Οταν ήμουν πιτσιρίκι, οι γονείς μου με έγραψαν σε ομάδα. Στο πρώτο μου ματς μπήκα αλλαγή και έβαλα αμέσως αυτογκόλ. Πρώτη φάση! Εμπηξα τα κλάματα και ο προπονητής με άλλαξε αμέσως. Στατιστική μοναδική: μία επαφή, ένα αυτογκόλ. Δεν ξαφόρεσα ποτέ το «13». Ούτε έπαιξα ξανά στόπερ. Στην επόμενη προπόνηση με δοκίμασαν στο τέρμα και ήμουν άπαιχτος.
*Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις
Ως και στην αλάνα, εκεί που ο κανόνας είναι πως ο τερματοφύλακας αλλάζει ανά δύο γκολ, εγώ δεν άλλαζα ποτέ. Κάθε απόκρουσή μου ήταν σαν γκολ για μένα. Το γούσταρα. Κι οι άλλοι γούσταραν να παίζουν μαζί μου. Πρώτον δεν θα έπαιζαν ποτέ στο τέρμα και δεύτερον είχαν τον καλύτερο τερματζή της γειτονιάς στην ομάδα τους. Αλλά κι εγώ ήθελα να έχω πάντα στην ομάδα μου τον Δημήτρη. Ο Δημητράκης ήταν κάνα-δυο χρόνια μικρότερος από τους υπόλοιπους, κοντός και λιποβαρής. Τον έφερε μια μέρα ο αδερφός του, ο Μάκης, και με γκρίνια δεχτήκαμε να τον αφήσουμε να παίξει. Και ήταν ο καλύτερος αμυντικός της παρέας. Ζύγιζε τριάντα κιλά, αλλά αν έπεφτες πάνω του ήταν σαν να πέφτεις σε κολόνα της ΔΕΗ. Και αμυντική αντίληψη εκπληκτική. Οσο ο Μάκης έβαζε απευθείας φάουλ με το καταπληκτικό του αριστερό, ο Δημήτρης έκανε τάκλιν στην μπάλα και ξάπλωνε με τζαρτζαρίσματα παιδιά με τον διπλάσιο όγκο.
Μια μέρα, σε μια σέντρα ο Δημήτρης έκανε μια στραβοκλοτσιά και έβαλε αυτογκόλ. Πέντε-έξι λεπτά μετά έβαλε και δεύτερο, νομίζω με κεφαλιά. Ο Μάκης αγανάκτησε. Τι κάνεις ρε μπρο; «Δεν θα βάζεις μόνο εσύ γκολ», απάντησε με απάθεια και μου έκλεισε το μάτι. Ο μικρός είχε άντερα.
Εχω πλέον χάσει τα ίχνη του. Αλλά δεν θα απορούσα αν μου έλεγαν πως σήμερα είναι προπονητής των αμυντικών της εθνικής Πορτογαλίας. Δύο αυτογκόλ χθες με τη Γερμανία. Γιατί έστειλες την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας μας ρε Ρούμπεν; «Δεν χανόταν από εκεί, Μίστερ», που λέει και μια ψυχή.
Η Γερμανία ξύπνησε και μου θύμισε γιατί δεν την ξεγράφεις ποτέ. Το χθεσινό ήταν ματς που ταίριαζε σε εκείνη. Ανοιχτό γήπεδο, γρήγορες κάθετες πάσες και παιχνίδι στην πλάτη της άμυνας. Η Πορτογαλία έχει μάθει να παίζει σε πιο αργούς ρυθμούς. Χαλαρά. Οπως αρμόζει σε Νότιους και λαούς της θάλασσας. Οι ψυχροί Γερμανοί έφεραν το ματς στα μέτρα τους και το πλάνο απέφερε καρπούς. Καρπούς που μάζεψαν και έδειξαν το γιατί έχουν (μαζί με την Ιταλία) την πιο βαριά φανέλα στην Ευρώπη.
Πρέπει να το πω. Mea culpa. H Γερμανία ήταν συ-γκλο-νι-στι-κή! «Συγκλό» που λέει κι η Καγιά. Δεν βάζεις εύκολα τεσσάρα σε ομάδα του Σάντος. Μόνο αν είσαι Γερμανός το κάνεις. Οσο για τους Πορτογάλους, αυτή η ήττα πρέπει να λειτουργήσει σαν καμπανάκι. Με τον ίδιο τρόπο που τους κουδούνισε το 3-3 με την Ουγγαρία το 2016. Αλλά αν αγνοήσουν το ξυπνητήρι και πατήσουν snooze τα παιδιά από τις όχθες του Ατλαντικού, τότε τα τσιγάρα για ένα μήνα που πακετάρισε ο Σάντος θα γυρίσουν σπίτι ακάπνιστα.
Πιο νωρίς η Γαλλία την είδε Αγγλία. Τα δύο φαβορί του τουρνουά, φίλες και φίλοι. Θυμάστε που έλεγα ότι Γάλλοι και Άγγλοι είναι πιο ίδιοι απ’ όσο θέλουν να παραδέχονται; Θυμάστε που έλεγα ότι η Γαλλία είναι ουσιαστικά η Αγγλία της ηπειρωτικής Ευρώπης; Δεν μου αρέσει να λέω πως είχα δίκιο, αλλά είχα δίκιο.
Αυτό συμβαίνει όταν υποτιμάς τον αντίπαλο. Αν η Γαλλία δεν σοβαρευτεί, θα περάσει δύσκολα. Λα καταστασιόν τρε ντιφισίλ, που λένε και στη Βρετάνη. Προσωπικά θεωρώ πιο πιθανό να γυρίσει η κατάσταση για αυτούς, παρά για τους Αγγλους φέτος, όμως ο Ντιντιέ Ντεσάμ έχει δουλίτσα.
Οπως δουλίτσα έχει κι ο Λουίς Ενρίκε. Για δεύτερο σερί ματς, η Ισπανία είναι η προσωποποίηση της ατάκας «όλο μέλι-μέλι κι από τηγανίτα τίποτα». Εβδομήντα τοις εκατό κατοχή, πασούλες στο κέντρο και ένας βαθμός στο σακούλι. Τόσος κόπος για ένα βαθμό. Δεν αξίζει, πώς να το κάνουμε; Αυτά παθαίνεις όταν αφήνεις τον Λεβαντόφσκι να πάρει την μπάλα στην περιοχή. Μία φορά χρειάστηκε. Δεν θέλει παραπάνω.
Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα της Εθνικής Ισπανίας. Το κακό το μάτι. Της έχω ρίξει τόσες κατάρες, που τελικά πιάσανε. Μόνο που έγινε ένα λάθος. Οταν καταριόμουν τους Ισπανούς, εννοούσα την ομάδα του μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο μια χαρά τους συμπαθούσα πάντα. Αντί για τον Ρούντι και τον Γιουλ, την πάτησαν ο Ρόδρι και ο Μορένο. Γραφειοκρατική παρεξήγηση, τι να πεις;
Τώρα η πλάτη είναι στον τοίχο και οι Ισπανοί είναι αναγκασμένοι να κάνουν απόδραση τύπου Casa de Papel. Το οποίο είναι μια μπούρδα. Να τα λέμε αυτά. Χίλιες φορές να δω σε επανάληψη Τμήμα Ηθών με Απόστολο Γκλέτσο και Βερόνικα Αργιέντζη.
Αλλά αυτά μετά το EURO. Τώρα έχουμε τρίτη αγωνιστική. Είδατε πώς τα έδεσα; Μάστορας είμαι, αφού.
Προγνωστικά EURO
Άρχισε αυτή η βλακεία με τα παράλληλα ματς. Δε λέω, καταλαβαίνω γιατί το κάνουν. Το ματς της ντροπής Δυτικής Γερμανίας – Αυστρίας ακόμα στοιχειώνει. Όχι πως δεν μπορούν να γίνουν συνεννοήσεις τώρα. Ακόμα κλαίει ο Κασάνο για το Ciao Italia, το άψογα μιλημένο 2-2 Σουηδίας – Δανίας το 2004, που άφησε εκτός τα Ιταλά.
Σήμερα παιχνίδια μόνο στις εφτά το απόγευμα. Και μετά βραδινή έξοδος για όσους έχουν κοινωνική ζωή. Εχω ακούσει πως υπάρχουν τέτοιοι περίεργοι.
Το καλό είναι φυσικά το Ιταλία – Ουαλία. Θα κάνει ροτέισον ο Ρομπέρτος ο Μαντσίνης, αλλά όχι καθολικό. Ακόμα και η δεύτερη ομάδα της Ιταλίας είναι ανώτερη της Ουαλίας. Της ψυχωμένης Ουαλίας που θα περάσει στην επόμενη φάση ως δεύτερη ή τρίτη, αλλά την πρωτιά από την Ιταλία δεν την κλέβει μέσα στη Ρώμη. Αυτοί οι «Ατζούρι» είναι εξαιρετικοί. Εχουν βάλει πλώρη για ψηλά και κάθε μεγάλη εμφάνιση είναι ψυχολογική ντόπα. Δεν θα αφήσουν το πόδι από το γκάζι.
Θέλω πολύ να δω τη σημερινή επίθεση της Ιταλίας. Γιατί στη σκιά της σούπερ τριάδας Μπεράρντι – Ινσίνιε – Ιμόμπιλε υπάρχουν ακόμα τρεις παιχταράδες που θα παίξουν σήμερα βασικοί. Η τριάδα του Τορίνο. Ο Αντρέα «Ιλ Γκάλο» Μπελότι της Τορίνο, και δύο παιδιά της Φιορεντίνα που παίζουν πια στη Γιουβέντους: Φεντερίκο Κιέζα και Φεντερίκο Μπερναρντέσκι. Αυτόν τον τελευταίο, να ξέρετε, πολύ τον κάνω κέφι. Βελούδινο εξτρέμ. Αν είχε λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του θα είχε ήδη γράψει ιστορία. Αλλά η φινέτσα του είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν τον λένε τυχαία Μπρουνελέσκι του ποδοσφαίρου, από τον συντοπίτη του, επίσης Τοσκανέζο, αρχιτέκτονα της Αναγέννησης.
Θεωρώ πως ο «Μπερνά» έχει γκολ σήμερα. Και θα πάω με το πρώτο του ματς. Καλοπληρωμένο εννιαμισαράκι.
Στο άλλο ματς, το Ελβετία – Τουρκία, δεν έχω καμία έμπνευση. Θα μου πεις και τις άλλες μέρες που έχω, πιάνω τίποτα; Έλα μωρέ τώρα. Κουβέντα να γίνεται.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν προηγηθούν οι Ελβετοί, οι αντίπαλοί τους μπορεί να γίνουν Τούρκοι (είδατε τι έκανα εκεί;) και να αρχίσουν να δίνουν πόδια στο χέρι. Θα πάμε με την κόκκινη κάρτα στην Τουρκία. Ετσι για να έχουμε κάτι να περιμένουμε.
