Ελπίζω να σας βρίσκω όλους υγιείς, σωματικά και ψυχολογικά. Επειτα από τόσες μέρες στο σπίτι λόγω του «lock down» που αποφάσισε η κυβέρνηση για την προστασία της δημόσιας υγείας, είχα χρόνο να σκεφτώ και να επαναφέρω στη μνήμη μου ποδοσφαιρικά ματς (μεταξύ πάρα πολλών) που έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό μου για διάφορους λόγους.
Παρακάτω θα μοιραστώ μαζί σας το δικό μου top-10 (με χρονολογική σειρά).
1) 12/05/1993: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-0 (Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας)
* Βάζω αυτό το ματς στο top 10 διότι είναι το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι να βλέπω στην τηλεόραση. Για την ιστορία το νικητήριο γκολ που χάρισε την κούπα στους πράσινους το πέτυχε ο Κριστόφ Βαζέχα με κεφαλιά ψαράκι στο 13’.
2) 20/04/1994: Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 3-3 (παράταση), 4-2 πέναλτι (Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας)
* Τι ματσάρα Θεέ μου!!! Γεννημένος στις 09/03/1985, τον Απρίλη του 1994 ήμουν μόλις 9 ετών και θυμάμαι σαν χθες αυτόν τον αγώνα. Μπροστά ο Παναθηναϊκός 2-0, ισοφαρίζει η ΑΕΚ 2-2, το γυρίζει η Ενωση στην παράταση 2-3, όμως ο Μάρκος στο 116’ κάνει το 3-3 και οι δύο ομάδες πηγαίνουν στα πέναλτι, εκεί όπου ο Αποστολάκης διαμορφώνει το τελικό 4-2 και χαρίζει το Κύπελλο στο «τριφύλλι». Πραγματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν οι καλύτερες 3-3,5 ποδοσφαιρικές ώρες της ζωής μου. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
3) 28/05/1997: Ντόρτμουντ – Γιουβέντους 3-1 (Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)
* Η μόνη ομάδα που υποστηρίζω στον ευρωπαϊκό χώρο είναι η Γιουβέντους και ο λόγος έχει ονοματεπώνυμο: Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Εναν χρόνο πιο πριν η «Γηραιά Κυρία» είχε κατακτήσει το τρόπαιο κερδίζοντας στα πέναλτι τον Αγιαξ. Τον Μάιο του 1997 δεν κατάφερε να κάνει το back to back, όμως το γκολ-ποίημα με τακουνάκι του Ντελ Πιέρο ήταν το χάιλαϊτ της βραδιάς. Ενα από τα γκολ που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
4) 01/04/1998: Γιουβέντους – Μονακό 4-1 (Ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, 1ος αγώνας)
* Συνεχίζω από εκεί που έμεινα καθώς η ποδοσφαιρική μου λατρεία, ο Ντελ Πιέρο, ήταν πρωταγωνιστής και σε αυτό το ματς, αφού στο 35’ άνοιξε το σκορ για τους «μπιανκονέρι», με φανταστική εκτέλεση φάουλ, ενώ ολοκλήρωσε το ματς με χατ τρικ. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά πως λίγα δευτερόλεπτα πριν από από την εκτέλεση φάουλ του Ντελ Πιέρο, ήμουν τόσο σίγουρος για το γκολ που άρχισα να πανηγυρίζω πριν καν ακουμπήσει την μπάλα. Για την ιστορία εκείνη τη σεζόν ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 10 γκολ.
5) 12/07/1998: Βραζιλία – Γαλλία 0-3 (Τελικός Μουντιάλ)
* Το 1994 ήμουν 9 ετών και δεν θυμάμαι πολύ καλά τον τελικό Βραζιλία – Ιταλία με το «επικό» πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο… Ομως το καλοκαίρι του 1998 βρισκόμενος στο χωριό από το οποίο κατάγομαι (Μεγάλο Κρανοβούνιο Κομοτηνής) κάθισα στο καφενείο του χωριού μαζί με τους μπαρμπάδες και θαύμασα το σόου του Ζιντάν και της παρέας του.
Υ.Γ. Από το συγκεκριμένο Παγκόσμιο Κύπελλο με στενοχώρησε πολύ ο αποκλεισμός των Ιταλών στα προημιτελικά από τους Γάλλους (0-0 παράταση, 3-4 πέναλτι).
6) 26/05/1999: Μάντσεστερ Γιουν. – Μπάγερν 2-1 (Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ)
* Τι ανατροπή, τι ματς εκείνο το βράδυ. Να σας πω την αλήθεια (όπως πολλοί άλλοι) ούτε εγώ πίστευα σε αυτό που έγινε στα τελευταία λεπτά και μάλιστα ήμουν έτοιμος να πάω για ύπνο (η αλήθεια είναι πως είχα σηκωθεί και όδευα προς το δωμάτιό μου) λίγα δευτερόλεπτα πριν ισοφαρίσει σε 1-1 (90’+1) η Γιουνάιτεντ. Και στο 90’+3 2-1 οι «κόκκινοι διάβολοι» και τέζα η Μπάγερν. Εκείνο το βράδυ τα συναισθήματά μου για το ποδόσφαιρο έγιναν εντονότερα.
7) 20/01/2002: AEK – Ολυμπιακός 2-3 (Πρωτάθλημα, Σεζόν 2001-02, 12η αγωνιστική)
* Ιανουάριος του 2002. Δύο μήνες μετά θα έκλεινα τα 17 χρόνια ζωής. Επειδή δεν είναι κακό να αποκαλύπτεις τα φίλαθλά (ΟΧΙ ΟΠΑΔΙΚΑ) σου αισθήματα, από μικρός υποστηρίζω την ΑΕΚ. Μάλιστα το εν λόγω ματς ήταν το πρώτο μου ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό που παρακολούθησα από τη σκεπαστή. Απίστευτα συναισθήματα, 6.500 Ολυμπιακοί στο πέταλο στη Θύρα 21, πέντε γκολ και ένα γήπεδο… χωράφι. Το συγκεκριμένο παιχνίδι το κέρδισε ο Ολυμπιακός με φάουλ του Τζόρτζεβιτς (με κόντρα πάνω στον Ιλια Ιβιτς) στις καθυστερήσεις. Ο λόγος που μου έμεινε αξέχαστο εκείνο το ματς ήταν αυτό ακριβώς το γκολ, καθώς δεν το είδα πότε λάιβ στο γήπεδο διότι, από την αγωνία, είχα γυρίσει πλάτη στον αγωνιστικό χώρο.
8) 09/04/2002: Μπαρτσελόνα – Παναθηναϊκός 3-1 (Προημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, 2ος αγώνας)
* 9 Απριλίου του 2002, 17 χρονών και 1 μήνα ακριβώς. Γ’ λυκείου τότε, προετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκείνο το βράδυ έχω τελειώσει το φροντιστήριο και περιμένω στην πλατεία Κάνιγγος το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι. Ενόσω ήμουν στην στάση το ματς έχει ήδη ξεκινήσει. Χωρίς να υπάρχει τότε η πολυτέλεια του smartphone κάποια στιγμή ακούω γκοοοοοοοολ από τα γύρω κτίρια. Αμέσως κατάλαβα πως οι πράσινοι είχαν ανοίξει το σκορ και ήταν πολύ κοντά στην πρόκριση. Οταν έφτασα στο σπίτι το σκορ ήταν 2-1 για την Μπάρσα. Στο 61’ ο Σαβιόλα έκανε το 3-1 και στις καθυστερήσεις ο Βλάοβιτς έχασε το σουτ που έχει στοιχειώσει τους φίλους μου τους Παναθηναϊκούς. Τα υπόλοιπα έμειναν στην ιστορία και βέβαια το ματς στο μυαλό μου.
9) 01/07/2004: Ελλάδα – Τσεχία 1-0 (παράταση) (Ημιτελικός Euro 2004)
* Ικανότητα, θαύμα, τύχη; Μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Εκείνο το καλοκαίρι θα το θυμόμαστε για πάντα. Ολη η πορεία ήταν φανταστική. Προσωπικά ξεχωρίζω το ματς κόντρα στους Τσέχους. 19 χρονών τότε, έμενα με την οικογένεια κάπου κοντά στο κέντρο. Στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους της παράτασης κερδίζουμε το κόρνερ, πηγαίνει σιγά σιγά στη γωνιά ο Τσάρτας, το εκτελεί, παίρνει την κεφαλιά ο Δέλλας και γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ! Το γκολ που πανηγύρισα πιο ΕΝΤΟΝΑ από όλα!!! Αυτό ήταν, από το σαλόνι του σπιτιού βρέθηκα στην πλατεία της Ομόνοιας χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι το πώς έγινε αυτό. Αυτός ήταν από τους λόγους που χαράχτηκε αυτό το παιχνίδι στο μυαλό μου.
10) 02/05/2009: Ολυμπιακός – ΑΕΚ 4-4 (παράταση), 15-14 πέναλτι (Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας)
* Πιο πάνω ανέφερα τι ματς Θεέ μου για τον τελικό του 1994 ανάμεσα σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Εδώ μπορώ κάλλιστα να αναφωνήσω τι ΜΑΤΣΑΡΑ Θεέ μου; Πραγματικά ανεξάρτητα από το τι ομάδα υποστηρίζει ο καθένας μας εκείνος ο τελικός έμεινε στην ιστορία ως ένας (αν όχι ο καλύτερος) από τους καλύτερους τελικούς όλως των εποχών. Στο μυαλό μου έμεινε για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι για τα συναισθήματα στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας του αγώνα όταν στο 90’ ο Σκόκο κάνει το 3-2 και όλοι έχουμε πιστέψει πως το ματς τελείωσε. Αμ δε. Ο Ντάρμπισιρ στο 90’+6 έγραφε το 3-3 και το ματς οδηγήθηκε στην παράταση και μετέπειτα στα πέναλτι. Στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας είναι ο δεύτερος λόγος. Με το σκορ στο 4-4 στα πέναλτι, πηγαίνει ο Μαϊστόροβιτς στη εκτέλεση. Κατάληξη; Δοκάρι. Επόμενος παίκτης του Ολυμπιακού ο Τζόρτζεβις, ο οποίος αν σκοράρει παίρνει την κούπα ο Ολυμπιακός. Στήνει την μπάλα, εκτελεί και ο Σάχα αποκρούει. Αυτό ήταν… Αδειασα… Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Υ.Γ.: Το κείμενο γράφτηκε διότι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα παιχνίδια που έχουν μείνει για κάποιον λόγο στο κεφάλι μου και επίσης για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Υ.Γ.2: Κατά τη διάρκεια της γραφής του κειμένου ήρθαν στο μυαλό μου άλλα τόσα και περισσότερα ματς (και όχι μόνο ποδοσφαιρικά) που θα μπορούσα να βάλω στο κείμενο, αλλά θα τελείωνα το επόμενο Πάσχα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Βάλτο αγόρι μου» ή τη νίκη κόντρα στην TEAM USA το 2006 ή τη μυθική ανατροπή κόντρα στους Σλοβένους στο Ευρωμπάσκετ του 2007 ή το πέναλτι του Γκέκα (κόντρα στην Κόστα Ρίκα) στο Μουντιάλ του 2014 ή το επικό 3-3 της ΑΕΚ (για μας τους Ενωσίτες) κόντρα στους galacticos της Ρεάλ Μαδρίτης στη Φιλαδέλφεια ή… ή… ή… άπειρα ή…;
Υ.Γ.3: Μείνετε, για λίγο ακόμα, σπίτι! Μείνετε ασφαλείς! Υπομονή και όταν με το καλό επιστρέψει η στοιχηματική καθημερινότητά μας θα έχουμε να γράψουμε πολλά.
