Αναδημοσίευση από betsellers
Μου έλειψε η μπάλα ρε παιδιά. Μου φαίνεται τόσο μακρινή η σεζόν 2019-20! Μέχρι χθες τα είχα ξεχάσει τα περισσότερα και μπήκα youtube να δω κάνα στιγμιότυπο. Ούτε τα Τσάμπιονς Λιγκ δεν θυμήθηκα με τη μία. Πλάκα πλάκα, κλείνουμε τρεις εβδομάδες χωρίς μπάλα. Ακόμα και το καλοκαίρι κάνα χαζοφιλικό, κάνα προκριματικό Γιουρόπα ή Τσάμπιονς Λιγκ το βλέπουμε. Γίνονται και μεταγραφές, χαζεύουμε κάνα highlight, όλο και κάτι έχουμε. Τρεις εβδομάδες σερί χωρίς το παραμικρό, είναι κομματάκι βαρύ.
Για μένα τουλάχιστον. Δεν είχε νιώσει και… μπουχτισμένος, όπως συνήθως είναι οι τελευταίες εβδομάδες της σεζόν και περιμένεις το καλοκαίρι να αδειάσει το μυαλό για να κάνεις το restart. Εδώ κοντεύουμε να ξεχάσουμε να γράφουμε για μπάλα. Θα κου πεις «εδώ ο κόσμος χάνεται…». Ναι, ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά αν είχαμε να δούμε και λίγη μπάλα θα περνούσαν οι μέρες διαφορετικά. Και κάπως έτσι έχω ξεκινήσει το YouTube. Παλιότερα παιχνίδια, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, Εθνική ομάδα, ό,τι βρω.
Καλά να ‘μαστε, έτσι όπως πάει, βλέπω να ξετινάζουμε και το youtube. Μέχρι και Γουότφορντ – Μπράιτον θα βάλουμε να δούμε.
Η σημερινή στήλη θα είναι προσωπική, το ξεκαθαρίζω από τώρα.
Συλλογή
Το καλό αυτές τις μέρες είναι ότι βρίσκεις χρόνο να ασχοληθείς με πράγματα που δύσκολα τα έπιανες στην καθημερινότητά σου. Είτε επειδή δεν έβρισκες χρόνο, είτε επειδή η κούραση σε έστελνε απευθείας στον καναπέ. Καμιά σειρά, καμιά ταινία και μετά κρεβάτι για ύπνο. Και άντε πάλι από την αρχή την επομένη. Αυτή ήταν η ρουτίνα της καθημερινότητας. Τώρα, ΟΚ, υπάρχει περισσότερος χρόνος (πλάκα-πλάκα, μόνο τις καθημερινές μετακινήσεις να βάλεις, 1-2 ωρίτσες τις κερδίζεις εύκολα) και το βασικότερο, υπάρχει λιγότερη κούραση.
Κασκόλ λοιπόν. Η δική μου η… λόξα είναι να μαζεύω κασκόλ. Αλλοι έχουν δίσκους, άλλοι βινύλια, άλλοι κούπες, φανέλες, παλιότερα γραμματόσημα, ε, εγώ μαζεύω κασκόλ! Όχι ότι κι ότι κασκόλ, μιλάμε μόνο για αθλητισμό και κυρίως για ποδόσφαιρο. Αυτό το πράγμα ξεκίνησε απ’ όταν πήγαινα σχολείο και κορυφώθηκε όταν άρχιζα να ταξιδεύω και ο ίδιος. Όλα τα κασκόλ που έχω μαζέψει σημαίνουν και κάτι. Είναι ελάχιστα αυτά που έχω και που δεν θυμάμαι ποιος μου τα έφερε ή που τα βρήκα. Προφανώς όλα είναι από ταξίδια. Είτε δικά μου, είτε άλλων που έκανα… παραγγελίες.
Το κακό μ’ αυτά είναι ότι πρέπει να καθαρίζονται που και που. Να ξεσκονίζονται για την ακρίβεια. Δεν τα έχω κλεισμένα σε ντουλάπα, είναι σε ένα δωματιάκι στο σπίτι μου, να τα ‘χω να τα βλέπω. Συνολικά, πρέπει να είναι κάπου μεταξύ 150-200. Ακόμα δεν έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να κάτσω να τα μετρήσω. Αλλοι μετράνε πλακάκια στο σπίτι τους για να περάσει η ώρα, εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα σ’ αυτό το σημείο. Αλλά ο Απρίλης προβλέπεται μεγάλος, δεν αποκλείω τίποτα!
Τα 50-50
Από τις μεγάλες διοργανώσεις ή τα μεγάλα ματς που έχω δει, προτιμώ να αγοράζω (ή να μου φέρνουν) τα 50-50 κασκόλ. Μισό η μία ομάδα-μισό η άλλη. Κι όταν γράφουν πάνω και ημερομηνίες (συνήθως γράφουν), ακόμα καλύτερα. Όταν μετά από χρόνια τα βλέπω να ξέρω πότε έγινε το ματς.
Από 7 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, λοιπόν, έχω βρει κασκόλ των φιναλίστ. Το πρώτο, ήταν αγορασμένο από εμένα, στο πρώτο ταξίδι που έκανα στο εξωτερικό για να δω ποδοσφαιρικό ματς. Ηταν το 2003, στο Μάντσεστερ, εκείνο το σούπερ… θεαματικό Μίλαν – Γιουβέντους 0-0. Πονέσανε τα ματάκια μας. Αλλά, είπαμε, ήταν το πρώτο μου ταξίδι, το οποίο τα είχε όλα. Ισως μιλήσουμε γι’ αυτό κάποια άλλη στιγμή. Γιατί είναι όντως ταξίδι που έμεινε αξέχαστο. Για πολλούς λόγους, ευχάριστους και δυσάρεστους.
Από ‘κει και πέρα: Πόρτο – Μονακό ένα χρόνο αργότερα (2004), Λίβερπουλ – Μίλαν επί δύο (και στην Πόλη το 2005 και στην Αθήνα το 2007), Αρσεναλ – Μπαρτσελόνα (2006), Γιουνάιτεντ – Τσέλσι (2008) και Γιουβέντους – Μπαρτσελόνα (2015).
Οι περίεργες
Οι πιο σπάνιες. Πιο σπάνιες με τα σημερινά δεδομένα. Γιατί, για παράδειγμα, όταν μου έφεραν το κασκόλ της Μπράιτον το 2002, την ομάδα την είχα μόνο ακουστά. Από που αλλού; Από τα κουπόνια του ΟΠΑΠ και το Στοίχημα. Τότε ήταν περίεργη και σπάνια η Μπράιτον. Τώρα δεν είναι.
Όπως επίσης, ένα παρόμοιο παράδειγμα, η Ντόνκαστερ. Τη Ντόνκαστερ την αγάπησα από το Championship Manager (πριν καν ακόμα γίνει Football Manager). Από τη Νάσιοναλ Λιγκ την πήρα, μέχρι πρωτάθλημα Πρέμιερ Λιγκ διεκδίκησα. Δεν το πήρα, την έβγαλα όμως στο Τσάμπιονς Λιγκ, πήρα κι ένα Γιουρόπα Λιγκ. Όταν, λοιπόν, πήγε ο Νίκος ο Τσούκας να επισκεφθεί στο Ντόνκαστερ (κι όμως, είχε συγγενείς στο Ντόνκαστερ), κάπου στα μέσα 00’s πρέπει να ήταν (2005, 2006, κάπου εκεί), μου έφερε κασκόλ και εμφάνιση Ντόνκαστερ. Ε, τότε ήταν… σπάνιο ένα κασκόλ Ντόνκαστερ. Με χορηγό carlotti. Τώρα που ‘χουμε γυρίσει σχεδόν όλα τα λονδρέζικα γήπεδα και ασχολούμαστε με το αγγλικό ποδόσφαιρο περισσότερο από το ελληνικό, εντάξει, δεν μου φαίνεται και τόσο τρομερό να έχει κάποιος ένα κασκόλ Ντόνκαστερ.
* Τα περίεργα που έχω, λοιπόν, είναι άλλα. Εχω ένα με αραβικά γράμματα, το οποίο μου είπαν ότι δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ να το βρουν, πριν από 10+ χρόνια. Είναι της Αλ Αχλί. Ευτυχώς στην άκρη του το γράφει ξεκάθαρα «AHLY». Αλλιώς θα έπρεπε να βρω ποιες ομάδες της Αιγύπτου φορούν ερυθρόλευκα και να… μαντέψω.
* Εχω είναι της μπασκετικής Ουνικάχα Μάλαγα. Το οποίο πρέπει να είναι από τα 90’s. Ούτε που θυμάμαι πως έχει πέσει στα χέρια μου, εικάζω ότι το έφερε κάποια στιγμή ένας συνάδελφος στον πατέρα μου, επιστρέφοντας από δημοσιογραφικό ταξίδι.
* Ο Σάββας ο Σπανούδης μου έφερε ένα κυριλέ κασκολάκι της Γίβασκιλα, μετά από ένα ταξίδι του στη Φινλανδία. Ο αθεόφοβος μου έφερε σε ένα σακουλάκι και λίγο χόρτο από το γήπεδό της. Μπήκε στο αεροπλάνο με ένα σακουλάκι χόρτο. Το τι είδους χόρτο δεν έχει σημασία. Γιατί έτσι και τον τσάκωναν, άντε να αποδείξεις ότι είναι χόρτο γηπέδου και όχι για κάνα τσιγαριλίκι. Το έχω, λοιπόν, ακόμα. Το χόρτο του γηπέδου της Γίβασκίλα.
* Επίσης ο Σάββας μου έφερε πρόσφατα από τον Καναδά που επισκέπτεται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, ένα κασκόλ του ποδοσφαιρικού Μοντρεάλ. Δεν βρίσκεις εύκολα, εκεί ζουν για το χόκεϊ, λίγοι ασχολούνται με τη μπάλα. Αλλά ο Σάββας δεν μασάει από τέτοια, εδώ πήρε χόρτο από το γήπεδο της Γίβασκιλα…
* Εκεί που έχω ένα κενό, ή μάλλον, δύο κενά είναι στη Ντινάμο Μόσχας. Εχω, λοιπόν, δύο κασκόλ της ρωσικής ομάδας και δεν θυμάμαι ποιοι μου τα έχουν φέρει. Υποψιάζομαι, αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Και ντρέπομαι και να ρωτήσω…
* Πέρσι τα Χριστούγεννα βρέθηκα στην Αλσατία, τη γύρισα αρκετά και επέστρεψα στην Ελλάδα από Φρανκφούρτη. Κοντά στη Φρανκφούρτη είναι το Βισμπάντεν. Το γνωρίζουμε προφανώς λόγω στοιχήματος. Τότε η Βέχεν ήταν στην τρίτη κατηγορία. Πέρασα έξω από το γήπεδό της και φυσικά βρήκα τρελή μπουτίκ, με προϊόντα τόσο της Βέχεν όσο και μιας άλλης, της SV Βισπάντεν, η οποία μάλιστα σύμφωνα με τον κυριούλη που είχε το κατάστημα, είναι και πιο παλιά από τη Βέχεν. Και είχε πολύ φανατικό κόσμο. Δεν το έψαξα περισσότερο για να πω την αλήθεια. Το κασκολάκι όμως το τσίμπησα και γράφει πάνω μάλιστα «You ‘ll never walk alone»!
* Κάποτε, κάπου στο 2007-08 ένας συνάδελφος, ο Θωμάς ο Πρωτόγερος, κανόνιζε ταξίδι στην Ιρλανδία. «Φέρε ό,τι κασκόλ βρεις», του είπα. Και τι μου έφερε ρε παιδιά… Ένα καταπράσινο, με ένα τριφύλλι ΝΑ (με το συμπάθιο). Όχι τίποτα άλλο, τότε ασχολούμουν και πιο ενεργά με τον Ολυμπιακό, πήγαινα γήπεδα και τέτοια. Αυτός, φυσικά, Παναθηναϊκός. «Δεν βρήκα τίποτα άλλο», μου είπε, «μόνο της Εθνικής τους βρήκα». Προφανώς δεν το πολυεμφανίζω το συγκεκριμένο.
* Αρκετά χρόνια αργότερα, πήρα την… εκδίκηση μου μέσω του Γιάννη Αλυσανδράτου, ο οποίος επέστρεψε από την αγαπημένη του Ιρλανδία με ένα ερυθρόλευκο κασκόλ της Σεντ Πάτρικς.
* Όταν πριν από μερικά χρόνια ο ΠΑΣ Γιάννινα βγήκε Ευρώπη και έπαιξε με αντίπαλο την Οντ, προφανώς έγινε η παραγγελία στον Νίκο Τσούκα. «Ή θα μου βρεις κασκόλ, ή κόβουμε την καλημέρα». Δεν έχω παράπονο, με έφτιαξε. Συλλεκτικό το 50-50 κασκόλ, καθώς κυκλοφόρησαν ελάχιστα. Για να καταλάβετε, ο Τσούκας, ο οποίος έχει ακόμα και πλακάκι ΠΑΣ Γιάννινα στο σπίτι του, κασκόλ 50-50 από εκείνες τις αναμετρήσεις δεν έχει. Ετσι (μου) λέει τουλάχιστον.
Αυτά. Να με συγχωράτε για την πολύ προσωπική στήλη, αλλά αλήθεια ψάχνω τρόπους τουλάχιστον από εδώ να ξεφεύγουμε – όσο γίνεται τουλάχιστον – από όλο αυτό που γίνεται. Δεν ξέρω, ίσως στις επόμενες στήλες γράψω για αθλητικά βιβλία ή για αθλητικά ταξίδια ή για αθλητικές ταινίες-σειρές ή για στοιχηματικές ιστορίες. Μέχρι και λίστες παικτών στο FM μπορούμε να γράψουμε, αν ασχολείστε. Θα δούμε…
Να προσέχετε, να ακούτε τους ειδικούς και εκτός σπιτιού κάνουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
ΥΓ. Είπα δεν θα γράψω για κορωνοϊό, αλλά οφείλω να προσθέσω κάτι σε σχέση με όσα είπαμε στην προηγούμενη στήλη και για το τι γίνεται στην Μπαρτσελόνα. Για να μην παρεξηγούνται κάποια πράγματα. Αυτό που αναφέρει ο Τύπος στην Ισπανία, λοιπόν, μέσα από δηλώσεις όχι μόνο ως ρεπορτάζ, είναι ότι εξαρχής οι τέσσερις αρχηγοί της Μπαρτσελόνα συμφώνησαν να γίνει η μείωση 70% του μισθού των παικτών για όσο κρατήσει ο κορωνοϊός. Αντίδραση υπήρξε από κάποιους άλλους παίκτες. Και γι’ αυτό έγινε όλος ο ντόρος. Επίσης, σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη, καθώς αρχική πρόταση ήταν να δεχθούν μείωση μόνο οι υψηλόμισθοι. Στη χθεσινή του ανακοίνωση, ο Μέσι είπε μεταξύ άλλων ότι οι παίκτες είναι έτοιμοι να βοηθήσουν επιπλέον (πέρα δηλαδή από το 70%) προκειμένου οι εργαζόμενοι να πάρουν κανονικά όλο αυτό το διάστημα το μισθό τους. Επίσης, άφησε αιχμές για κάποιους μέσα στο σύλλογο (όχι παίκτες) ότι διαστρεβλώνουν τις καταστάσεις. Και κάπου εδώ «κολλάει» και αυτό που έγραψα για τη χειρότερη διοίκηση της Μπαρτσελόνα, τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ πρόσωπα και καταστάσεις.
