Αναδημοσίευση από το Betsellers
Είπαμε θα προσπαθήσουμε από ‘δω να ξεχνιόμαστε, να ξεφεύγουμε έστω και λίγο από την καθημερινότητα. Σήμερα θα μιλήσουμε για μια σειρά, μια καινούρια σειρά του Netflix, οι περισσότεροι ενδεχομένως να την έχετε ήδη δει. Μιλάω για το «The English Game», ένας κύκλος με 6 επεισόδια. Μπαμ-μπαμ. Δεύτερος κύκλος δεν ξέρουμε αν και πότε θα βγει. Εξαρτάται από πολλά και προς το παρόν δεν έχει ανακοινωθεί κάτι.
Είχα τόση… κάψα αυτές τις μέρες να δω λίγο ποδόσφαιρο, λίγη μπάλα, που την τελείωσα την ημέρα που βγήκε. Σε ένα βράδυ την είδα, νεράκι. Προφανώς δεν είναι η καλύτερη αθλητική σειρά που θα δείτε ή έχετε δει. Αλλά είναι σαν ντοκιμαντέρ. Ατμοσφαιρική και βασικά έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί εξηγεί πώς δημιουργήθηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Θα πούμε δύο πράγματα για τη σειρά για όσους δεν την έχουν δει και μετά θα μιλήσουμε λίγο για τους δύο πρωταγωνιστές, αλλά και κάποιες άλλες λεπτομέρειες της εποχής.
The English Game
Η σειρά γυρίστηκε στη Βορειοδυτική Αγγλία και πρωταγωνιστούν δύο άνδρες: ο λόρδος Αρθουρ Κίνερντ, ο οποίος είναι μέλος μιας ομάδας -της υψηλής κοινωνίας- του Λονδίνου και ο Φέργκους Σούτερ, ο οποίος είναι παιχτάρα για την εποχή και αφήνει τη Σκωτία για να πάει σε μια μικρή ομάδα του Λάνκασαϊρ, τη Ντάργουιν.
Ο Σούτερ έπαιζε στη Ντάργουιν με μισθό, κάτι που ήταν κόντρα στους κανόνες της εποχής, καθώς το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό. Πήρε, μάλιστα, μεταγραφή στη –μισητή της Ντάργουιν- Μπλάκμπερν Ρόβερς, προκαλώντας σοβαρά επεισόδια (τα πρώτα καταγεγραμμένα στην ιστορία του ποδοσφαίρου) μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων. Η Μπλάκμπερν του Σούτερ έφτασε ως τον τελικό Κυπέλλου το 1883 και κόντρα στην Old Etonians του Κίνερντ κατέκτησε το Κύπελλο. Εγινε η πρώτη εργατική ομάδα στην ιστορία που κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας!
Από τη χρονιά εκείνη και μετά το ποδόσφαιρο – εξαιτίας του Σούτερ – έγινε επαγγελματικό. Η κάθε ομάδα είχε δικαίωμα να πληρώνει τους ποδοσφαιριστές που ήθελε και το ποδόσφαιρο έγινε επάγγελμα.
Αυτό είναι μέσες-άκρες το resume των όσων βλέπουμε στη σειρά.
Ιστορικά
Να το πιάσουμε από λίγο πιο πριν. Το 1863, λοιπόν, 11 σχολεία της υψηλής κοινωνίας του Λονδίνου αποφάσισαν να φτιάξουν κάποιους τυπικούς κανόνες ώστε να παίξουν ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή που θεσπίστηκαν οι πρώτοι κανόνες ποδοσφαίρου, δημιουργήθηκε το 1863 η FA (Football Association), η ποδοσφαιρική ομοσπονδία δηλαδή που λειτουργεί μέχρι σήμερα και προφανώς είναι η παλαιότερη παγκοσμίως.
Από τότε ουσιαστικά έχουμε ποδόσφαιρο. Ομάδες υπήρχαν και πιο πριν, όπως η Νοτς Κάουντι ή η Σέφιλντ FC, όμως η καταγραφή γίνεται από τη στιγμή που ιδρύθηκε η Ομοσπονδία. Εξάλλου, η Σέφιλντ είχε δική της Ομοσπονδία, με κανόνες που είχε θεσπίσει η ίδια.
Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι για 15 χρόνια, από το 1863 μέχρι το 1877, υπήρχαν κανονισμοί από δύο Ομοσπονδίες: αυτή της FA που ήταν ουσιαστικά οι Λονδρέζες και της Sheffield Football Association, η οποία προϋπήρχε. Και όταν έπαιζαν στο Κύπελλο (μιλάμε μόνο για αγώνες Κυπέλλου εκείνο το διάστημα, δεν υπήρχαν πρωταθλήματα) ομάδα από το Λονδίνο με ομάδα από το Σέφιλντ οι κανόνες ήταν… μικτοί! Οι δύο Ομοσπονδίες έγιναν μία το 1877, όταν εκείνη του Σέφιλντ αποδέχθηκε την FA.
Οι πρώτοι αναγνωρισμένοι διεθνείς αγώνες από τη FIFA πήραν μέρος το 1870, ανάμεσα σε Αγγλία και Σκωτία. Και ο πρώτος επίσημος διεθνής αγώνας ήταν το Σκωτία – Αγγλία στις 30/11/1872, στη Γλασκώβη και μπροστά σε 4,000 θεατές. Το αποτέλεσμα 0-0. Στο ματς που έγινε επί αγγλικού εδάφους, τον Μάρτη του 1873 (08/03 για την ακρίβεια), η Αγγλία νίκησε 4-2. Ηταν η πρώτη νίκη που καταγράφηκε σε διεθνές επίπεδο. To… τρομερό ποιο είναι: ότι με τα χρώματα της Σκωτίας αγωνίστηκε ο Αγγλος Αρθουρ Κίνερντ, ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών της σειράς που έπαιζε στη Λονδρέζα Old Etonians! Το γιατί δεν μπόρεσα να το βρω.
Μια μικρή αλλαγή στο σενάριο
Όπως θα δείτε στη σειρά (όσοι δεν την έχετε δει, ακολουθεί spoiler), o κύκλος ολοκληρώνεται το 1883, με την Μπλάκμπερν Ρόβερς, στην οποία έχει μεταγραφεί μόλις λίγες εβδομάδες πριν ο Σούτερ, να αντιμετωπίζει στον τελικό του Κυπέλλου την πλούσια Λονδρέζα Old Etonians, στην οποία αγωνίζεται ο Κίνερντ.
Στη σειρά η Μπλάκμπερν Ρόβερς επικρατεί 2-1 στην παράταση και γίνεται η πρώτη ομάδα εργατικής τάξης που κατακτά το Κύπελλο Αγγλίας. Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική.
Ο Σούτερ πήρε μεταγραφή από τη Ντάργουιν (η οποία παρεμπιπτόντως διαλύθηκε το 2009) στη Μπλάκμπερν το 1880. Για τις αντιδράσεις και τα επεισόδια δεν χρειάζεται να πω κάτι, θα τα δείτε στη σειρά όσοι δεν τα έχετε δει. Στον τελικό του 1883, λοιπόν, δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι ο Σούτερ με τον Κίνερντ. Βρέθηκαν ένα χρόνο νωρίτερα, το 1882, όταν η Μπλάκμπερν του Σούτερ έχασε 1-0 από την Old Etonians του Κίνερντ.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1883, μια άλλη ομάδα εργατικής τάξης, η Μπλάκμπερν Ολίμπικ κέρδισε όντως 2-1 την Old Etonians, στην οποία εξακολουθούσε να αγωνίζεται ο Κίνερντ. Και η πρώτη εργατική ομάδα που κέρδισε ποτέ το Κύπελλο Αγγλίας ήταν η Μπλάκμπερν Ολίμπικ. Για να καταλάβετε το πρώτο του Κύπελλο, ο Σούτερ το κατέκτησε το 1884, όταν η Μπλάκμπερν Ρόβερς επικράτησε της Κουίνς Παρκ.
Η ουσία είναι ίδια
Το σενάριο άλλαξε λίγο σε σχέση με την αληθινή ιστορία, όμως η ουσία παραμένει ίδια. Μέχρι το 1883 όπου η πρώτη εργατική ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας και βασικά μέχρι να εμφανιστεί ο Φέργκους Σούτερ, απαγορευόταν από την Ομοσπονδία να έχει κάποια ομάδα στο ρόστερ της επαγγελματία παίκτη. Παίκτη δηλαδή που να πληρώνεται για να παίζει ποδόσφαιρο.
Μέχρι τότε το ποδόσφαιρο ήταν… ρομαντικό. Επαιζαν χωρίς χρήματα, καθώς οι πλούσιες ομάδες του Λονδίνου είχαν στην τάξη τους παίκτες που είχαν τις δουλειές τους και μάλιστα οι περισσότεροι από εύπορες οικογένειες. Στην επαρχία όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Οι παίκτες των ομάδων δούλευαν κυρίως σε εργοστάσια, με αποτέλεσμα να μην έχουν χρόνο ούτε για προπόνηση, ούτε για ξεκούραση ώστε να μπορούν να παίξουν επί ίσοις όροις με τους αντιπάλους τους από το Λονδίνο.
Ο Σούτερ ήταν ο πρώτος καταγεγραμμένος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Λέγεται ότι υπήρχαν κι άλλοι πριν από αυτόν, όμως έπαιρναν χρήματα κρυφά. Ο Σούτερ άλλαξε την ιστορία. Και στο λόγο του προς την Ομοσπονδία παραμονές εκείνου του περιβόητου τελικού, παραδέχθηκε για πρώτη φορά ότι παίρνει χρήματα για να παίξει ποδόσφαιρο, όμως παράλληλα είπε και το αυτονόητο:
«Λέτε ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώνουν οι ομάδες παίκτες τη στιγμή που εσείς δεν πληρώνεστε για να παίξετε. Από την άλλη όμως, δεν είναι επίσης δίκαιο να αγωνίζονται αντίπαλες δύο ομάδες που προετοιμάζονται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια. Οι εργάτες δεν έχουν τον χρόνο και τα χρήματα ούτε ξεκουραστούν, ούτε να φάνε όπως πρέπει, ούτε να προπονηθούν, σε αντίθεση με σας που είστε άνετοι οικονομικά και δεν εξαρτάστε από άλλους». Αυτό ήταν το νόημα όσων είπε και χάρη στον Κίνερντ ο κανονισμός άλλαξε, το ποδόσφαιρο άλλαξε και έγινε επαγγελματικό.
Κίνερντ και Σούτερ
Πάμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Κίνερντ είναι ουσιαστικά εκείνος που πήγε το ποδόσφαιρο ένα βήμα παρακάτω. Πολλά βήματα παρακάτω για την ακρίβεια. Διετέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας επί 33 χρόνια και προφανώς ήταν αποδεκτός από όλους, κάτι όχι και τόσο εύκολο για την εποχή.
Είχε λατρεία για το ποδόσφαιρο παρά το γεγονός ότι δεν το είχε ανάγκη. Από πλούσια οικογένεια, γεννημένος το 1847, αρχικά εργάστηκε στην τράπεζα που διεύθυνε ο πατέρας του και εν συνεχεία έγινε ο ίδιος διευθυντής της. Μάλιστα η συγκεκριμένη τράπεζα, η Ransom, ήταν μία από εκείνες που συγχωνεύτηκαν το 1896 και δημιούργησαν τον κολοσσό, την Barclays. Θυμάστε φυσικά ότι η Barclays ήταν επίσημος χορηγός της Πρέμιερ Λιγκ για καμιά 15αριά χρόνια.
Ηταν από τους σταρ της εποχής, έπαιζε σε όλες τις θέσεις (όπως όλοι άλλωστε – το σύστημα που έπαιξαν Μπλάκμπερν και Old Etonians στον τελικό Κυπέλλου ήταν 2-3-5!), ενώ πήρε μέρος σε 9 τελικούς Κυπέλλου (κατέκτησε τους 5), κάτι που αποτελεί φυσικά ρεκόρ.
Από την άλλη, ο Σούτερ γεννημένος το 1857, ήταν μια κλασική μπαλαδόφατσα. Τουλάχιστον ο ηθοποιός που βρήκαν να τον παραστήσει (Κέβιν Γκάθρι) ήταν τρομερός. Όπως και οι περισσότεροι της εποχής ήταν λιθοδόμος και αναγκάστηκε να φύγει από τη Γλασκώβη και την ομάδα του, την Πάρτικ (δεν υπάρχει πλέον), προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να συντηρήσει την οικογένειά του.
Γι’ αυτό άλλωστε, για τα χρήματα, έφυγε από την Ντάργουιν για την μισητή αντίπαλό της Μπλάκμπερν: επειδή του έδιναν πολλά λεφτά, τα οποία έφταναν για να φέρει στην Αγγλία την οικογένειά του. Πήρε τρεις διαδοχικές χρονιές το Κύπελλο (1884-85-86), ενώ όπως είπαμε και νωρίτερα έχασε εκείνον του 1882. Στο πρωτάθλημα Αγγλίας έγραψε μόλις μία συμμετοχή το 1888 κι αυτή ως… τερματοφύλακας, ενώ αμέσως μετά αποχώρησε από την ενεργό δράση.
Ο Σούτερ έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στο Ντάργουιν και έφτιαξε ένα ξενοδοχείο. Εφυγε νωρίς από τη ζωή, στα 58 του χρόνια, στο Μπλάκπουλ.
Θα μου πεις, μας λες για το English Game τη μέρα που βγαίνει ο νέος κύκλος του Casa de Papel; Καλά να ‘μαστε, ο Απρίλης θα είναι μεγάλος, χρειάζεται υπομονή και είμαι σίγουρος ότι χρόνος θα βρεθεί για όποιον θέλει να δει τη σειρά! Να είστε καλά και να προσέχετε!
