Αυτές οι σχέσεις δεν βγάζουν πουθενά

Κάπου εδώ πρέπει να σας μιλήσω για μια κοπέλα με την οποία έχουμε μεγάλη ιστορία. Ας την πούμε Μαρία, γιατί αυτό είναι το όνομά της και θα ήταν περίεργο να την πω με άλλο όνομα. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια όλο κάπου πάει το πράγμα, όλο οι καταστάσεις μας φέρνουν να συναντηθούμε κι όλο βρισκόμαστε σε διαφορετική φάση. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποιος είναι ο κερδισμένος (αυτός που είναι ήδη σε σχέση) και κάποιος ο χαμένος (το μπακούρι που ελπίζει).

Μόλις σας περιέγραψα τη σχέση της Ιταλίας με την Ισπανία στα EURO. Από το 2008 μέχρι σήμερα συναντιούνται σε κάθε διοργάνωση στα νοκ-άουτ. Κάθε τέσσερα χρόνια. Σε διαφορετικές φάσεις (προημιτελικά το 2008, τελικός το 2012, φάση των «16» το 2016, ημιτελικός φέτος). Κάθε φορά μία από τις δύο πληγώνεται και γυρίζει σπίτι. Και η άλλη συνεχίζει, γιατί έχει κανονίσει ραντεβού με κάποια άλλη. Ετσι είναι αυτά.

Αλλά κόβω τον παραλληλισμό, γιατί την τελευταία φορά που βρεθήκαμε με τη Μαρία ο χαμένος ήμουν εγώ και όλο αυτό μου φέρνει νεύρα. Δεν μου αρέσει να χάνω.

Η φετινή Ιταλία είναι κατά γενική ομολογία η καλύτερη ομάδα του τουρνουά μέχρι στιγμής. Εντάξει, δεν ξέρω αν είναι γενική ομολογία. Οι Άγγλοι, για παράδειγμα, προσπαθούν να μας πείσουν πως η μπάλα που παίζουν ο Ντέκλαν Ράις και ο Λουκ Σο είναι ανώτερη, αλλά έστω.

Μια ομάδα με επιθετικό προσανατολισμό, αλλά στιβαρή άμυνα. Αν σου βάλει δύο γκολ, μάζευε βαλίτσες, γιατί πάνω από ένα γκολ δεν δέχεται η ομάδα του Μαντσίνι. Σύμφωνοι, ο τραυματισμός του Σπινατσόλα, του κορυφαίου παίκτη του EURO μέχρι να καταστραφεί ο αχίλλειός του στο τελευταίο ματς, δυσκολεύει μια δόση τα πράγματα, αλλά η φετινή Ιταλία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα εξαιρετικό αριστερό μπακ.

Η μόνη ομάδα που μετρά μόνο νίκες (έστω κι αν αυτή με την Αυστρία ήρθε στην παράταση, μια λεπτομέρεια που κακώς αναφέρω εδώ που τα λέμε), σωστά είναι το φαβορί κόντρα στο τσίρκο της Ισπανίας.

Οχι πως η Ισπανία δεν έχει μέλλον. Εχει και με το παραπάνω. Αλλά δεν έχει προσωπικότητες. Ο πιο έμπειρος ποδοσφαιριστής της, ο Μπουσκέτς, φαινόταν πως θα χάσει το πέναλτι με την Ελβετία από χιλιόμετρα. Επιμένω πως ο μόνος του οποίου το μάτι αστράφτει είναι ο Αθπιλικουέτα. Να τον δω όμως σήμερα πώς θα αναλάβει τον Ινσίνιε χωρίς βοήθειες. Γιατί μη μου πείτε τωρα πως θα δίνει βοήθειες ο Ερικ ο Γκαρθία. Μετά ο Ιμόμπιλε έμεινε μόνος του. Γελάει ο κόσμος.

Οσα βάλουν, όσα φάμε, κι όσα αρπάξει ο τέρμας μας. Αυτή είναι η φάση της Ισπανίας. Για να καταλάβετε το μέγεθος του τσίρκου, στα τελευταία τρία ματς της έχουν μπει τέσσερα αυτογκόλ. Πόσα αυτογκόλ μπήκαν σε όλο το προηγούμενο EURO, ακούω και ρωτάτε. Εξαιρετική ερώτηση. Τρία μπήκαν. Γελάει ο πλανήτης.

Μην το ξεχειλώνουμε λοιπόν. Η Ιταλία μπορεί να περάσει εύκολα στην επόμενη φάση. Λίγο σοβαρή να είναι το καθάρισε το ματσάκι. Θα πάμε κι εμείς με ένα τσούρμο επιλογές βασισμένες στην ανωτερότητα των Ιταλών. Αν γίνει καμιά στραβή και περάσει η Ισπανία, θα μου φέρνετε πακοτίνια στη φυλακή.

Και βλέπω Ιταλία και θέλω Ιταλία. Είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;