Αν έχετε διαβάσει τα προηγούμενα κείμενα της σειράς του March Madness, θα ξέρετε τη δομή που επιλέγω. Μερικά λόγια για το τουρνουά αυτό καθαυτό, λίγες μελό φλυαρίες, λίγο κακό χιούμορ και μετά μπαίνω στα προγνωστικά ΝCAA αυτά καθαυτά. Αν ψάχνετε μόνο τι να ποντάρετε (και δεν είναι καθόλου κακό), έχετε από εμένα το ελεύθερο να σκρολάρετε ώς τον μεσότιτλο «Προγνωστικά NCAA». Δεν θα σας θυμώσω.
Ο λόγος που αγαπώ τα σπορ δεν είναι ούτε τα όμορφα γκολ, ούτε τα εντυπωσιακά καρφώματα, ούτε οι τίτλοι. Καλά, για το τελευταίο όσοι με ξέρουν γελάνε με δάκρυα. Είμαι Εργοτέλης και Παγκράτι. Από τίτλους οι μόνοι που ξέρω είναι αυτοί των σπουδών. Και εκείνους εξ ακοής, αφού το πανεπιστήμιο το άφησα λίγο πριν το πτυχίο.
ΣΟΥΠΕΡ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!
Μια κι έπιασα το ζήτημα του πανεπιστημίου (είδατε τι περίτεχνα που τα δένω;) το κολεγιακό πρωτάθλημα μπάσκετ είναι η επιτομή τού γιατί αγαπάω τον αθλητισμό. Είναι οι ανθρώπινες ιστορίες. Είναι οι διηγήσεις που ξεκινούν έξω από το γήπεδο και περνάνε σε κάθε ντρίμπλα και σε κάθε ασίστ.
Δεν θα με δείτε ποτέ να κλάψω για μια νίκη ή μια ήττα. Αλλά δακρύζω όποτε βλέπω την εικόνα του συγχωρεμένου πια Τζιμ Ρέντμοντ να βουτάει στο κουλουάρ του Ολυμπιακού Σταδίου της Βαρκελώνης για να βοηθήσει τον γιο του, τον Ντέρεκ, ο οποίος έπαθε ρήξη αχιλλείου στον ημιτελικό των 400 μέτρων στους Ολυμπιακούς του 1992. Έβαλα τα κλάματα όταν ο Ίτσιρο Σουζούκι επέστρεψε στο γήπεδο των Σιάτλ Μάρινερς ως αντίπαλος και οι οπαδοί πανηγύρισαν όταν με δικό του χιτ τούς κέρδισαν οι Γιάνκις. Αυτό είναι τα σπορ.
Στο κολέγιο, εκεί που οι παίκτες κουβαλάνε τη φοιτητική τρέλα που δεν διαφθείρεται από υπέρογκους μισθούς, το πάθος χτυπάει κόκκινο. Για τους περισσότερους αυτό είναι το απόγειο της καριέρας τους. Μετά θα γίνουν μηχανικοί, δικηγόροι, υπάλληλοι καταστημάτων με μεταχειρισμένα αυτοκίνητα. Λίγοι θα παίξουν μπάσκετ επαγγελματικά. Αλλά ποτέ δεν θα ζήσουν ξανά αυτό το συναίσθημα. Ως και ο Τζόρνταν το λέει. Τα έξι πρωταθλήματα με τους Μπουλς ήταν ανακούφιση. Το ένα με τη Νορθ Καρολάινα ήταν αγνή έκσταση.
Οι ιστορίες δεν σταματάνε στα όρια του παρκέ. Στενοχωρήθηκα που φέτος δεν είναι στην 64άδα το Λογιόλα Σικάγο. Δεν θα δούμε στις εξέδρες την 103 ετών αδερφή Τζέιν, την καλόγρια που ακολουθεί την ομάδα εδώ και 80 χρόνια. Και ίσως να μην προλάβουμε να τη δούμε ξανά.
O Στίβι και ο Ρικ
Αλλά θα δούμε σήμερα δύο δικούς μας ανθρώπους. Πρώτος θα μπει στο παρκέ ο Στίβι Μίτσελ, με τη φανέλα του Μαρκέτ, μιας από τις παραδοσιακές δυνάμεις του NCAA, που έχει βγάλει παικταράδες όπως o Ντουέιν Ουέιντ, ο Τζίμι Μπάτλερ, ο Μορίς Λούκας και ο Ντοκ Ρίβερς. Ο Μίτσελ είναι Έλληνας κατά το ένα τέταρτο (να τ’ αφήσω;) και σήμερα στην εξέδρα της «Nationwide Arena» στο Κολόμπους του Οχάιο θα είναι οι γονείς του, ενώ η αγαπημένη του προγιαγιά, η 93 Μαΐων και άλλων τόσων Ιουνίων Big Yia Yia, θα βλέπει το παιχνίδι από το σπίτι της φαμίλιας στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.
Λίγο αργότερα, ένας άλλος γνώριμός μας θα οδηγήσει την ομάδα του σε ένα δύσκολο παιχνίδι. Η Άιονα του Ρικ Πιτίνο είναι τεράστιο αουτσάιντερ κόντρα στο Κονέκτικατ. Αλλά ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού και της Εθνικής (το συμβόλαιό του έτρεχε δυο χρόνια κι ας την οδήγησε σε μόνο τέσσερα παιχνίδια) είναι θρύλος του κολεγιακού και σαφώς δεν θα αφήσει τους παίκτες του να παραδοθούν αμαχητί. Στα προγνωστικά NCAA για σήμερα δεν θα ασχοληθώ με κανένα από τα δύο παιχνίδια με… εντόπιο ενδιαφέρον. Άρα, όλος ο πρόλογος ήταν άχρηστος. Μη βαράτε, εγώ προειδοποίησα.
Προγνωστικά NCAA
Ξεκινάμε το αποψινό ταξίδι από υψόμετρο 1.600 μέτρων, στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου φιλοξενείται ο πρώτος γύρος της Νότιας Περιφέρειας. Το Μπέιλορ αντιμετωπίζει τη Σάντα Μπάρμπαρα και πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα για να χάσει. Όχι, δεν θα ασχοληθώ με νικητή και με πιθανά χάντικαπ. Είναι το Over που μου κλείνει το μάτι. Ίσως βέβαια να φταίει το κρύο. Κάνει ψόφο στο Ντένβερ αυτή την εποχή.
Γιατί με εξιτάρει τόσο το Over, ακούω να ρωτάτε. Εξαιρετική ερώτηση και ευχαριστώ που μου την έθεσα. Οι Μπέαρς του Μπέιλορ (με 6 παίκτες στο ρόστερ να έχουν ένα δαχτυλίδι από το εθνικό πρωτάθλημα του 2021) έχουν τρομακτική περιφέρεια. Μιλάμε για την 22η ομάδα στις ΗΠΑ στο τρίποντο (από 351 πανεπιστήμια της πρώτης κατηγορίας), την ώρα που οι Γκαούτσος είναι 217οι στην αντιμετώπιση του τρίποντου. Αλλά πάμε και από την άλλη. Η Σάντα Μπάρμπαρα είναι 22η στο δίποντο, ενώ το Μπέιλορ είναι 314ο στην αντιμετώπιση της επίθεσης στη ρακέτα. Ξέρω ότι έχω ήδη αραδιάσει πολλά στατιστικά, αλλά θα δώσω ακόμα ένα: το Μπέιλορ είναι 17ο στη χώρα στις επιθέσεις που καταλήγουν σε τουλάχιστον έναν πόντο, ενώ και η Σάντα Μπάρμπαρα είναι 37η. Το Over με καλεί στα προγνωστικά NCAA όπως οι Σειρήνες τον Οδυσσέα.
Για το δεύτερο παιχνίδι που επέλεξα θα ασχοληθώ με ένα ματς ανάμεσα σε μια ομάδα που είναι νούμερο 1 στην περιφέρειά της, κόντρα στο νούμερο 16. Σε 148 παιχνίδια μεταξύ της κορυφαίας και της τελευταίας ομάδας μιας περιφέρειας, από το 1985 ώς και σήμερα, μόνο μία φορά είδαμε την έκπληξη. Ήταν το 2018, όταν το Μπάλτιμορ Μέριλαντ Κάουντι κέρδισε τη Βιρτζίνια με 20 πόντους, η οποία για να εκδικηθεί γύρισε την επόμενη χρονιά και κατέκτησε τον τίτλο. Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο στο αποψινό ματς των Μπόιλερμεϊκερς του Περντού με τους Νάιτς του Φέρλι Ντίκινσον.
Στα πλέι ιν πήρα τη νίκη του Φέρλι Ντίκινσον κόντρα στο Τέξας Σάουδερν και δικαιώθηκα. Όμως το πανέμορφο ταξίδι δεν θα συνεχιστεί. Το Περντού έχει ένα (όχι και τόσο μυστικό) υπερόπλο, για το οποίο οι Νάιτς δεν έχουν κρυπτονίτη. Η επίθεση των Μπόιλερμεϊκερς έχει ως αιχμή του δόρατος τον γίγαντα Ζακ Ίντι. O Καναδός σέντερ αναμένεται να επιλεγεί στο ντραφτ του ΝΒΑ ανάμεσα στις θέσεις 25 και 45. Δεν είναι μόνο τα 224 εκατοστά του κορμιού του, αλλά και το μπασκετικό του IQ. Την ίδια στιγμή, το Φέρλι Ντίκινσον παίζει ουσιαστικά χωρίς σέντερ. Ο επίσης Καναδός Πιερ-Ολιβιέ Ρασίν, ο ψηλότερος παίκτης του, είναι μετά βίας δύο μέτρα και η φυσική του θέση είναι πάουερ φόργουορντ. Το Περντού έχει έξι παίκτες πιο ψηλούς.
Το χάντικαπ των -22,5 πόντων με τρομάζει, γιατί οι Νάιτς μπορούν να κάνουν ζημιά από το τρίποντο. Όμως θεωρώ ότι το σκορ, τουλάχιστον από πλευράς Μπόιλερμεϊκερς, θα εκτοξευτεί.
Μένουμε στην Ανατολή στα προγνωστικά NCAA και στο παιχνίδι του Μέμφις με το Φλόριντα Ατλάντικ. Τώρα θα πει κανείς τι σχέση έχει το Μέμφις με την Ανατολή; Το πράγμα είναι μπερδεμένο. Ουσιαστικά έχει να κάνει με το πού γίνονται οι αγώνες και όχι με την προέλευση των ομάδων. Πιο σωστό θα ήταν να μη σκεφτόμαστε περιφέρειες, όπως στο ΝΒΑ, αλλά τα μέρη ενός ταμπλό, σαν το τένις. Κλείνει η άχρηστη παρένθεση και συνεχίζουμε.
Αυτό θα είναι ωραίο ματς. Ειλικρινά κραχτό φαβορί δεν υπάρχει. Όμως στοιχηματικά βρίσκω λάθος στο line του Over/Under. Τα παιχνίδια του Φλόριντα Ατλάντικ έχουν κατά μέσο όρο 143,8 πόντους. Αυτά του Μέμφις έχουν 151,7 πόντους. Και το line προσφέρεται στους 153,5. Το Under είναι καλή περίπτωση στα προγνωστικά NCAA.
Η έκπληξη
Κλείνω με το παιχνίδι που ολοκληρώνει τον πρώτο γύρο του φετινού March Madness. To Τέξας Κρίστιαν (για τους φίλους TCU) αντιμετωπίζει το Αριζόνα Στέιτ. Εδώ όλα με σπρώχνουν προς την έκπληξη, προς τη νίκη των Σαν Ντέβιλς. Από το 2001 έχουμε πλέι ιν στο NCAA. Τέσσερις ομάδες μπαίνουν στο τουρνουά από το παράθυρο, μέσω του First Four. Έκτοτε, κάθε σεζόν πλην μιας, ένας από τους τέσσερις των πλέι ιν προχωράει μέχρι τον δεύτερο γύρο τουλάχιστον. Φέτος η ψήφος μου πάει στο Αριζόνα Στέιτ. Προχθές πιάσαμε εύκολα το over του με το 98-73 επί της Νεβάδα. Σήμερα ήμουν έτοιμος να πάρω το +5,5 του χάντικαπ, αλλά τα έβαλα κάτω, τα ξανάβαλα και αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα.
Το Αριζόνα Στέιτ έχει την 28η καλύτερη άμυνα στην πρώτη κατηγορία και αντιμετωπίζει ένα Μέμφις που έχει 8 ήττες στα τελευταία 13, μετά τον τραυματισμό του Μάικ Μάιλς. Ο Μάιλς θα παίξει κανονικά, όμως δεν είναι ο ίδιος παίκτης αφότου υπέστη την υπερέκταση του γόνατος. Θα πει κανείς ότι και ο Γιάννης είχε πάθει το ίδιο και μία βδομάδα μετά έβαζε 50άρες στους τελικούς του ΝΒΑ. Αλλά να είμαστε σοβαροί. Ο Γιάννης είναι υπεράνθρωπος. Ποιος να συγκριθεί μαζί του, που λέει και ο άλλος Γιάννης. Ο Πάριος, ντε.
