πρώτο μου). Ομως και εδώ είχε να αντιμετωπίσει ουκ ολίγες αδικίες. Το ανύπαρκτο πέναλτι με το οποίο κέρδισε η Γερμανία, τις αποδοκιμασίες από Ιταλούς και Γερμανούς «φιλάθλους» την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Αργεντινής, την κατηγορία ότι «δίχασε» την Ιταλία πριν από τον ημιτελικό Ιταλία – Αργεντινή. Λες και μπορεί κανείς να κάνει κουμάντο στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και να του υποδείξει τι να υποστηρίξει. Αλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία των Ναπολιτάνων την Ιταλία υποστήριζε, είχαν βγάλει και πανό άλλωστε («Ντιέγκο η Νάπολι σε αγαπάει αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας»). Και όσοι υποστήριζαν την Αργεντινή, δεν το έκαναν επειδή τους το ζήτησε ο Μαραντόνα αλλά επειδή έτσι αισθάνονταν. Το γιατί αισθάνονταν έτσι, καλό θα ήταν να προβληματίσει λίγο τους Ιταλούς…
Ακολούθησαν οι διάφορες ιστορίες με τη δικαιοσύνη και τα θέματα με την υγεία του αλλά αυτά δεν έχει κανένα νόημα να τα αναμασάμε. Ο αντισυμβατικός του χαρακτήρας τον είχε κάνει αγαπητό σε όλο τον πλανήτη. Γιατί έδειχνε ότι παραμένει ένας άνθρωπος τρωτός, με τις αδυναμίες του και τα ελαττώματά του.
Στην Αργεντινή τον λάτρευαν όλοι. Ανεξαρτήτως συλλογικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Οσοι ενδιαφέρονται, ας αναζητήσουν τα στιγμιότυπα των αγώνων της Χιμνάσια Λα Πλάτα στο περσινό πρωτάθλημα. Τότε που σε ΟΛΑ τα γήπεδα που έπαιξε η ομάδα του διοργανώθηκαν εκδηλώσεις προς τιμήν του και αποθεώθηκε από ΟΛΟΥΣ τους αντίπαλους οπαδούς.
Ένα ακόμα δείγμα του πόσο πολύ τον αγαπούσε όλος ο κόσμος είναι ότι ποτέ ξανά στην ιστορία της ανθρωπότητας μία είδηση δεν διαδόθηκε τόσο γρήγορα όσο η θλιβερή χθεσινή. Η επίσημη ανακοίνωση έγινε χθες στις 18:19 ώρα Ελλάδας (13:19 ώρα Αργεντινής) και μόλις δύο λεπτά αργότερα ήταν πρώτο θέμα σε όλο τον πλανήτη.
Για την ιστορία να πούμε ότι ο βασικός λόγος που φτάσαμε σε αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη ήταν η κατάθλιψη στην οποία είχε πέσει το τελευταίο διάστημα λόγω της καραντίνας. Η έλλειψη δράσης και ο εγκλεισμός στο σπίτι ήταν για αυτόν κάτι εντελώς ξένο που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Είχε αρχίσει να εμφανίζει ξανά σημάδια κατάχρησης αλκοόλ και αυτό επιβάρυνε τον οργανισμό του. Στα γενέθλιά του στις 30 Οκτωβρίου – που συνέπεσαν και με την επανεκκίνηση της ποδοσφαιρικής δραστηριότητας στην Αργεντινή – εμφανίστηκε καταβεβλημένος και άκεφος, μην μπορώντας να καθίσει στον πάγκο της Χιμνάσια στον αγώνα με την Πατρονάτο. Ακολούθησαν εξετάσεις που έδειξαν ότι είχε ένα αιμάτωμα στον εγκέφαλο το οποίο αφαιρέθηκε με επιτυχία στις 4 Νοεμβρίου.
Παρέμεινε μία εβδομάδα στο νοσοκομείο και τις τελευταίες δύο εβδομάδες ανάρρωνε σε ένα διαμέρισμα παρουσία ψυχολόγου, ψυχίατρου και νοσοκόμας, προκειμένου να απομακρυνθεί από το αλκοόλ. Καθημερινά δεχόταν επισκέψεις από τις κόρες του Ντάλμα και Τζιανίνα, την πρώην γυναίκα του, τα ανίψια του και έδειχνε να πηγαίνει όλο και καλύτερα. Όμως χθες τον πρόδωσε η – σίγουρα πολύ ταλαιπωρημένη – καρδιά του…
Το σίγουρο είναι ότι εκεί που βρίσκεται τώρα θα έχει εκλεκτή παρέα για να κάνει τα κόλπα του με την μπάλα που τόσο αγαπούσε…
Υ.Γ. Επειδή η ζωή συνεχίζεται και επειδή η στήλη είναι για προγνωστικά στοιχήματος, αφήνω δύο προτάσεις για σήμερα, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις.
Καλά να περνάτε και να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους γύρω σας…
