Έχει νόημα ο Μικρός Τελικός; Μεταξύ μας, αν δεν είσαι παίκτης στην ομάδα ή η μάνα του, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ποιος θυμάται τον τρίτο; Ακριβώς. Κανείς. Ποιος ήταν ο τρίτος στο Παγκόσμιο του 1982; Είδατε που δεν θυμάστε; Και δεν ισχύει μόνο σε αυτήν την περίπτωση. Είναι και χρονιάρες μέρες, πάρτε τους Τρεις Μάγους. Ήταν ο Μεχιόρ, ήταν ο Βαλτάσαρ κι όποιος θυμηθεί τον τρίτο κερδίζει μελομακάρονο.
ΣΟΥΠΕΡ ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ IPHONE14!
Υπάρχει ένας μόνο λόγος που θα κάτσω να δω το Μικρό Τελικό σήμερα και αυτός είναι για τον Λούκα Μόντριτς. Ναι, είμαι ξινός, είμαι γκρινιάρης, αλλά ο Μόντριτς είναι από εκείνους τους ποδοσφαιριστές (τους ποδοσφαιριστάς, που έλεγε και η γιαγιά μου) τους οποίους πάντα θαύμαζα. Γιατί μπορεί να οριζοντιώνεσαι στο δοκάρι, μπορεί να τρέχεις τα 100 μέτρα σε 9.53 και να μυρίζει το στάδιο κηροζίνη, αλλά τύποι σαν τον Μόντριτς ζωγραφίζουν στο χορτάρι, σαν εκείνον τον περίεργο από το Art Attack, που έκανε έργα τέχνης με τα πιο παράξενα υλικά. Το υλικό του Μαέστρου Λούκα είναι η μπάλα του.
Αυτή η τέχνη με την μπάλα στα πόδια κρύβει μέσα της πολλή αλητεία. Κρύβει το παιδί της αλάνας. Ξέραμε τους κανόνες στην αλάνα. Ο ιδιοκτήτης της μπάλας παίζει σεντρεφόρ. O μικρός παίζει άμυνα. Ο χοντρός παίζω τέρμα. Και ο αρτίστας παίζει όπου γουστάρει. Που συνήθως δεν ήταν ποτέ στην επίθεση. Ήταν πίσω από το μπουλούκι.
Πολλοί την έχουν αυτήν την αλητεία. Πολλοί ξέρουν μπάλα. Αλλά δεν ξέρουν ποδόσφαιρο. Το νόημα είναι να συνδυάζεις τα δύο. Τον θυμάστε τον Ζαουάντ Ζαϊρί; Επίκαιρος καθότι Μαροκινός. Ο Ζαϊρί ήξερε πολλά καντάρια μπάλα. Αλλά δεν ήξερε ποδόσφαιρο. Κι έτσι η τέχνη του παρέμενε κενή.
Μια παρένθεση εδώ, για να μαθαίνουμε και κάτι. Το καντάρι είναι ίσως η πιο ηλίθια μονάδα βάρους στην ιστορία. Ένα καντάρι είναι 44 οκάδες, άρα κάπου 56,5 κιλά. Εγώ, λοιπόν, είμαι κάτι λιγότερο από δυο καντάρια άνθρωπος. Κάτι γνωστές μου δεν πιάνουν καλά καλά το ένα.
Για τον Λούκα
Ο Μόντριτς δεν είναι τέτοια περίπτωση. Και τα 56κιλα της μπάλας του ξέρει και μπορεί να λειτουργήσει μέσα στο σύστημα μίας ομάδας. Όταν η Ρεάλ κατέκτησε τρία σερί Τσάμπιονς Λιγκ και όταν πια έφτασε τα πέντε σε εννιά χρόνια, άρχισα λίγο να εκνευρίζομαι. Αφήστε και κανένα άλλο παιδάκι να παίξει, εντάξει; Αλλά μετά έβλεπα το χαμόγελο στο πρόσωπο του κοντού και έλεγα χαλάλι.
Θα τον δούμε σε Μουντιάλ για τελευταία φορά σήμερα. Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα θα μου λείψει. Οι εμπνεύσεις του, αυτές οι πασούλες με το μυτάκι που τις έχει περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη που έχω δει…
Αλλά αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής, η αγάπη μου για τον Μόντριτς έχει και ένα κάπως πιο εγωιστικό κίνητρο. Θυμάμαι ακόμα τις εποχές που εντυπωσιαζόμουν όταν ένας ποδοσφαιριστής ήταν πιο μικρός κι από μένα. Κοίτα τι κάνει το παλιόπαιδο, έλεγα. Τώρα βρίσκομαι στο σημείο που προσπαθώ να πιαστώ από τους συνομήλικούς μου που παίζουν μπάλα σε ψηλό επίπεδο και όχι στο 5×5 της γειτονιάς, με μια φόρμα δύο νούμερα μεγαλύτερη, φανέλα Λίβερπουλ που τσιτώνει στην κοιλιά και πεθαμένες ανάσες μετά το τρίτο λεπτό.
Ο Μόντριτς μου ρίχνει μερικούς μήνες. Κοντά χρόνο. Και όποτε παίζει έτσι, όποτε πατάει το τούρμπο για να βοηθήσει στην πίεση, νιώθω νέος μέσα από αυτόν. Νιώθω αθλητικός και φρέσκος. Λέω «μπράβο μας ρε κοντέ, έτσι παίζουν τα ΚΑΠΗ. Και βουτάω τα νάτσος μου στο τσένταρ.
Το 2018 τελείωσε το Μουντιάλ με δύο γκολ κι ένα μετάλλιο. Ακόμα δεν έχει σκοράρει στο Κατάρ. Θα τον ποντάρω. Χρειάζεται μια στιγμή μαγείας, ή ένα φάουλ από τα δεξιά. Ή ένα πέναλτι. Δώστε ένα πέναλτι. Για τον Λούκα.
Για το μετάλλιο
Θέλω να βάλει γκολ ο Μόντριτς. Όμως ποιος θέλω να πάρει το χάλκινο μετάλλιο; Ποιος θέλω να κερδίσει στο παχνίδι Κροατία – Μαρόκο; Δύσκολο να πω. Μάλλον το Μαρόκο. Θέλω να ολοκληρωθεί όσο καλύτερα γίνεται αυτή η ιστορία της Σταχτοπούτας από τη Βόρεια Αφρική. Όμως το φοβάμαι πολύ.
Νομίζω ότι η σκουρόχρωμη Σταχτοπούτα μας θα πάει στο χορό και θα μαγέψει τον Πρίγκιπα. Όμως όσο η ώρα θα περνάει, η άμαξα θα αρχίσει να μετατρέπεται σε κολοκύθα. Επειδή κούρασα με τους συμβολισμούς, νομίζω ότι είναι καλύτερα να εξηγήσω τη λογική μου.
Η Σταχτοπούτα μας, το Μαρόκο, δεν έχει πολύ χρόνο. Δεν υπάρχει ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο που να έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ. Κάποιοι από τους παίκτες της έχουν κρεμάσει πια τη γλώσσα έξω. Πολλοί δεν θα ξεκινήσουν. Η άμυνα ειδικά θα είναι αποδεκατισμένη. Ο Χακίμι θα είναι ο μόνος από τους τέσσερις θεωρητικά βασικούς αμυντικούς που θα αγωνιστεί. Έξω ο Σαΐς, έξω o Αγκέρντ, έξω ο Μαζράουι, τον οποίο θα αντικαταστήσει ο Ατιάτ Αλάχ, τον οποίο ο Βόλος έδιωξε γιατί «το παιδί δεν κάνει». Μιλάμε για μάτι, όχι αστεία. Έξω και ο Σοφιάν Άμραμπατ, ο κορυφαίος αυτής της πορείας του Μαρόκου.
Για ένα ημίχρονο μπορεί να κοντράρει τους Κροάτες, να πάρει ακόμα και προβάδισμα. Και μετά βλέπω την Κροατία να ισοφαρίζει και τελικά το μετάλλιο που κανείς δεν θα θυμάται να κρίνεται στην παράταση.
ΥΓ. Το 1990, o Ντάνιελ Ντέι Λιούις έπαιρνε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Το Αριστερό μου Πόδι». Μερικούς μήνες αργότερα ο Σίνισα Μιχάιλοβιτς πήρε μεταγραφή για τον Ερυθρό Αστέρα. Με το φοβερό αριστερό του πόδι βοήθησε την ομάδα να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1991 και έκανε μια τεράστια καριέρα. Το ποδόσφαιρο έχασε χθες έναν από τους πιο ωραίους τύπους του.
ΣΟΥΠΕΡ ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ IPHONE14!
