1994. Τότε που είχαμε ΠΑΣΟΚ, άρα όλοι διαθέταμε εξοχικά πέριξ των Αθηνών. Σε ένα τέτοιο, ο μικρός Μάρκος στρογγυλοκάθεται μεσημέρι να δει την ελληνική εθνική ομάδα να αγωνίζεται κόντρα στην Αργεντινή.
Ήταν το Μουντιάλ των ΗΠΑ. Παρότι 9χρονος μπόμπιρας, θυμάμαι πολύ καθαρά ότι το παιχνίδι το βλέπω μεσημέρι, οπότε κάνω την υπόθεση πως πρόκειται για την επανάληψη του αγώνα, καθώς το ματς του Φόξμπορο έλαβε χώρα στις 18:30 το απόγευμα τοπική ώρα Μασαχουσέτης, άρα 01:30 ώρα Ελλάδας.
Έρωτας με την πρώτη ματιά. Η «γαλανόλευκη» διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, στα μάτια μου όμως γεννιούνται δύο σούπερ ήρωες. Ένας ήδη πασίγνωστος και λατρευτός ως «θεός» κι ένας wannabe στις πρώτες στιγμές που εξέπεμψε χρυσόσκονη. Μέχρι και σήμερα, έχω πεντακάθαρη την εικόνα του τεράστιου κουτιού με το χοντρό τζάμι μπροστά, το οποίο ο Ντιέγκο Μαραντόνα ετοιμαζόταν να διαπεράσει και να με κατασπαράξει τη στιγμή που σκόραρε.
Κάθε επαφή με την μπάλα ήταν μια μικρή στιγμή μαγείας, αλλά αυτά τα ξέρετε ήδη, πολλώ δε μάλλον, αν είστε κατά λίγο μεγαλύτεροι από μένα, άρα προλάβατε να δείτε τον Ντιέγκο να διαλύει κάθε αντίπαλη άμυνα στα Μουντιάλ ή το Καμπιονάτο. Αν όχι, τότε παρακαλώ ανατρέξτε στο YouTube και ετοιμαστείτε να αναθεωρήσετε τις πεποιθήσεις περί GOAT.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΑΝΤ1+ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!
Μπατιστούτα και Μίλαν
Ξέφυγα όμως… Εκείνος που πραγματικά με αιχμαλώτισε εκείνο το μεσημέρι ήταν ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Ένας Αργεντινός Θορ που αντί για το Μιόλνιρ, τσάκιζε τους αντιπάλους με την έκρηξη και το «θανατηφόρο» δεξί βολέ του.
Λίγες μέρες νωρίτερα, είχα μαγευτεί από τη Μίλαν που διέλυε την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ κι αποφάσιζα πως στο εξής, οι «ροσονέρι» θα γίνουν η ομάδα που θα υποστηρίζω στην Ευρώπη. Κοινός τόπος, σαν μια διαβολική σύμπτωση, το σκορ των δύο «σημαδιακών» αγώνων. 4-0 η Μίλαν την Μπαρτσελόνα, 4-0 η Αργεντινή την Ελλάδα.
Έκτοτε, δηλώνω οπαδός των «ροσονέρι» και της «αλμπισελέστε». Εξάλλου, δεν λένε ότι τα βιώματα που έχεις παιδί σε ακολουθούν για το σύνολο της ζωής σου; Ε, κάπως έτσι, οι οπαδικές επιλογές μου εκπορεύονται από εκείνο το διάστημα του καλοκαιριού του 1994!
Μάλιστα, όταν ο Μπατιγκόλ άρχισε να κάνει… παπάδες στη Φλωρεντία, δεν το κρύβω, ήταν τέτοια η καψούρα μου, που στην επιλογή Μπατιστούτα ή Μίλαν, διάλεξα δίχως φόβο, αλλά με περίσσιο πάθος τον «Μπατιγκόλ»! Σχώρα με Πάολο…
Μακρηγορώ σε μια προσπάθεια να αποδείξω πως το Μουντιάλ είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζουν οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιρικοί καλλιτέχνες. Το χαρτί πάνω στο οποίο οι παίκτες παίρνουν τις ικανότητες ηρώων των κόμικς και εξιδανικεύονται στα μάτια του κοινού. Με διαφορά, το Παγκόσμιο Κύπελλο συνιστά τη μεγαλύτερη αθλητική γιορτή του πλανήτη μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι αυτό το παραδέχεται ένας ακραιφνής μπασκετικός…
Οι ωραιότερες ιστορίες
Θεωρώ πως τα Παγκόσμια Κύπελλα είναι ο ιδανικός τόπος για να δημιουργηθούν οι ωραιότερες ιστορίες. Όπως ο Μαραντόνα έγινε από «κλέφτης», μάγος σε μια σεκάνς ενός εικοσαλέπτου το 1986, όπως ο Ρονάλντο (ένας είναι ο Ρονάλντο, μην μπερδεύεστε) έγινε το απόλυτο σύμβολο επιστροφής από την κόλαση το 2002, όπως το θαύμα της Βέρνης το 1954, όπως τόσα και τόσα άλλα…
Με αυτό στο μυαλό, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη ποδοσφαιρική ιστορία από την κατάκτηση του Κυπέλλου από την Αργεντινή του Μέσι. Λες και στην ομάδα έχει πέσει μια κατάρα από το 1986 και αποτυγχάνει με διάφορους τρόπους. Είτε καταστρέφεται νωρίς, είτε φτάνει στον τελικό όπως το 1990 και το 2014 και συνωμοτεί το σύμπαν για να μην κατακτήσει το τρόπαιο.
Για αυστηρά υποκειμενικούς λόγους θα ποντάρω στον Μέσι και την παρέα των… Μαρτίνες για την κατάκτηση του τροπαίου. Υποκειμενικούς, αλλά όπως μου «σφύριξε» κι ένα ποδοσφαιρικό… καναρίνι, είναι αήττητη για περισσότερο από μία τριετία η Αργεντινή.
Α, και για να γίνει στ’ αλήθεια με κάποια βάση σοβαρότητας η κουβέντα για την πιθανότητα ο Μέσι να αγγίξει το υπερβατικό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…
ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΑΝΤ1+ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!
