Καλημέρα σε όλους και όλες. Αααααχ, το Euro. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Το σφηνάκι της εφηβικής ηλικίας. Η καλοκαιρινή δόση ποδοσφαιρικής εξάρτησης στο ενδιάμεσο των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Πιο απλό. Πιο κοντινό. Πιο φιλικό. Πιο γρήγορο. Σε όλα. Από την ολοκλήρωση της δράσης μέχρι το να συμπληρώσεις το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα των ποδοσφαιριστών. Τότε. Το 1984, το 1988, το 1992. Μετά άρχισε να ξεχειλώνει το πράγμα.
Περισσότερες ομάδες, περισσότερες απαιτήσεις, περισσότερος χρόνος, περισσότερα χρήματα. Τα ρημαδιασμένα αρνητικά της επιχειρηματικής σχέσης ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στην τηλεόραση.
Σημάδεψε στιγμές
Είναι διοργάνωση που με έχει σημαδέψει. Αρρωστάκι βλέπετε ο δικός σας με το ποδόσφαιρο, με μικρόβιο που εισήλθε στον οργανισμό από το Βραζιλία – Σοβιετική Ένωση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982. Αυτό είναι το παιχνίδι που έβαλε τις βάσεις της όμορφης αρρώστιας μέσα μου. Μετά όλα έγιναν εύκολα.
Εν πάση περιπτώσει, θα αναφέρω τιμής ένεκεν μερικές προσωπικές στιγμές για τις οποίες λάτρεψα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μετά θα περάσω και στο ψητό της αποψινής πρεμιέρας. Ναι ξέρω, σας κουράζω, αλλά τώρα θα με μάθετε; Αυτός είμαι. Συναισθηματικός με το παρελθόν.
Ο «βάλτο, βρε παιδάκι μου»
Οφείλω να θυμηθώ τα δύο χαμένα πέναλτι της Ολλανδίας στον ημιτελικό με την Ιταλία το 2000. Δεν γίνεται να ξεχάσω το πρόσωπο του αδελφικού μου φίλου που είχε ποντάρει 10.000 δραχμές (ναι βρε, είχαμε τέτοιες τότε) στο να σκοράρει ο Φρανκ ντε Μπουρ.
Την πήρε την μπάλα στο πρώτο πέναλτι ο λεγάμενος αλλά… Φραντσέσκο Τόλντο. Δεν την πήρε την μπάλα στο δεύτερο πέναλτι παρά τις επικλήσεις που ακούγονταν από το διαμέρισμα της Κυψέλης. Μην φανταστείτε όμως. Και ο Πάτρικ Κλάιφερτ απέτυχε.
Το επικότερο τρολάρισμα δε, είναι πως και ο Φρανκ ντε Μπουρ και ο Πάτρικ Κλάιφερτ σκόραραν στη διαδικασία πέναλτι που έκρινε εκείνον τον ημιτελικό. Φευ. Η Ιταλία επικράτησε.
Ο «θα φάω ξύλο»
Οφείλω να θυμηθώ τη γραφικότητά μου στον τελικό του 1996. Μπορεί και να ήμουν ο μοναδικός βλαμμένος που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας και εξήλθε στη Φωκίωνος Νέγρη ώστε να δει το παιχνίδι με την Τσεχία.
Τότε κατάλαβα οριστικά και αμετάκλητα ότι «εμάς» τους (ποδοσφαιρικά) Γερμανόφιλους δεν μας πολυσυμπαθεί το πανελλήνιο. Αφού δεν έφαγα ξύλο εκείνο το απόγευμα, όλα καλά. Πάμε ρε Όλιβερ Μπίρχοφ.
Ο «ψάξε το 3-2 λέμε»
Οφείλω επίσης να θυμηθώ το τουρνουά του 1984. Εκείνο που δημιούργησε στο παιδικό μυαλό μου την πεποίθηση (δικό μου συμπέρασμα φυσικά) ό,τι κάθε μεγάλο τουρνουά θα έχει δυο, τρεις ματσάρες που θα τελειώσουν με σκορ 3-2.
Γαλλία – Γιουγκοσλαβία 3-2 (με Σέστιτς σκόρερ, ο Αναστόπουλος περιμένει (για τους γνώστες)), Δανία – Βέλγιο 3-2 (με Βερκότερεν, Βερκάουτερεν), Γαλλία – Πορτογαλία 3-2 με επική «μπλε» ανατροπή. Είχα πάθει την πλάκα μου, λέμε.
Αυτή δε, η μετάλλαξη του ποδοσφαιρικού ιού είχε ως συνέπεια (όταν γνώρισα και το στοίχημα) σε κάθε τουρνουά να ψάχνω τα σκορ 3-2. Κολλήματα που τραβάει ο κόσμος, ε;
Ο «είμαι φτωχός»
Αλλά και πιο μετά. Ζώντας πλέον τα τουρνουά ως δημοσιογράφος. Από πιο κοντά. Δεν ήμουν από τους τυχερούς που ήταν παρόντες σε εκείνο του 2004, ήμουν τέσσερα χρόνια αργότερα όμως. Το απόλαυσα και εκείνο, ανεξάρτητα από το αν η εθνική ομάδα μας δεν τα κατάφερε.
Αποκλείεται να ξεχάσω τη βραδιά στο Σάλτσμπουργκ όπου οι «πλεμπαίοι» Έλληνες (εγώ και φίλοι συνάδελφοι) θελήσαμε να εισέλθουμε στο (ένα και μοναδικό) μεγάλο κλαμπ της πόλης.
Πού πας βρε καραμήτρο με εκατό ευρώ στην τσέπη; Τόσο κόστιζε μόνο το σφηνάκι που έπιναν οι Ρώσοι επιχειρηματίες (sic) που είχαν κλείσει πριβέ το μαγαζί για πάρτη τους. Αισθάνθηκα φτωχός, το ομολογώ εκείνη τη βραδιά.
Μετά από λίγο καιρό έσκασε μύτη βεβαίως ο Γεώργιος Παπανδρέου από το Καστελόριζο και κατάλαβα ότι το 2008 δεν ήμουν ακόμα φτωχός. Έγινα (ευτυχώς όχι για μεγάλο διάστημα) αργότερα.
Γερμανία – Σκωτία προγνωστικά
Αλλά ναι. Έφτασε η στιγμή. Σταματάω τις αναμνήσεις μου, μου αρκούν αυτές οι μερικές που σημείωσα παραπάνω. Ώρα για το απόψε. Στη μεγάλη πρεμιέρα της αγαπημένης μου Γερμανίας. Στις αναλύσεις αγώνων εντοπίζετε το Γερμανία – Σκωτία και διαβάζετε τα ρεπορτάζ.
Πάμε στις πιο προσωπικές σκέψεις. Στα προηγούμενα δύο τουρνουά έγραφα προ της σέντρας τους ότι δεν μας βλέπω να περνάμε τον όμιλο. Ε, σε αυτό θα γράψω πως αν περάσουμε τον όμιλο θα είναι αγκομαχώντας, με σπρώξιμο, με τύχη.
Επιτρέψτε μου παρακαλώ να το προσεγγίσω σφαιρικά προτού πάω στο αγωνιστικό κομμάτι. Αρχίζουμε (λίγο χιουμοριστικά, αλλά αρκετά σοβαρά) από τα βασικά. Από το μάτι. Από αυτό που χορταίνει πρώτο στα τραπέζια.
Τι χρώμα φανέλας είναι αυτό, βρε ντροπή του γερμανικού ποδοσφαίρου; Να βράσω τις συμφωνίες σας, να βράσω τις χορηγίες σας, να βράσω την ανάγκη σας για χρήματα. Εθνική Γερμανίας με χρώμα ροζ, μπορδοροδοκόκκινο ή ό,τι στην ευχή είναι τούτο; Ρε πάτε καλά;
Πώς να μην έχει διαλυθεί το σύμπαν μετά; Πώς να έχουμε να δούμε εθνική Γερμανίας με χαρακτηριστικά εθνικής Γερμανίας από το 2016;
Μικρόβιο Πεπ Γκουαρδιόλα
Το έχω γράψει πολλές φορές, το γράφω ξανά, ότι από τη στιγμή που αποχώρησε ο Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, ο τελευταίος κλασικός μαχητής Γερμανός χαφ, έχω βαρεθεί να βλέπω άνευρες πριμαντόνες.
Πανάθεμα σε Πεπ Γκουαρδιόλα. Όσα καλά έκανες στο ποδόσφαιρο (στο μάτι, στην ομορφιά), τόσα άσχημα προκάλεσες στη Γερμανία. Δικό σου μικρόβιο κόλλησαν οι ακαδημίες της. Να βγάλουμε τεχνίτες, να βγάλουμε φαντεζί, να βγάλουμε μπαλαδόρους.
Μόνο που το παράκαναν. Ξέχασαν να βγάζουν σκυλιά του πολέμου, μαχητές, ποδοσφαιριστές που θα δάγκωναν την καρωτίδα του αντιπάλου, που θα του έδειχναν στον αγωνιστικό χώρο ότι αυτός είναι δικός τους. Θέλω Έφενμπεργκ, θέλω Μπούχβαλντ, θέλω Γιάνκερ, θέλω Τσίγκε. Δεν θέλω άλλα λούσα, άλλες τσαχπινιές και ομορφιές.
Από το 2016 ως σήμερα όσοι έχουν παρελάσει από την εθνική Γερμανίας είναι ολοένα και περισσότερο στην κατηγορία, «να το ποστάρω αυτό στο Ίνσταγκραμτικτοκτουιτς;». Και σε όποια άλλη «σοσιαλμιντιακή» βλακεία αποχαύνωσης έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη.
Τι να το κάνω βρε αγοράκι μου Μουσιάλα (Βιρτς, Γκιντογκάν, Χάφερτς…) αν ξέρεις καντάρια μπάλα; Πού είναι ο τσαμπουκάς; Πού είναι η δύναμη; Που είναι το θα σου ορμήξω για την μπάλα και θα φάω και εσένα και την μπάλα μαζί; Τίκι τάκα my arse… (με το συμπάθιο).
Οι κλειστές άμυνες
Καθαρά αγωνιστικά τώρα. Αυτή η εκδοχή της εθνικής Γερμανίας αποδεδειγμένα είναι ικανή να αποτύχει απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα της αφήσει την μπάλα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο πιο πειστικά παιχνίδια της (επί Νάγκελζμαν) τα έκανε με τη Γαλλία και την Ολλανδία. Με ομάδες που θα επιχειρήσουν να παίξουν και λίγο μπαλίτσα δηλαδή.
Με κάθε άλλη αντίπαλο που κλείστηκε και της άφησε την πρωτοβουλία, πόνεσαν τα ματάκια μας. Περιορισμένες ιδέες ανάπτυξης, ανούσια φρου φρου και αρώματα σε προσπάθειες ένας εναντίον ενός. Τα είδατε υποθέτω και με την Ελλαδάρα μας και με την Ουκρανία, στα τελευταία δύο φιλικά των Γερμανών.
Τους τίμιους Σκωτσέζους ομολογώ ότι δεν τους ξέρω. Με βοήθησε ο συνάδελφος που τους καλύπτει ώστε να καταλάβω πως εδώ και μεγάλο διάστημα δεν είναι στα καλά τους, όπως όταν κέρδιζαν τους Ισπανούς το 2023 δηλαδή.
Αίσθηση για 2-1
Για αυτό και δεν θα κοντράρω με ποντάρισμα τους Γερμανούς στους αγώνες σήμερα. Αν έπαιζαν με τους Ελβετούς ή με τους Ούγγρους, ναι θα τους κόντραρα. Θα χρησιμοποιήσω συνεπώς την πρεμιέρα ώστε να αποφασίσω αν θα παίξω εναντίον τους στις επόμενες δύο αγωνιστικές του ομίλου.
Για κάποιο λόγο (που δεν ξέρω γιατί) μου έχει κολλήσει το σκορ 2-1 απόψε. Ίσως με επηρέασε και η παράδοση που θέλει τη Σκωτία να σκοράρει όταν παίζει στη Γερμανία. Ίσως μετράει και η τουλάχιστον μία γκάφα που κάνει σε κάθε πρόσφατη επίσημη εμφάνισή του ο Μάνουελ Νόιερ.
Οφείλω να σημειώσω εδώ ότι ο τελευταίος εκλέκτορας της Γερμανίας που είχε τα «κάκαλα» ώστε να καθαιρέσει «τοτέμ» από τη θέση του τερματοφύλακα είναι ο Γίργκεν Κλίνζμαν. Η (σωστή) απόφασή του να χρίσει βασικό τον Γενς Λέμαν αντί του Όλιβερ Καν το 2006 ήταν καθ’ όλα δίκαιη και σωστή.
Στο σήμερα θα όφειλε και ο Γιούλιαν Νάγκελζμαν να έχει κάνει το ίδιο. Να χρίσει βασικό τον τερ Στέγκεν και να αφήσει τον Νόιερ στον πάγκο. Δεν δείχνει διατεθειμένος να το κάνει. Κακώς λέω εγώ.
Η πρότασή μου λοιπόν για απόψε στο κουπόνι ΟΠΑΠ είναι το combo του άσου με το G/G. Λίγα ψιλά στις στοιχηματικές εταιρίες και στο ακριβές σκορ 2-1 έτσι για να μου φύγει η περιέργεια.
Καλές εμπνεύσεις να έχετε.
