Προειδοποιώ. Το κείμενο θα είναι μεγάλο. Αλλά αν είναι να διαβάσετε ένα άρθρο μου στα προγνωστικά NCAA ας είναι αυτό. Νομίζω ότι θα σας φτιάξει τη μέρα.
ΣΟΥΠΕΡ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!
Λοιπόν, πρέπει να βάλω το μυαλό μου σε μια σειρά. Έχω τόσα πολλά να πω και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Μάλλον πρέπει πρώτα να εξηγήσω προς τι ο τόσος ενθουσιασμός. Και να ενημερώσω τους νεότερους σχετικά με την αναφορά του τίτλου. Εικάζω ότι οι συνομήλικοί μου και οι μεγαλύτεροι το έπιασαν ήδη. Θα κάνω ό,τι μπορώ να υπάρχει μια στοιχειώδης συνοχή μεταξύ των παραγράφων, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Τόσο ενθουσιασμένος είμαι με το φετινό March Madness. Και ο λόγος είναι το μικρό κολέγιο Φέρλι Ντίκινσον. Καλώς ήρθατε στην ωδή στο μικρούλι FDU.
Σήμερα το Φέρλι Ντίκινσον αντιμετωπίζει το Φλόριντα Ατλάντικ. Το σενάριο δεν έγραφε αυτό. Το FDU ήταν το νούμερο 16 της κατάταξης στην Ανατολή και στον πρώτο γύρο αντιμετώπιζε το νούμερο 1, το Περντού. Ο πρώτος με τον τελευταίο. Αυτή η μορφή του τελικού τουρνουά θεσπίστηκε το 1985. Τέσσερις ομάδες παίρνουν την πρώτη θέση στην κατάταξη και αντιμετωπίζουν τέσσερις ομάδες που κατατάσσονται ως η 16η της εκάστοτε περιφέρειας. Σε 152 τέτοια ματς, το νούμερο 16 έχει κερδίσει δύο φορές. Ε, η δεύτερη ήταν το Φέρλι Ντίκινσον προχθές το βράδυ.
Ακούγεται μελό, αλλά η δήλωση του γκαρντ Ντιμίτρι Ρόμπερτς μετά το ματς είναι μάλλον η αλήθεια. «Νικήσαμε, γιατί αγαπάμε πραγματικά ο ένας τον άλλον». Και κάπου εκεί έρχεται να κουμπώσει ο τίτλος του σημερινού μπλογκ. Δανεισμένος λέξη προς λέξη από το τραγούδι «Ώπα είπα, χράτσα χρούτσα», με το οποίο σε ένα επεισόδιο η παρέα των «Απαράδεκτων» προσπάθησε να πάει στη Γιουροβίζιον. Ώπα είπα, χράτσα χρούτσα, ζήτω οι ομάδες, λοιπόν. Κάποτε μια χάι ομάδα έχτισε τον Παρθενώνα.
Όλοι (κι εγώ μαζί) αναρωτιόμασταν αν είναι δυνατόν το Φέρλι Ντίκινσον να κουμαντάρει στην άμυνα το Περντού. Βλέπετε, το FDU είναι η πιο κοντή ομάδα ανάμεσα στις 351 της πρώτης κατηγορίας, με μέσο ύψος 1,84. Ο ψηλότερος παίκτης, ο Άνσλι Άλμονορ, είναι 1,98. Ο πρώτος ριμπάουντερ, ο Τζο Μούντεν, είναι 1,91. Απέναντί τους είχαν μία από τις ψηλότερες ομάδες της χώρας, το Περντού, του γίγαντα Ζακ Ίντι. Ο ύψους 2,24 Καναδός είναι το μεγάλο φαβορί για το βραβείο Νέισμιθ, του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς στο κολέγιο, βραβείο που στο παρελθόν έχουν πάρει ο Άντονι Ντέιβις, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Τιμ Ντάνκαν, ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ο Λάρι Μπερντ, ο Μάικλ Τζόρνταν… Αλλά είπαμε. Ζήτω οι ομάδες.
Ο κόουτς Άντερσον
Η περσινή χρονιά του Φέρλι Ντίκινσον ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Με 4 νίκες και 22 ήττες, η απόλυση του Γκρεγκ Ερέντα ήταν βέβαιη. Στη θέση του προσλήφθηκε ο Τόμπιν Άντερσον, που μέχρι τότε προπονούσε, στη δεύτερη κατηγορία, το Πανεπιστήμιο του Αγίου Θωμά του Ακινάτη, στη Νέα Υόρκη. Πήγε όλο χαρά στο σπίτι να ανακοινώσει ότι βρήκε δουλειά στην Ντιβίζιον 1. Και τα παιδιά του έβαλαν τα κλάματα. Όχι από χαρά. Δεν ήθελαν να μετακομίσουν. Ώσπου έμαθαν ότι το Φέρλι Ντίκινσον είναι στο Νιου Τζέρσεϊ. Είκοσι λεπτά από το σπίτι τους. Άμα είναι έτσι, μπαμπά, πάρ’ την τη δουλειά.
Μαζί του, από το παλιό του κολέγιο έφερε τρεις παίκτες. Ο Ντιμίτρι Ρόμπερτς και ο Γκραντ Σίνγκλτον έγιναν οι πρώτοι σκόρερ του Φέρλι Ντίκινσον. Ο τρίτος, ο Σον Μουρ, είναι από μόνος του μια πολύ όμορφη ιστορία. Τον αφήνω για μετά.
Ο Τόμπιν Άντερσον οδήγησε την ομάδα, την ίδια που πέρσι ήταν σάκος του μποξ, σε μια σεζόν 19 νικών και 15 ηττών. Και κάπως έτσι ήρθε η κλήση για το πλέι ιν (First Four ορθότερα). Εκεί το Φέρλι Ντίκινσον κέρδισε το Τέξας Σάουδερν. Το ραντεβού με το Περντού είχε κλειδώσει. Όλα τα μπράκετ στην Αμερική είχαν τους Μπόιλερμεϊκερς να προκρίνονται. Αλλά ο κόουτς Άντερσον πίστευε. Στα αποδυτήρια, μετά τη νίκη στο First Four, ζήτησε να ανοίξει μια κάμερα για να βγει η ομιλία του στο twitter. Θα έκανε πόλεμο νεύρων.
«Θέλω το Περντού να το δει αυτό. Όσο τους βλέπω να παίζουν τόσο περισσότερο πιστεύω ότι μπορούμε να κερδίσουμε». Κοίτα να δεις που έχει μάτι ο κόουτς.
O πατέρας τού Άντερσον ήταν προπονητής μπάσκετ σε λυκειακές ομάδες και ο Τόμπιν πάντα τον θαύμαζε και ζητούσε τις συμβουλές του όσο προπονούσε στην Ντιβίζιον 3, στην Ντιβίζιον 2 και πλέον στην Ντιβίζιον 1. «Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλύτερος προπονητής από ό,τι θα γίνω ποτέ εγώ. Αλλά δεν είχε τέτοια ομάδα», είπε δακρυσμένος μετά τη μεγάλη νίκη.
Ο Σον γύρισε σπίτι του
Μίλησα παραπάνω για τους τρεις παίκτες που έφερε μαζί του από το προηγούμενο κολέγιό του ο Άντερσον. Ο Σίνγκλτον και ο Ρόμπερτς έγιναν αμέσως τα αστέρια της νέας ομάδας. Ο τρίτος, ο Σον Μουρ, είναι ένας πολύ καλός αμυντικός, αλλά την μπάλα στο κοφίνι δεν τη βάζει. Μέχρι χθες είχε 49 πόντους στα πρώτα 30 παιχνίδια της σεζόν.
Έλα όμως που ο πρώτος γύρος της Ανατολής γινόταν στο σπίτι του, στο Κολόμπους του Οχάιο. Μεγάλωσε δέκα στάσεις λεωφορείου από το γήπεδο. Η οικογένειά του, οι παιδικοί του φίλοι, όλοι ήταν εκεί να τον δουν κόντρα στο μεγάλο Περντού. Δεν θα τους άφηνε χωρίς να τους ανταμείψει. Έβγαλε ενέργεια και τσαμπουκά. Kαι με 19 πόντους για σφεντόνα, ξάπλωσε κάτω τον Γολιάθ.
Η κατάρα του Νιου Τζέρσεϊ
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Ματ Πέιντερ θα απολυθεί από το Περντού, έπειτα από 19 χρόνια, μετά το στραπάτσο της Παρασκευής. Γιατί είναι η τρίτη χρονιά στη σειρά που ο αποκλεισμός στο τελικό τουρνουά είναι ταπεινωτικός. Φέτος περισσότερο από ποτέ, αλλά κόκκο στον κόκκο, η άμμος γίνεται βουνό, λέει μια κινέζικη παροιμία.
Το 2021, η ομάδα του αποκλείστηκε από ένα Πανεπιστήμιο που βρισκόταν στη θέση 13 της κατάταξης. Εντάξει. Συμβαίνει. Όμως πέρσι αποκλείστηκε από μια ομάδα που βρισκόταν στη θέση 15. Σε 40 χρόνια ιστορίας, κολέγια που κατατάσσονται ως 15α έχουν πάρει μόλις 15 νίκες.
Ήταν το Σεντ Πίτερς που κέρδισε το Περντού. Το Σεντ Πίτερς του Νιου Τζέρσεϊ. Ο Πέιντερ είχε χαρακτηρίσει την ήττα εκείνη ως τη χειρότερη βραδιά της καριέρας του. Μεγάλα λόγια, κόουτς, μεγάλα λόγια. Γιατί ένα άλλο κολέγιο του Νιου Τζέρσεϊ περίμενε στη γωνιά.
Πάμε λοιπόν στα προγνωστικά NCAA της ημέρας. Ανάμεσα στους 16 θα δούμε και το Φέρλι Ντίκινσον.
Ζέβιερ – Πίτσμπεργκ (18:10)
To Ζέβιερ είναι η αγαπημένη μου ομάδα στο κολεγιακό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή όταν ήμουν μικρός μού άρεσαν οι μασκότ του: ο Ντ’ Αρτανιάν και το Μπλου Μπλομπ, που θυμίζει ανησυχητικά πολύ το Κούκι Μάνστερ. Θεωρώ ότι θα κερδίσει το Πίτσμπεργκ, αλλά η τόσο δυναμική άμυνα των Πάνθερς με φοβίζει και έτσι θα απέχω στοιχηματικά. Αλλά θα βάλω τα μπλε μου και θα φωνάζω «Let’s Go Muskies, Let’s Go»!
Κάνσας Στέιτ – Κεντάκι (20:40)
Oι Γουάιλντκατς του Κάνσας Στέιτ αντιμετωπίζουν τους Γουάιλντκατς του Κεντάκι. Πού πάνε και τα σκέφτονται, ήθελα να ’ξερα.
Oι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες, αλλά παίζουν πολύ διαφορετικό μπάσκετ. Το Κάνσας Στέιτ αρέσκεται σε γρήγορες επιθέσεις και υψηλό τέμπο. Το Κεντάκι βγάζει νύχια στην άμυνα και επιθετικά εξαντλεί το χρονόμετρο των 30 δευτερολέπτων.
Ναι, για τους αμύητους, στο κολεγιακό παίζουμε δύο 20λεπτα, με επιθέσεις μισού λεπτού και παλαιικούς κανονισμούς, όπως η 1+1 βολή.
Άρα τι περιμένουμε σήμερα; Επιθετικό ή αμυντικό παιχνίδι; Αν πιστέψουμε τον προπονητή του Κάνσας Στέιτ, Τζερόμ Τανγκ, η επιτυχία της ομάδας του είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στο παιχνίδι του αντιπάλου. Οπότε μάλλον ο αργός ρυθμός είναι που θα επικρατήσει. Κρατάω το Under.
Μαρκέτ – Μίσιγκαν Στέιτ (23:15)
Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αρχίσει να αποκαλούμε τον ελληνικής καταγωγής Στίβι Μίτσελ «νέο Ντόρσεϊ». Στο παιχνίδι με το Βερμόντ το απέδειξε. Σε μόλις 18 λεπτά πέτυχε 10 πόντους, με 2/3 τρίποντα και πρόσθεσε και 7 ριμπάουντ για το καλό. Αν συνεχίσει έτσι κόντρα στο Μίσιγκαν Στέιτ, βλέπω τα λεπτά συμμετοχής του να αυξάνονται.
Στοιχηματικά, σαφώς υπάρχει αξία προς τα αριστερά. Οι Σπάρτανς του Μίσιγκαν Στέιτ έχουν εξαιρετική άμυνα, όμως τα επιθετικά όπλα των Γκόλντεν Ιγκλς είναι πολλά και ξέρουν να σπάνε τις παγίδες, για τις οποίες το Μίσιγκαν Στέιτ φημίζεται. Θα στηρίξω τον άσο με χάντικαπ.
Κονέκτικατ – Σεντ Μέρις (00:10)
Αυτό θα είναι ωραίο ματς. Το νούμερο 4 της Δύσης, το Κονέκτικατ, κοντράρεται με το νούμερο 5, το Σεντ Μέρις. Αν πάρουμε ως οδηγό μόνο τα παιχνίδια του πρώτου γύρου, το Κονέκτικατ πρέπει ήδη να πανηγυρίζει. Το Σεντ Μέρις τα χρειάστηκε απέναντι στο Βιρτζίνια Κόμονγουελθ. Αλλά ώς πότε θα σουτάρει με τέτοια ποσοστά από το τρίποντο; Στον πρώτο γύρο είχε 3/17. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Γίνεται;
Ξεκάθαρα παιχνίδι για live στοίχημα. Δεν θα ασχοληθώ πριν το τζάμπολ.
Μπέιλορ – Κρέιτον (01:10)
Μάλιστα… Μπέιλορ και Κρέιτον. Δύο ομάδες ικανές για όλα. Ανάλογα με το πώς θα κοιμηθούν, θα εξαρτηθεί τι ματς θα δούμε. Από πού να τις πιάσεις. Μιλάμε για τη συνταγή του στοιχηματικού Βατερλώ. Από μακριά και αγαπημένοι.
Φλόριντα Ατλάντικ – Φέρλι Ντίκινσον (01:45)
Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα. Αυτό το παιχνίδι είναι ο λόγος που θα πάω αργοπορημένος στο γραφείο αύριο. Το Φέρλι Ντίκινσον, η κοντούλα Σταχτοπούτα, αντιμετωπίζει μία ομάδα σαφώς υποτιμημένη στην κατάταξη. Η λογική λέει πως το παραμύθι σταματάει εδώ. Όμως το φετινό FDU την έχει γραμμένη τη λογική τους.
Το άγχος είναι, προφανώς, στην πλευρά του Φλόριντα Ατλάντικ. Ο προπονητής του, Ντάστι Μέι, ξέρει πως στην καλή της μέρα η ομάδα του μπορεί να βάλει 80 πόντους, όμως, για να αποφύγει στραβοπάτημα αντίστοιχο με του Περντού, πρέπει να μπουν οι σωστές βάσεις από την άμυνα. Το κλειδί είναι να μην αφήσει το Φέρλι Ντίκινσον να εξαπολύσει τα φαινομενικά ανεξάντλητα αποθέματα ενέργειας.
Πολύ ψηλό το over. Και πολύ ρηχό να μιλάω για στοίχημα σε αυτό το ματς μετά από όσα είπα στον πρόλογο. Αλλά το under δεν μπορώ να μην το κοιτάξω.
Ιντιάνα – Μαϊάμι (02:40)
Πολλά θα κριθούν στη ρακέτα. Και οι δύο ομάδες βασίζονται πολύ στους σέντερ τους. Το Μαϊάμι παίζει με την αθλητικότητα και την πλαστικότητα του Νόρτσαντ Όμιερ. H Ιντιάνα έχει έναν πιο παραδοσιακό σέντερ, ικανότατο στο παιχνίδι κοντά στο καλάθι και φοβερό αμυντικό, τον Τρέις Τζάκσον-Ντέιβις.
Παιχνίδι που δεν γίνεται να προβλέψεις. Πολλές ευκαιρίες στο live, αλλά ώς εκεί.
Γκονζάγκα – Τέξας Κρίστιαν (03:40)
Είπα ότι δεν θα είμαι πλεονέκτης. Γι’ αυτό δεν θα προσπαθήσω να ανεβάσω την απόδοση. Όμως δεν βλέπω τον τρόπο να μείνει εκτός συνέχειας το Γκονζάγκα. Το Τέξας Κρίστιαν παίζει ασφυκτική άμυνα, όμως έχει απέναντί του την καλύτερη επίθεση στη χώρα. Θα χρειαστεί να σκοράρει για να μείνει κοντά. Και αν κρίνω από το παιχνίδι του πρώτου γύρου, όπου τα χρειάστηκε κόντρα στο Αριζόνα, δεν ξέρω πώς θα περιορίσει την υπερπλήρη επίθεση των Μπούλντογκς.
ΥΓ. Α, και κάτι τελευταίο. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, ο πρώτος που μού εμπιστεύτηκε χώρο στο δημοσιογραφικό του τσαρδί, ο Κώστας Γεωργιάδης, μας άφησε χθες. Ήταν κάτι παραπάνω από ένα αφεντικό που έστειλε ένα 18χρονο παιδί να καλύψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν ένας καλός φίλος. Για όλη μου την οικογένεια. Κι ας υπήρχαν πού και πού μερικά μουτράκια. Καλό ταξίδι, Κώστα. Το θρυλικό αθλητικό της παλιάς «Ελευθεροτυπίας» φεύγει σιγά σιγά. Κι ο τελευταίος ας κλείσει την πόρτα.
