Τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, η γεμάτη ευκαιρίες Νότια Αμερική προσέλκυσε όλες τις φυλές του πλανήτη. Ιταλοί εργάτες, άνεργοι Ισπανοί, Βρετανοί έμποροι έφεραν μαζί τους την κουλτούρα των χωρών τους, το πάθος που είχαν για την μπάλα. Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Βρετανοί κατασκευαστές σιδηροδρόμων είχαν προχωρήσει στην ίδρυση διαφόρων συλλόγων με ονόματα που ακολουθούν ακόμα και τώρα τις ομάδες.
Από το πανόραμα της ηπείρου απουσίαζε ένα τουρνουά των Εθνικών ομάδων. Οι πρώτοι που σκέφτηκαν να μαζέψουν σε ένα γήπεδο τις καλύτερες Εθνικές ήταν η Αργεντινή, που ήθελε να γιορτάσει το 1910 με ξεχωριστό τρόπο τα 100 χρόνια της Επανάστασης του Μαΐου. Ουρουγουάη και Χιλή δέχθηκαν την πρόταση της Αργεντινής, που απέδειξε ότι βρισκόταν πολύ μπροστά στο άθλημα.
1916
Έξι χρόνια αργότερα, η Αργεντινή θα καλέσει ξανά τις τρεις χώρες για να γιορτάσει τα 100 χρόνια ανεξαρτησίας. Οι εκπρόσωποι Χιλής, Ουρουγουάης και Βραζιλίας που συμμετείχαν (εκτός της διοργανώτριας Αργεντινής) συμφώνησαν να ιδρύσουν στις 9 Ιουλίου την ομοσπονδία της Νότιας Αμερικής, τη γνωστή Conmebol.
Το τουρνουά θα βρει νικήτρια την Ουρουγουάη, τη μοναδική ομάδα στην ιστορία του θεσμού που δεν σήκωσε ποτέ το τρόπαιο. Οι διοργανωτές δεν είχαν φροντίσει να αγοράσουν ούτε ένα μικρό κυπελλάκι για ενθύμιο. Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι η πρώτη διοργάνωση αποτέλεσε την έναρξη του Πρωταθλήματος της Νότιας Αμερικής, που θα κρατήσει αυτή την ονομασία μέχρι το 1975.
1917
Την επόμενη διοργάνωση, όπου συμμετείχαν οι ίδιες ομάδες, ανέλαβε η Ουρουγουάη. Ξόδεψε 3.000 ελβετικά φράγκα για να αγοράσει από τον καλύτερο χρυσοχόο της χώρας το τρόπαιο που θα έμενε σπίτι, καθώς οι γηπεδούχοι πέτυχαν τρεις εύκολες νίκες. Μάλιστα, για τη διοργάνωση είχαν κτίσει νέο γήπεδο των 15.000 θέσεων, ακριβώς δίπλα στην περιοχή που σήμερα υπάρχει το θρυλικό «Σεντενάριο».
1919
Το γήπεδο της Φλουμινένσε θα φιλοξενήσει την τρίτη κατά σειρά διοργάνωση, η οποία δεν διεξήχθη το 1918 λόγω μεγάλης επιδημίας γρίπης που σάρωσε την περιοχή του Ρίο. Στη Βραζιλία θα συμμετέχουν οι ίδιες ομάδες που είδαν για πρώτη φορά έναν ξένο διαιτητή, για την ακρίβεια τον Αγγλο Ρόμπερτ Τοντ. Το τρόπαιο έμεινε στο Ρίο, καθώς η Βραζιλία είχε πάρει εγωιστικά την υπόθεση. Η διοργάνωση θα μείνει στην ιστορία για το «ψαλιδάκι» του Χιλιανού, Γκατίκα, κίνηση που βαπτίστηκε ως «τσιλένα».
1920
Σύμφωνα με το ροτέισον, η διοργάνωση πήγε στη Χιλή, όπου συμμετείχαν οι γνωστές τέσσερις χώρες. Οι ντόπιοι επέλεξαν το Βαλπαράισο ως έδρα. Σε εκείνη τη διοργάνωση που κέρδισε ξανά η Ουρουγουάη, η Εθνική ομάδα της Χιλής εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο γήπεδο με την κόκκινη φανέλα.
1921
Εναν χρόνο αργότερα, οι ομάδες αυξήθηκαν σε πέντε, με την προσθήκη της Παραγουάης, όμως τα εσωτερικά προβλήματα της Χιλής μείωσαν τις ομάδες και υποχρέωσν τη διοργανώτρια Αργεντινή να επιλέξει μόνο ένα γήπεδο για όλους τους αγώνες. Στο παλιό «Μπαράκας», οι θριαμβευτές γηπεδούχοι θα κερδίσουν τους τρεις αγώνες δίχως να δεχτούν γκολ.
1922
Η Βραζιλία ζήτησε από τη Χιλή (ήταν η σειρά της) να διοργανώσει το νέο τουρνουά, καθώς γιόρταζε τα 100 χρόνια ανεξαρτησίας. Οι ομάδες έγιναν πέντε και νικήτρια ήταν η Βραζιλία.
1923
Οι πέντε Εθνικές ομάδες θα βρεθούν ξανά έναν χρόνο αργότερα στο Μοντεβίδεο, όπου οι διοργανωτές επέλεξαν ως γήπεδο το «Πάρκε Σεντράλ» της Νασιονάλ. Τον περιπλανώμενο θίασο χάλασε η απουσία της Χιλής, από ένα τουρνουά που έβγαλε την νικήτρια την Ουρουγουάη, η οποία θα κερδίσει και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924.
1924
Η σταθερή συμμετοχή της Παραγουάης έπεισε την Ομοσπονδία της ηπείρου να της δώσει τη διοργάνωση, όμως δεν είχαν υπολογίσει την έλλειψη μεγάλου γηπέδου και τα ξενοδοχεία που θα φιλοξενούσαν τις πέντε αποστολές. Το πρόβλημα έλυσε η Ουρουγουάη, που κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον τίτλο.
1925
Τρεις ομάδες δεν συμμετείχαν ούτε στην πρώτη ανεπίσημη διοργάνωση. Χιλή και Ουρουγουάη δήλωσαν κώλυμα, ανοίγοντας το δρόμο στη διοργανώτρια Αργεντινή να επιστρέψει στις επιτυχίες. Βραζιλία και Παραγουάη απλώς δέχθηκαν να παίξουν δύο γύρους, μήπως γεμίσουν πρόγραμμα και γήπεδα.
1926
Η απόφαση της Βολιβίας να δηλώσει για πρώτη φορά το «παρών» στη διοργάνωση, πρόσφερε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους οπαδούς των 6 χωρών, όμως η απόσυρση της Βραζιλίας ενόχλησε τους Χιλιανούς, που είχαν ξοδέψει αρκετά λεφτά για να κτίσουν νέο γήπεδο. Οι Ουρουγουανοί θα κατακτήσουν τον τίτλο σε μια διοργάνωση όπου εμφανίστηκε ο «κουλός» Χέκτορ Κάστρο, που θα κάνει θραύση τα επόμενα χρόνια, αν και του έλειπε ένα χέρι. Ο Κάστρο είχε ορκιστεί ότι η ομάδα του, η Ουρουγουάη, θα κερδίσει τα πάντα όσο έπαιζε. Πήρε Ολυμπιακούς Αγώνες, Κόπα Αμέρικα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930.
1927
Το Περού όχι μόνο θα γίνει η 7η ομάδα που δήλωσε συμμετοχή από την αρχή του τουρνουά, αλλά αποφάσισε να το διοργανώσει κιόλας, με έδρα το νεοσύστατο Εθνικό Στάδιο της Λίμα. Τα οικονομικά προβλήματα θα υποχρεώσουν Βραζιλία, Χιλή και Παραγουάη να μην ανέβουν στο Περού, όπου η Αργεντινή με τρεις επιβλητικές νίκες δεν θα αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης.
1929
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1928, όπου συμμετείχαν Ουρουγουάη και Αργεντινή, δεν επέτρεψε τη διεξαγωγή του τουρνουά, που πλήρωσε ακόμα μια φορά τη βαθιά οικονομική κρίση, καθώς Βραζιλία, Χιλή και Βολιβία δεν ταξίδεψαν. Σε αυτό το τουρνουά που κέρδισε η Αργεντινή, οι αγώνες διεξήχθησαν για πρώτη φορά σε τρία διαφορετικά γήπεδα.
1935
Χρειάστηκαν έξι χρόνια για να διεξαχθεί η επόμενη διοργάνωση. Τα γεγονότα του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1930, στο ματς Ουρουγουάη – Αργεντινή, είχαν δημιουργήσει μεγάλο σχίσμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να τα βρουν, υπό την προϋπόθεση ότι καμία από τις δύο δεν θα φιλοξενούσε εκείνη τη χρονιά τη διοργάνωση. Συμφώνησαν για το Περού, όπου Βραζιλία, Παραγουάη και Βολιβία δεν ήθελαν να παίξουν. Στη μάχη των τεσσάρων (Περού, Χιλή, Αργεντινή και Ουρουγουάη) θα βγει νικήτρια η τελευταία.
1937
Τα πράγματα είχαν ήδη ηρεμήσει όταν η Αργεντινή ανέλαβε τη διοργάνωση, που εκείνη τη χρονιά ονομάστηκε «Σουνταμερικάνο». Ταυτόχρονα, οι ομάδες έγιναν έξι, τα γήπεδα του Μπουένος Αϊρες αυξήθηκαν σε τέσσερα, με τη διοργάνωση να αρχίζει τον Δεκέμβρη του 1936 και να ολοκληρώνεται τον Φεβρουάριο του 1937, δηλαδή μετά από 46 ολόκληρες ημέρες. Νικήτρια η Αργεντινή, η οποία έχασε έναν αγώνα, αυτό με την Ουρουγουάη.
1939
Στο Περού κάνει ντεμπούτο το Εκουαδόρ, ενώ δεν συμμετέχουν Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία και Κολομβία που είχε γίνει μέλος το 1936. Στο Εθνικό Στάδιο της Λίμα θα λάμψει το ταλέντο των Λόλο Φερνάντες και Χόρχε Αλκάλντε, καθώς πέτυχαν 12 από τα 13 γκολ στις τέσσερις νίκες του Περού, που χάρισαν στη χώρα τον πρώτο τίτλο.
1941
Με τη συμπλήρωση των 400 χρόνων της ίδρυσης της πρωτεύουσας Σαντιάγκο, οι Χιλιανοί παρουσίασαν ως μοναδική έδρα το επιβλητικό Εθνικό Στάδιο. Από την πόλη που είχε ιδρύσει ο Ισπανός Πέδρο Βαλδίβια, νικητές έφυγαν οι Αργεντινοί, σε ένα τουρνουά όπου απουσίασαν Βολιβία, Κολομβία, Βραζιλία και Παραγουάη.
1942
Στο διάστημα που στην Ευρώπη μετρούσαν τα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η γιορτή της μπάλας μεταφέρθηκε στο «Σεντενάριο» του Μοντεβίδεο. Οι γηπεδούχοι Ουρουγουανοί θα κερδίσουν με ευκολία τους υπόλοιπους πέντε αντιπάλους, εκτός της Αργεντινής, την οποία κατέβαλαν με το ισχνό 1-0 στον τελευταίο αγώνα, έπειτα από σκληρό αγώνα, πολλούς τραυματισμούς και φασαρίες.
1945
Μόλις Παραγουάη και Περού έμαθαν ότι το υπ’ αριθμόν 18 «Σουνταμερικάνο» διοργάνωνε η Χιλή, επικαλέστηκαν πολιτικές διαφορές. Κρίμα, διότι με την παρθενική εμφάνιση της Κολομβίας, οι ομάδες θα ήταν 9. Αριθμός ρεκόρ της εποχής, που υποχρέωνε τους διοργανωτές να φροντίσουν τις αποστολές για τρεις ολόκληρους μήνες. Στην ατελείωτη μάχη των 45 ημερών βγήκε νικήτρια η Αργεντινή.
1946
Οι 9 ομάδες της Conmebol δεν κατάφεραν να συναντηθούν ούτε στο Μπουένος Αϊρες, καθώς Κολομβία, Εκουαδόρ και Περού δεν βρήκαν την απαιτούμενη οικονομική ενίσχυση. Στο τουρνουά των έξι, βγήκε ξανά νικήτρια η Αργεντινή, που νίκησε 2-0 στον τελευταίο αγώνα τη Βραζιλία. Το κλασικό σύστημα διεξαγωγής «όλοι κόντρα σε όλους» είχε κουράσει παίκτες και οπαδούς, που είδαν την Αργεντινή να κατακτά το τρόπαιο με 5 νίκες και μία ισοπαλία (με τη Χιλή). Τα 6 από τα 28 γκολ της Αργεντινής πέτυχε ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, ο οποίος στη συνέχεια θα περάσει από Ρεάλ Μαδρίτης και Εθνική Ισπανίας.
1947
Το «Σουνταμερικάνο» θα πατήσει για πρώτη φορά στο Εκουαδόρ, όπου λίγο έλειψε να συμμετάσχουν οι 10 ομάδες που ανήκουν στην Conmebol. Την απαρτία χάλασε η Βραζιλία, η οποία αποφάσισε να μείνει εκτός διοργάνωσης, και η Βενεζουέλα, η οποία μόλις είχε αποφασίσει να γίνει μέλος της Ομοσπονδίας.
1949
Η διοργάνωση θα επιστρέψει μετά από 27 χρόνια στη Βραζιλία, που προετοιμαζόταν να φιλοξενήσει έναν χρόνο αργότερα το Μουντιάλ του 1950. Χωρίς την Αργεντινή (και Βενεζουέλα) που τα είχε «σπάσει» πολιτικά με τη Βραζιλία, οι γηπεδούχοι κατέκτησαν τον τίτλο σε αγώνα μπαράζ με τη φοβερή Παραγουάη. Οι Αργεντίνοι δεν μπόρεσαν να χωνέψουν πως οι Βραζιλιάνοι τούς είχαν αρπάξει από τα χέρια τη διοργάνωση του Μουντιάλ.
1953
Στο κενό που δημιούργησε το Μουντιάλ, η Conmebol αποφάσισε να δώσει τη διοργάνωση στην Παραγουάη, μια χώρα που δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί έγκαιρα. Η έλλειψη χρόνου οδήγησε την Παραγουάη να συμφωνήσει να μεταφέρει τη διοργάνωση στο Περού. Απούσες η «περίεργη» Κολομβία και η Αργεντινή που κρατούσε «μανιάτικο» σε Βραζιλία και Ουρουγουάη. Ο τίτλος θα γίνει απόκτημα της Παραγουάης, που πήρε το αίμα της πίσω από τη Βραζιλία την οποία νίκησε σε αγώνα μπαράζ.
1955
Το Σαντιάγκο φιλοξένησε 6 ομάδες και όχι 9 που είχαν δικαίωμα συμμετοχής. Δεν ταξίδεψαν Βολιβία (οικονομικά προβλήματα), Κολομβία (εσωτερική κόντρα) και η Βραζιλία, καθώς δεν είχε λύσει την κόντρα της με την Αργεντινή. Η «αλμπισελέστε» θα κατακτήσει τον 10ο τίτλο της, χάρη στη νίκη της τελευταίας αγωνιστικής κόντρα στους γηπεδούχους.
1956
Η απουσία Παγκοσμίου Κυπέλλου ώθησε τους Ουρουγουανούς να ζητήσουν ένα έξτρα τουρνουά. Μόνοι τους το διοργάνωσαν, μόνοι τους το μαγείρεψαν, μόνοι τους έκαναν την απονομή. Οι Ουρουγουανοί θα κερδίσουν 4 από τα 5 παιχνίδια, σε ένα τουρνουά όπου δεν συμμετείχαν Εκουαδόρ, Βολιβία και Κολομβία.
1957
Βολιβία και Παραγουάη δεν βρήκαν ακόμα μια φορά τα απαραίτητα χρήματα για να φτάσουν στο Περού. Εν τω μεταξύ, οι τρεις μεγάλες της περιοχής (Αργεντινή, Βραζιλία και Ουρουγουάη) είχαν βρει κοινή γλώσσα, ή -τουλάχιστον- έτσι δήλωναν. Την ημέρα που η αποστολή της Αργεντινής αναχωρούσε για το Περού, οι εφημερίδες έγραφαν για τον επικείμενο διασυρμό που τους περίμενε. Επειτα από έναν μήνα η Αργεντινή του Στάμπιλε θα επιστρέψει στην πατρίδα με το Κύπελλο.
1959
Το Μπουένος Αϊρες θα φιλοξενήσει για 7η φορά τη διοργάνωση. Οι ομάδες έγιναν επτά και το φαβορί ήταν ένα και μοναδικό. Η Βραζιλία του Πελέ. Κύπελλο όμως δεν σήκωσε, καθώς η Αργεντινή, η οποία είχε αλλάξει τους 10 από τους 11 που είχαν κατακτήσει το τρόπαιο πριν δυο χρόνια, έκανε την έκπληξη. Το τελευταίο ματς Αργεντινή – Βραζιλία 1-1 ήταν εκείνο που έκρινε την υπόθεση, με τον Πελέ να πετυχαίνει το 8ο γκολ του σε έξι παιχνίδια.
1959
Με μια παράξενη απόφαση, η Conmebol αποφάσισε να δώσει στο Εκουαδόρ τη δεύτερη διοργάνωση μέσα σε έναν χρόνο, με τη διαφορά ότι δεν υπήρχε κανένα τρόπαιο. Στη Γουαγιακίλ θα παρουσιαστούν μόλις πέντε ομάδες, Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Παραγουάη και η διοργανώτρια. Στις υπόλοιπες δύο έπεσε βαρύ να παίξουν δύο φορές σε 9 μήνες. Νικήτρια η Ουρουγουάη, που δεν έχασε κανένα παιχνίδι.
1963
Νέο προορισμός η Βολιβία. Ουρουγουάη και Παραγουάη είπαν «όχι» στο υψόμετρο. Καμία από τις άλλες ομάδες, εκτός από Περού, Εκουαδόρ και Κολομβία (να που εμφανίστηκε επιτέλους) δεν γνώριζαν τι σημαίνει να κλοτσάς μπάλα στα 3.600 μέτρα της Λα Παζ. Η Βολιβία, με σύμμαχο το υψόμετρο, θα κατακτήσει το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της, σε ένα τουρνουά… ροντέο, όπου σε 21 αγώνες σημειώθηκαν 101 γκολ!
1967
Βραζιλία και Περού αρνήθηκαν να πάνε στο Μοντεβίδεο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά η Βενεζουέλα. Οι πολλοί αγώνες είχαν κουράσει τους πάντες, γι’ αυτό αποφασίστηκε να συμμετέχουν έξι ομάδες. Πριν από την τελική φάση, Χιλή – Κολομβία και Εκουαδόρ – Παραγουάη έπαιξαν μπαράζ. Νικήτριες Χιλή και Παραγουάη. Η απουσία της Βραζιλίας άνοιξε τον δρόμο στην Ουρουγουάη να κατακτήσει ακόμα μία φορά τον τίτλο. Αυτή η διοργάνωση ήταν η τελευταία όπου όλοι έπαιζαν κόντρα σε όλους.
1975
Γκρίνιες, διαφορές, διαμάχες για ψύλλου πήδημα ανάμεσα στους παράγοντες, άφησαν την ήπειρο δίχως διοργάνωση για 8 ολόκληρα χρόνια. Η μεσοβέζικη λύση βρέθηκε. Πρώτα άλλαξαν το όνομα σε Κόπα Αμέρικα, μετά άλλαξαν τον κανονισμό και τη φόρμουλα διεξαγωγής. Συμμετοχή 9 ομάδων σε τρεις ομίλους, με τη νικήτρια της τελευταίας διοργάνωσης, Ουρουγουάη, να περιμένει τις τρεις νικήτριες των ομίλων στα ημιτελικά. Επίσης, αποφασίστηκε να μην υπάρξει διοργανώτρια χώρα. Η Βραζιλία θα αποκλείσει στον όμιλο την Αργεντινή, το Περού θα πετάξει εκτός στα ημιτελικά τη Βραζιλία, η Κολομβία θα «σφάξει» την Ουρουγουάη, ενώ στο ουδέτερο Καράκας το Περού -με γκολ του Σοτίλ- θα κατακτήσει το τρόπαιο.
1979
Το νέα σύστημα συνεχίστηκε. Από Ιούλιο έως Δεκέμβρη οι 10 ομάδες πέρασαν απ’ όλες τις καταστάσεις. Θριάμβευσε η Παραγουάη, που άντεξε και στον αγώνα μπαράζ στο Μπουένος Αϊρες με τη Χιλή. Το 1979 ήταν η χρονιά της Παραγουάης, καθώς η Ολίμπια Ασουνσιόν θα κατακτήσει το Λιμπερταδόρες. Το αρνητικό της υπόθεσης ήταν ότι η Παραγουάη δεν θα προκριθεί στο Μουντιάλ του 1982 της Ισπανίας. Για την ιστορία, η Αργεντινή του νεαρού Μαραντόνα θα βρει στον όμιλο τη Βραζιλία και θα αποκλειστεί.
1983
Η τελευταία διοργάνωση χωρίς σταθερή διοργανώτρια χώρα θα γίνει «απόκτημα» της Ουρουγουάης του Φραντσέσκολι, μετά την επικράτηση στον διπλό τελικό με τη Βραζιλία. Η Αργεντινή θα βρει για τρίτη συνεχόμενη φορά στον όμιλο τη Βραζιλία. Ο αποκλεισμός θα πεισμώσει τους Αργεντινούς, που ορκίστηκαν να πάρουν την εκδίκησή τους στο Μουντιάλ του Μεξικό. Ηταν η πρώτη διοργάνωση που το τηλεοπτικό σήμα μετέφερε το Κόπα Αμέρικα στην Ευρώπη.
1987
Τέλος με το ανιαρό σύστημα και τέλος με τα τερτίπια των παραγόντων. Η Conmebol αποφάσισε το ροτέισον ανάμεσα στις 10 χώρες (ανά δύο χρόνια σε κάθε χώρα), με την Αργεντινή να είναι η πρώτη στη λίστα. Παρέμειναν οι τρεις όμιλοι, με την Ουρουγουάη να περιμένει τις νικήτριες στα ημιτελικά.
Οι ειδικοί είχαν ορίσει φαβορί την Πρωταθλήτρια Κόσμου Αργεντινή και την Ουρουγουάη, όμως η κλήρωση τις έβαλε απέναντι στα ημιτελικά. Το γκολ του Αλζαμέντι πέταξε εκτός τους διοργανωτές, που έχασαν επίσης και την 3η θέση από την Κολομβία. Στον τελικό επικράτησε το σκληρό παιχνίδι της Ουρουγουάης, που έκαμψε την αντίσταση της Χιλής χάρη στο μοναδικό γκολ του Μπενγκοετσέα. Στην ιστορία του Κόπα Αμέρικα έχει μείνει η επιβλητική νίκη στον όμιλο της Χιλής με 4-0 κόντρα στη Βραζιλία.
1989
Στη Βραζιλία αλλάζει ξανά το σύστημα διεξαγωγής. Οι 10 ομάδες θα μοιραστούν σε δύο ομίλους των πέντε, με τις δύο πρώτες να περνάνε στον τελικό όμιλο των τεσσάρων. Τελικός δεν υπήρχε, όμως τα βιβλία της ιστορίας αναφέρουν ως τελικό τον τελευταίο αγώνα Βραζιλία – Ουρουγουάη, όπου οι γηπεδούχοι θα κερδίσουν 1-0 με γκολ του Ρομάριο και ταυτόχρονα το τρόπαιο. Αξίζει να αναφερθεί ότι η Αργεντινή θα πετύχει μόλις δύο γκολ (και τα δύο ο Κανίγια) στα 7 παιχνίδια που έδωσε.
1991
Τρίτη κατά σειρά διοργανώτρια η Χιλή. Το σύστημα δεν αλλάζει, αλλάζουν όμως τα ρόστερ των ομάδων. Η φιναλίστ του Μουντιάλ του 1990 Αργεντινή θα κατέβει χωρίς τον Μαραντόνα, με τον Λέο Ροντρίγκες να καλύπτει τη θέση του. Στο τέλος του τουρνουά, ο Λέο Ροντρίγκες θα ψηφιστεί ως «ο καλύτερος παίκτης» και ο νεαρός Γκάμπριελ Μπατιστούτα θα βγει ο κορυφαίος σκόρερ, με έξι γκολ. Στον τελικό όμιλο των τεσσάρων, η Αργεντινή θα κερδίσει 3-2 τη Βραζιλία, 2-1 την Κολομβία και θα φέρει 0-0 με τους γηπεδούχους Χιλιανούς.
1993
Η νέα εποχή αρχίζει στο Εκουαδόρ. Η Conmebol θα ανοίξει τα σύνορα, καθώς στις 10 καθιερωμένες ομάδες, προστέθηκαν το Μεξικό και οι ΗΠΑ. Το Κόπα Αμέρικα παραμένει η μοναδική διοργάνωση όπου συμμετέχουν πλέον χώρες που δεν ανήκουν στην ομοσπονδία της Νότιας Αμερικής. Οι 12 ομάδες θα χωριστούν σε τρεις ομίλους με τις 2 πρώτες κάθε ομίλου και τις 2 καλύτερες τρίτες να περνάνε στα προημιτελικά. Οι δημοσιογράφοι ψήφισαν ως «καλύτερο παίκτη» τον τερματοφύλακα της Αργεντινής, Σέρτζιο Γκοϊκοετσέα. που έσωσε δύο φορές την ομάδα στα πέναλτι. Η Αργεντινή θα κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο τρόπαιο στον τελικό με το Μεξικό (που δεν ανήκει στην Conmebol) χάρη στα δυο γκολ του Μπατιστούτα.
1995
Μεξικό και ΗΠΑ θα εμφανιστούν ξανά στη διοργάνωση που ανέλαβε η Ουρουγουάη. Οι γηπεδούχοι θα πετύχουν ένα απίθανο ρεκόρ, καθώς θα κατακτήσουν τον τίτλο και τις 7 φορές που διοργάνωσαν το Κόπα Αμέρικα. Επίσης, η Ουρουγουάη δεν είχε ηττηθεί σε κανέναν από τους 38 αγώνες που είχε δώσει στην έδρα της. Τα πέναλτι θα παίξουν ξανά καθοριστικό ρόλο. Η Βραζιλία θα αποκλείσει στα προημιτελικά την Αργεντινή, ενώ η Ουρουγουάη θα σηκώσει την κούπα στον τελικό με τη Βραζιλία. Στην τρίτη θέση θα τερματίσει η Κολομβία, που νίκησε 4-1 τις ΗΠΑ.
1997
Το Κόπα Αμέρικα θα επιστρέψει στη Βολιβία έπειτα από 34 χρόνια. Δεν αναφερόμαστε στο τρόπαιο, αλλά στη διοργάνωση, όπου οι γηπεδούχοι -όπως και το 1963- εκμεταλλεύτηκαν το υψόμετρο. Μπορεί να μην πήραν το Κύπελλο, αλλά έφτασαν μέχρι τον τελικό όπου έχασαν 3-1 από τη Βραζιλία. Η Βραζιλία θα γίνει η πρώτη ομάδα που θα κατακτήσει ταυτόχρονα Παγκόσμιο Κύπελλο και Κόπα Αμέρικα, επίτευγμα που θα το επαναλάβει το 2004.
1999
Επιτέλους, στην Παραγουάη είχαν φτιάξει γήπεδα και σοβαρές υποδομές ώστε να φιλοξενήσουν για πρώτη φορά τη διοργάνωση. Αγωνιστικά βγήκαν εκτός μάχης στα ημιτελικά από τη νεαρή ομάδα της Ουρουγουάη, που έφτασε μέχρι τον τελικό κόντρα στην έμπειρη Βραζιλία. Ακόμα μια φορά απογοήτευσε η Αργεντινή, ενώ το Μεξικό (μία από τις δυο φιλοξενούμενες, μαζί με τη Ιαπωνία) έπαιξε για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση στα ημιτελικά. Στον τελικό, η Βραζιλία των Ρονάλντο (καλύτερος σκόρερ) και Ριβάλντο (καλύτερος παίκτης) καθάρισε εύκολα με 3-0 την Ουρουγουάη. Στην ιστορία έμειναν επίσης τα τρία πέναλτι που έχασε ο Μαρτίν Παλέρμο σε έναν αγώνα όπου η Κολομβία νίκησε 3-0 την Αργεντινή.
2001
Στην Κολομβία είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες αντιδράσεις ομάδων και παικτών άλλων Εθνικών. Η Conmebol, πρώτα μελέτησε την κατάσταση και ύστερα αποφάσισε να μεταφέρει τη διοργάνωση στη γειτονική Βενεζουέλα. Αργεντινή και Καναδάς είχαν ήδη λάβει την απόφαση να μην συμμετάσχουν, ενώ η Βραζιλία έστειλε εναλλακτική ομάδα. Τη θέση των Αργεντινής και Καναδά πήραν Κόστα Ρίκα και Ονδούρα, ενώ τη 12άδα συμπλήρωσε το Μεξικό που έφτασε ξανά στον τελικό. Εκεί, ηττήθηκε 1-0 από τη διοργανώτρια Κολομβία, η οποία γιόρτασε τον πρώτο και μοναδικό τίτλο της χωρίς να δεχτεί γκολ σε έξι αγώνες. Η Ονδούρα, που μαζεύτηκε την τελευταία στιγμή, κατάφερε να φτάσει στην Κολομβία μόλις λίγες ώρες πριν τον πρώτο αγώνα του ομίλου.
2004
Η αλλαγή συστήματος πρόκρισης στο Μουντιάλ είχε γεμίσει όλες τις ημερομηνίες. Στο Περού κάλεσαν Κόστα Ρίκα και Μεξικό για να συμπληρώσουν τη 12άδα. Το ευτύχημα ήταν πως τα μεγάλα ονόματα πήραν στα σοβαρά τη διοργάνωση. Η συμμετοχή στα ημιτελικά των τριών μεγάλων της ηπείρου ήταν η τρανή απόδειξη. Σε έναν τρομερό τελικό, η Βραζιλία θα κατακτήσει το τρόπαιο στα πέναλτι κόντρα στην Αργεντινή. Στην κανονική διάρκεια του αγώνα, ο Βραζιλιάνος Αντριάνο είχε ισοφαρίσει σε 2-2, με γκολ στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων.
2007
Ο κύκλος των διοργανώσεων σε καθεμία από τις 10 χώρες μέλη της Conmebol έκλεισε στη Βενεζουέλα. Ο πρόεδρος, Ούγκο Τσάβες, πήρε πατριωτικά το θέμα με τα 900 εκατ. δολάρια που έριξε, σε μια χώρα όπου το μπέιζμπολ παραμένει το πρώτο άθλημα. Τελικά, οι γηπεδούχοι θα κερδίσουν τον όμιλο, όμως θα αποκλειστούν στα ημιτελικά από την Ουρουγουάη. Από την αρχή, άπαντες είχαν χρίσει φαβορί την Αργεντινή του νεαρού Λιονέλ Μέσι. Ωστόσο, το άγχος και η πανίσχυρη Βραζιλία έπαιξαν το ρόλο τους. Το 3-0 των Βραζιλιάνων, που κατέκτησαν το 4ο από τα 5ο τελευταία Κόπα Αμέρικα, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.
2011
Στα μέσα του 2008 η Ομοσπονδία αποφάσισε να ξεκινήσει άλλον κύκλο. Βάσει αλφαβητικής σειράς, έπρεπε να αναλάβει τη διοργάνωση η Αργεντινή. Τρεις όμιλοι των τεσσάρων ομάδων, όπου Μεξικό και Κόστα Ρίκα ως φιλοξενούμενες συμπλήρωναν τη δωδεκάδα. Φαβορί η Αργεντινή, όμως ήταν η Ουρουγουάη που της άρπαξε τον τίτλο. Στον τελικό θα κερδίσει άνετα 3-0 την Παραγουάη (Λουίς Σουάρες και δύο ο Φορλάν τα γκολ), η μοναδική φιναλίστ στην ιστορία του Κόπα Αμέρικα που δεν κέρδισε ούτε έναν αγώνα, με τρεις ισοπαλίες στον όμιλο, συν δυο νίκες στα πέναλτι, στα προημιτελικά και στον τελικό.
2015
Βάσει προγραμματισμού, η τελική φάση ανήκε στη Βραζιλία, όμως η τοπική κυβέρνηση θεώρησε επιπλέον βάρος τη διοργάνωση, καθώς είχε ήδη αναλάβει το Μουντιάλ του 2014 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Χρειάστηκαν δυο μήνες συζήτησης ώστε η Χιλή να πείσει τη Βραζιλία να ανταλλάξουν την τελική φάση του 2019. Πέτυχε διάνα, καθώς κατέκτησε το πρώτο της τρόπαιο, στα πέναλτι κόντρα στην Αργεντινή. Οι φιλοξενούμενες Μεξικό και Τζαμάικα έφυγαν αποκλεισμένες και… δαρμένες, με μόλις έναν βαθμό σε έξι αγώνες.
2016
Η έκτακτη διοργάνωση που στήθηκε για να εορταστούν τα 100 χρόνια του Κόπα Αμέρικα βρήκε 16 ομάδες: τις 10 της Νότιας Αμερικής, συν τις 6 του Βορρά, με οικοδέσποινα τις ΗΠΑ, η οποία δέχτηκε μετά χαράς την πρόταση. Τα εκατομμύρια μεταναστών και απογόνων ήταν πρόθυμα να γεμίσουν τα γήπεδα. Η διοργάνωση δεν λογίστηκε ως η 46η, αλλά ως τιμητική, καθώς το Κύπελλο που σήκωσε η Χιλή δεν ήταν το γνήσιο του 1916. Ακόμα μία φορά η… γκαντεμιά θα κυνηγήσει την Αργεντινή. Ο Μέσι και η παρέα του έφτασαν στον τελικό με πέντε νίκες και 18-1 γκολ. Στο τέλος, η Χιλή θα κατακτήσει τον δεύτερο σερί τίτλο στα πέναλτι.
2019
Η τράμπα Χιλής – Βραζιλίας πέτυχε. Οι Βραζιλιάνοι είχαν ζητήσει να μην διοργανώσουν το τουρνουά του 2015 και κράτησαν την υπόσχεση. Κάλεσαν αρχικά ΗΠΑ και Μεξικό για να συμπληρώσουν τις 12 ομάδες και τους τρεις ομίλους των τεσσάρων, όμως οι Βόρειοι προτίμησαν το Γκολντ Καπ. Η τρύπα έκλεισε από τις φιναλίστ του Ασιατικού Κυπέλλου, Ιαπωνία και Κατάρ, με την τελευταία να πληρώνει για τη συμμετοχή της. Η Αργεντινή του Μέσι βρήκε ξανά στο δρόμο της τη Βραζιλία, καθώς τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο. Έχασε στον ημιτελικό από την τελική νικήτρια Βραζιλία, αλλά κέρδισε στον μικρό τελικό τη Χιλή. Ηταν το πρώτο Κόπα Αμέρικα όπου χρησιμοποιήθηκε το VAR.
2021
Κολομβία και Αργεντινή είχαν συμφωνήσει να συνδιοργανώσουν το Κόπα Αμέρικα της νέας εποχής. Στη Βραζιλία όλες οι χώρες συμφώνησαν να… ταιριάξουν το EURO με το Κόπα Αμέρικα, ανά τέσσερα χρόνια. Η πανδημία άλλαξε τα σχέδια, καθώς η Κολομβία αποσύρθηκε και η Αργεντινή διαλύθηκε οικονομικά. Την παρτίδα έσωσε η Βραζιλία, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι αγώνες να διεξαχθούν κεκλεισμένων των θυρών. Οι αρχικές 12 ομάδες μειώθηκαν σε 10 μετά την άρνηση της Αυστραλίας και του Κατάρ, που επέλεξαν τα προκριματικά του Μουντιάλ 2022. Αυτονόητη η αλλαγή συστήματος, οι τρεις όμιλοι των τεσσάρων έγιναν δύο των πέντε. Βραζιλία και Αργεντινή κατέκτησαν με άνεση την πρώτη θέση του ομίλου, γεγονός που τους άνοιξε το δρόμο να βρεθούν στον τελικό του «Μαρακανά», όπου παραβρέθηκαν 6.000 θεατές. Νικήτρια έπειτα από 28 χρόνια η Αργεντινή, με γκολ του Ντι Μαρία, ισοφαρίζοντας τις 15 κατακτήσεις της Ουρουγουάης.
