O νούμερο ένα κανόνας στο θέατρο είναι ότι δεν βγαίνεις ποτέ από το ρόλο σου. Ακόμα κι αν σπάσεις τον τέταρτο τοίχο, το κάνεις ως ο χαρακτήρας σου. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σήμερα. Γιατί πίσω από την περσόνα του Μαστρο-Βάγγου, του μουρτζούφλη και γκρινιάρη καφενόβιου, κρύβεται ένας πραγματικός άνθρωπος. Ας τον πούμε Βαγγέλη.
Ο Βαγγέλης μπορεί να μιλήσει για όσα είδαμε χθες στο Euro. Για όσα νιώσαμε όταν είδαμε το κορμί του Κρίστιαν Ερικσεν να τινάζεται όταν ο απινιδωτής περνούσε τα βολτ από το στήθος του. Ο Μαστρο-Βάγγος ας μείνει στα σαχλά αστειάκια του και τις κακές προβλέψεις του (κι ας έπιασε τα δύο γκολ του Λουκάκου σε απόδοση 7.00). Η μέρα δεν είναι για στοίχημα. Η μέρα δεν είναι για Μαστρο-Βάγγους. Η μέρα είναι για Βαγγέληδες.
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο, στα ντουζένια του, να σωριάζεται στο χορτάρι με τα μάτια ορθάνοιχτα. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις τους συμπαίκτες του να κλαίνε. Τη γυναίκα του να σπαράζει. Ενα γήπεδο βουβό. Αλλά το πιο σοκαριστικό είναι ότι αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα. Εχουμε την απαίτηση από τους αθλητές μας να παίζουν πενήντα κι εξήντα ματς μέσα στη σεζόν. Αυτό απαιτούν τα τηλεοπτικά συμβόλαια και οι χορηγοί. Κι όταν έχεις μια υπόθεση Φοέ, μια υπόθεση Φέχερ, μια υπόθεση Πουέρτα, το πρόβλημα βγαίνει στην επιφάνεια. Πριν το κρύψουμε επιμελώς κάτω από το χαλί. Αλλαγές δεν θα γίνουν. Μόνο προσευχές θα γίνουν, για να μην δούμε άλλα τέτοια περιστατικά. Που θα ξαναδούμε.
Και δεν είναι η μόνη αλλαγή που πρέπει να γίνει και δεν θα γίνει. Πόσες φορές έχουμε δει ερασιτεχνικά πρωταθλήματα να παίζονται χωρίς την παρουσία γιατρού; Σε ποιο 5×5 η ιατρική τσάντα έχει κάτι περισσότερο από τσιρότα, γάζες και ψυκτικό; Και αυτό δεν βγαίνει σε καλό.
Αλλά ξέρετε, στην Τροία τη μισούσαν την Κασσάνδρα για τους ζοφερούς χρησμούς της. Ομως έβγαιναν αληθινοί. Εδώ που τα λέμε, αν δεν έβγαιναν αληθινοί, δεν θα τη μισούσαν. Θα τη δούλευαν σαν τον τρελό του χωριού.
Υπάρχουν θετικά μέσα σε όλο αυτό; Πρώτα και κυριότερα, το θετικό είναι ότι το παιδί σώθηκε. Ότι εκείνος πήρε τηλέφωνο τους συμπαίκτες του και τους ζήτησε να συνεχίσουν το ματς. Οχι μόνο δούλεψε η καρδιά του, αλλά ο εγκέφαλος οξυγονώθηκε νωρίς και δεν θα αφήσει, καθώς φαίνεται, κουσούρια. Παίξει δεν παίξει μπάλα ξανά, δεν πειράζει. Εμείς μπορεί να χάσουμε έναν αρτίστα της μπάλας, έναν πραγματικό ποιητή των γηπέδων. Ομως δυο παιδιά δεν θα χάσουν τον μπαμπά τους.
Αλλά ακόμα πιο θετική είναι η συναδέλφωση. Οχι μονάχα Δανών και Φινλανδών στο «Πάρκεν». Ολος ο ποδοσφαιρικός κόσμος πιάστηκε σήμερα από τους ώμους για χάρη του Ερικσεν.
*Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις
Ακουσα κάποιον να λέει ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τη σκηνή της πτώσης του Ερικσεν στο γήπεδο. Εμένα είναι άλλες εικόνες που θα μου μείνουν. Η εικόνα του κουμπάρου του, του Κάσπερ Σμάιχελ, που πάει στη γυναίκα του κολλητού του και την καθησυχάζει, λέγοντάς της ότι ξύπνησε και αναπνέει. Η εικόνα του Λουκάκου, του συμπαίκτη του στην Ιντερ, που πανηγύρισε το γκολ με αυτό το «Chris, I love you».
Κι αυτό είναι που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Χωρίς τους ανθρώπους του, χωρίς συναίσθημα, χωρίς τις στιγμές που ο χαρακτήρας γυμνώνεται από τις ασπίδες άμυνας, το ποδόσφαιρο είναι απλά μια φούσκα που πάει πάνω-κάτω σε ένα χωράφι.
Συγγνώμη για όλο αυτό. Ο Μαστρο-Βάγγος θα επιστρέψει αύριο.
