Αν υπήρχε ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που μπορούσε να αισθάνεται σίγουρος για τη θέση εργασίας του, αυτός έμοιαζε να είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο κόουτς του Παναθηναϊκού ήταν πρόσωπο κοινής αποδοχής, κουβαλούσε το προσωνύμιο «στρατηγός» και έδειχνε να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Πόσο ισχύει αυτή η κατάσταση, όμως, μετά τον αποκλεισμό από την Ευρώπη;
Ο Παναθηναϊκός είχε βρεθεί σε έναν βατό όμιλο στο Europa League, τουλάχιστον όσον αφορά την κατάληψη της τρίτης, έστω, θέσης, για τη συνέχεια στο Conference League. Η νίκη της πρεμιέρας, απέναντι στη Βιγιαρεάλ και η ισοπαλία στο Ισραήλ απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα, έφεραν το Τριφύλλι στους τέσσερις βαθμούς και… καβάλα στ’ άλογο μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές.
Μόνο που μετά ξεκίνησε κατρακύλα. Tέσσερις ήττες σε τέσσερα ματς και τελευταία θέση στον όμιλο. Αυτό έφερε γκρίνια και αμφισβήτηση για τον στρατηγό Ιβάν και τους άντρες του.
Η ευθύνη του Γιοβάνοβιτς για τον αποκλεισμό είναι μεγάλη. Δεν ακυρώνει κανείς την προσφορά του, όμως ο Σέρβος σίγουρα δε διαχειρίστηκε σωστά τον «τελικό» με τη Μακάμπι στη Λεωφόρο. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε για δύο αποτελέσματα κόντρα σε μία ομάδα που στη χειρότερη είναι ισάξιά του. Όμως ήταν κατώτερος των περιστάσεων και οι επιλογές του προπονητή έπαιξαν ρόλο.
Ροτέισον στον τερματοφύλακα, χωρίς να έχει δοκιμαστεί κάτι αντίστοιχο νωρίτερα μέσα στη σεζόν. Επιλογή του (για ακόμα μία φορά αρνητικού) Βιλένα, αντί του πολύ φορμαρισμένου Τσέριν. Μπαλιές-καμινάδες μετά το 2-0. Είσοδος του Σπόραρ στο 86′, ενώ η ομάδα έψαχνε γκολ για ένα ολόκληρο ημίχρονο.
Η κουβέντα για το κατά πόσο πρέπει να τεθεί στα αλήθεια θέμα προπονητή έχει ανοίξει για τα καλά. Χωρίς μηδενισμό και αφορισμό και με σεβασμό για την προσφορά του, στον Παναθηναϊκό έχουν καταλάβει πως πρέπει να υπάρξει μία γερή κριτική. Είναι ο Ιβάν ο άνθρωπος που θα οδηγήσει την ομάδα στην κούρσα για τον τίτλο; Μπορεί να διαχειριστεί τους συνεχόμενους τελικούς στα πλέι οφ;
Είναι πολλές οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν. Αν κάτι είναι βέβαιο, αυτό είναι πως ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει πλέον απόλυτη ασυλία.
