Όπως και αν διαβαστεί, όπως και αν ερμηνευτεί είναι εντυπωσιακό. Στα τελευταία 23 χρόνια, η εθνική Ισπανίας ή ισπανικές ομάδες έχουν συμμετάσχει σε 26 τελικούς διεθνών διοργανώσεων. Παγκόσμια Κύπελλα, Euro, Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. Τους κέρδισαν όλους. Όλους. 26/26, 100%.
Ισπανία – Αγγλία προγνωστικά
Οι τέσσερις από αυτούς τους τελικούς ήταν «εμφύλιοι». Οι πέντε κόντρα στην Ιταλία/ιταλικές ομάδες, τρεις κόντρα στη Γερμανία γερμανικές ομάδες, δύο κόντρα στη Γαλλία/γαλλικές ομάδες.
Καλύτερος… πελάτης των Ίβηρων; Οι αγγλικές ομάδες. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν τα «λιοντάρια» σε τελικό (έτσι κι αλλιώς τα τελευταία 58 χρόνια μια φορά, μέχρι τη δεύτερη φετινή, έχουν βρεθεί σε τέτοιον), αλλά σε συλλογικό επίπεδο, ο λογαριασμός La Liga vs Premier League είναι 9-0. Τρεις φορές έχουν επικρατήσει κόντρα σε Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ και από μία, Φούλαμ, Άρσεναλ και Μίντλεσμπρο.
Η τελευταία φορά που Ισπανοί/ισπανικές ομάδες ηττήθηκαν σε τελικό ήταν σε αυτόν του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2001. Από αγγλική ομάδα, τη Λίβερπουλ, η οποία και κέρδισε την Αλαβές με το φοβερό 5-4 στην παράταση.
Λέει κάτι όλο αυτό εν όψει του τελικού του Euro; Πολλά και τίποτα. Σίγουρα είναι μια παράδοση, ένα σερί, που δεν προσπερνιέται. Δείχνει πως οι Ισπανοί, γενικά, νιώθουν καλά. Και σε τελικούς και κόντρα σε Άγγλους.
Η αλήθεια είναι πως το project της αναδόμησης της εθνικής τους ομάδας ίσως να βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από αυτό που προγραμμάτιζαν. Ίσως το peak να μην είναι αυτή η διοργάνωση, αλλά οι αμέσως (μία – δύο) επόμενες.
Από την άλλη, οι Άγγλοι ακριβώς γι’ αυτό έχουν δομηθεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό ακριβώς διατυμπανίζει ο Σάουθγκεϊτ. Αντιτουριστικός, πιο «ηπειρωτικός», πιο «ευρωπαϊκός» όσο πιθανώς κανείς άλλος στην ιστορία των εκλεκτόρων της Αγγλίας, αλλά αυτό που δείχνει σε όλους είναι τα αποτελέσματα. Όσο καιρό είναι στον πάγκο της, έχει πετύχει περισσότερα, συνεπέστερα και σταθερότερα από κάθε άλλον, ever.
Ναι, δεν έχει κερδίσει τίποτα, σύμφωνοι. Αλλά πλέον φέρνει τους νησιώτες εκεί που δεν είχαν καν μάθει να βρίσκονται. Και αυτό άλλωστε πουλάει. Με δαύτο απαντάει στους επικριτές του για την εικόνα, την προσέγγιση, το στιλ της ομάδας του στο χορτάρι, ειδικά σε τούτη τη διοργάνωση.
Εμφανές το «πρέπει» για την Αγγλία
Πλέον, συμμετέχοντας σε δεύτερο σερί τελικό Euro, Ισπανία – Αγγλία, το «πρέπει» είναι μάλλον εμφανές για τους νησιώτες, κάτι που δεν μοιάζει να ισχύει για την Ισπανία, η οποία έχει κερδίσει συμπάθειες ακριβώς λόγω του ποδοσφαίρου που παράγει ξανά. Και αποτυπώνεται στην τιμολόγησή της. Γκράντε – για τα δεδομένα ενός τελικού – φαβορί δίνεται στο στοίχημα.
Anyway, αυτό που μετράει όταν κάθομαι να αφιερώσω δύο ώρες από τη μέρα μου για να δω μπαλίτσα είναι να περάσω καλά. Και σε αυτή τη διοργάνωση, το νιώθω καλύτερα βλέποντας τη “ρόχα”. Στην τελική σούμα βέβαια – όχι την ασήμαντη δική μου, αλλά την ιστορική – το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από κάθε τι.
Και οι συγκρίσεις. Αν το χάσουν οι Ισπανοί, κανείς δεν θα τους πει αποτυχημένους. Αν το χάσουν οι Άγγλοι, ναι, θα το ακούσουν, αλλά σε σχέση π.χ. με τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Γερμανούς, πού θα βρίσκονται ακριβώς; Και για να μην βιαζόμαστε, όλοι οι προαναφερθέντες έχουν κερδίσει κάτι σε αυτόν τον 21ο αιώνα. Οι νησιώτες δεν έχουν πάρει τίποτα από το ’66.
Ξανοίχτηκα. Δικαιολογημένα. Τελικός είναι, το τελευταίο σημείωμα για το Euro. Αλλά και γιατί δεν ασχολούμαι με οτιδήποτε προσφέρεται στο Pamestoixima.gr. Σε τελικούς ποτέ και για κανέναν λόγο. Νόμος απαρέγκλιτος. Παραφράζοντας – αλλά όχι και τόσο… – το «οι τελικοί κερδίζονται, δεν παίζονται», στοιχηματικά, οι τελικοί δεν αγγίζονται, μόνο βλέπονται. Και για την τσέπη και – κυρίως – για το ρομάντσο.
Καλό βόλι σε όσους το βλέπουν διαφορετικά. Και καλό καλοκαίρι σε όλους.
