Η ποδοσφαιρική Ευρώπη έχει φορέσει τα καλά της για το Euro 2024, αλλά όπως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, έτσι και το κορυφαίο ραντεβού Εθνικών Ομάδων στην ήπειρό μας έχει περάσει από πολλά και διαφορετικά στάδια.
Η ιστορία του Euro
Εξήντα τέσσερα χρόνια πριν, στις 6 Ιουλίου του 1960, έγινε στο Παρίσι η σέντρα του παρθενικού αγώνα μεταξύ Εθνικών Ομάδων στα πλαίσια Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Δεκαέξι διοργανώσεις και συνολικά 337 ματς μετά το Γαλλία – Γιουγκοσλαβία 4-5 του πρώτου τουρνουά, η Γηραιά Ήπειρος ανυπομονεί για το μεγάλο ραντεβού των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων επί γερμανικού εδάφους. Τότε φυσικά δεν υπήρχε ούτε κουπόνι ΟΠΑΠ ούτε στοιχηματικές εταιρίες.
Ο Ανρί Ντελονέ, γραμματέας της γαλλικής ομοσπονδίας, αντιπρόεδρος της FIFA (1924-1928) και πρόεδρος της UEFA (1954-1955), είναι ο εμπνευστής του τουρνουά με σκοπό την ανάδειξη της κορυφαίας Εθνικής Ομάδας στην ήπειρό μας. Εξάλλου, μαζί με τον Ζιλ Ριμέ ήταν οι βασικοί αρχιτέκτονες της διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου (Μουντιάλ). Την ίδια περίοδο εμπνεύστηκε και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (Euro), το οποίο διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1960.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1958, παίχτηκε τελικά και το πρώτο προκριματικό παιχνίδι της διοργάνωσης, της οποίας η τελική φάση τελέστηκε εν τέλει το 1960, με ένα φυσικά παντελώς διαφορετικό format από τα πιο σύγχρονα. Και μπορεί ο Ντελονέ να μην ήταν εκεί ως φυσική παρουσία, ωστόσο το όνομά του δόθηκε τιμής ένεκεν στο τρόπαιο της διοργάνωσης του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης, όπως λεγόταν τότε.
Στις πρώτες δύο διοργανώσεις (1960, 1964) οι ομάδες έπειτα από κλήρωση αγωνίζονταν σε διπλούς αγώνες νοκ άουτ μέχρι τα ημιτελικά. Ακολουθούσε η τελική φάση στην έδρα μιας από τις τέσσερις χώρες, που περιλάμβανε τους δυο ημιτελικούς, τον μεγάλο τελικό και τον αγώνα για την τρίτη θέση.
Από την τρίτη διοργάνωση (1968) κι έπειτα η προκριματική φάση διεξάγεται σε ομίλους. Έως το 1976 οι όμιλοι ήταν οκτώ. Οι πρώτοι των ομίλων αγωνίζονταν στα προημιτελικά σε διπλούς αγώνες νοκ άουτ και μόνο τέσσερις ομάδες συμμετείχαν στην τελική φάση που διεξαγόταν στην έδρα μιας από τις τέσσερις χώρες.
Από το 1980 οι ομάδες της τελικής φάσης έγιναν οκτώ, που προκρίνονταν από επτά προκριματικούς ομίλους, ενώ η διοργανώτρια χώρα συμμετείχε απευθείας στην τελική φάση. Οι οκτώ ομάδες αγωνίζονταν σε δυο ομίλους.
Το 1980 οι πρώτοι των ομίλων αγωνίστηκαν στον τελικό και οι δεύτεροι στον μικρό τελικό για την τρίτηη θέση. Από το 1984 έως το 1992, οι δύο πρώτοι των ομίλων αγωνίζονταν στους ημιτελικούς, ενώ καταργήθηκε ο αγώνας της τρίτης θέσης ως άνευ σημασίας.
Από το 1996 οι ομάδες της τελικής φάσης έγιναν δεκαέξι, οι οποίες προκρίνονταν από προκριματικούς ομίλους, ενώ η διοργανώτρια χώρα συμμετείχε απευθείας στην τελική φάση. Το 2000 (Βέλγιο – Ολλανδία), το 2008 (Αυστρία – Ελβετία) και το 2012 (Πολωνία – Ουκρανία) η τελική φάση ανατέθηκε σε δύο χώρες.
Οι 16 ομάδες της τελικής φάσης αγωνίζονταν σε τέσσερις ομίλους και στη συνέχεια οι δυο πρώτες κάθε ομίλου αγωνίζονταν σε αγώνες νοκ άουτ από τα προημιτελικά έως τον τελικό.
Από το 2016 και έπειτα, οι ομάδες της τελικής φάσης αυξήθηκαν σε 24 στις αναλύσεις αγώνων στοιχήματος. Χωρίζονται σε έξι ομίλους των τεσσάρων ομάδων και την πρόκριση για τη φάση των «16» παίρνουν οι δύο πρώτες κάθε ομίλου καθώς και οι τέσσερις καλύτερες τρίτες. Η τελική φάση του 2020 ανατέθηκε σε 11 πόλεις από 11 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ το euro 2024 θα γίνει μόνο σε μία με τη Γερμανία να αναλαμβάνει τη διοργάνωση.
Οι νικητές των διοργανώσεων του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος
Το τουρνουά του 1960 ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διοργανώθηκε ποτέ. Η τελική φάση διεξήχθη στη Γαλλία και φιλοξενήθηκε σε Παρίσι και Μασσαλία, όπου εκτός από κατάλληλα γήπεδα υπήρχαν και οι απαραίτητες υποδομές.Οι ομάδες θα έδιναν αγώνες εντός και εκτός έδρας για να φτάσουν στις 4 που θα έπαιρναν μέρος στην τελική φάση. Η Ισπανία ωστόσο αρνήθηκε να ταξιδέψει στη Σοβιετική Ένωση με αποτέλεσμα την παρουσία 3 ομάδων από σοσιαλιστικές χώρες στην τελική φάση.
1960: Η Σοβιετική Ένωση άνοιξε το χορό
Στον πρώτο ημιτελικό, στο Παρίσι, η Γαλλία προηγήθηκε 3-1 και 4-2, αλλά ηττήθηκε 5-4 από τη Γιουγκοσλαβία, ενώ στη Μασσαλία η ΕΣΣΔ επικράτησε 3-0 της Τσεχοσλοβακίας, η οποία στον μικρό τελικό επιβλήθηκε 2-0 της Γαλλίας.
Ο μεγάλος τελικός της 10ης Ιουλίου έγινε παρουσία μόλις 17.966 θεατών. Οι Γιουγκοσλάβοι πήγαν στην ανάπαυλα προηγούμενοι με 1-0, όμως οι Σοβιετικοί ισοφάρισαν με το ξεκίνημα της επανάληψης και με χρυσό σκόρερ στην παράταση τον Πονεντιέλνικ αναδείχθηκαν πρώτοι πρωταθλητές Ευρώπης.
1964: Η Ισπανία στο θρόνο
Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 1964 ή αλλιώς Κύπελλο Εθνών Ευρώπης 1964 ήταν το δεύτερο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διοργανώθηκε. Η τελική φάση διεξήχθη στη Ισπανία και νικήτρια αναδείχθηκε η διοργανώτρια χώρα που νίκησε με 2-1 στον τελικό την κάτοχο του τροπαίου από το 1960, Ε.Σ.Σ.Δ.
Στα ημιτελικά, η Σοβιετική Ένωση επικράτησε των Δανών με 3-0 στη Βαρκελώνη και η Ισπανία κέρδισε στην παράταση την Ουγγαρία με 2-1 στη Μαδρίτη. Στο πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, οι Ισπανοί είχαν αποσυρθεί αντί να αγωνιστούν ενάντια στους Σοβιετικούς, αλλά στην περίπτωση του 1964, ο δικτάτορας Φράνκο άφησε την ομάδα να αγωνιστεί κανονικά.
Η Ισπανία κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο νικώντας στον τελικό, στο στάδιο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» , μπροστά σε περισσότερους από 79.000 θεατές, τη Σοβιετική Ένωση με 2-1 χάρη σε γκολ του Μαρσελίνο Μαρτίνεζ στο 84′. Στον μικρό τελικό η Ουγγαρία νίκησε τη Δανία 3-1.
1968: Το πρώτο της Ιταλίας
Μεταξύ 5 και 10 Ιουνίου του 1968, στα γήπεδα της Ιταλίας, διεξάγεται το πρώτο Euro υπό τον νέο τίτλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο οποίος διαδέχθηκε το «Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνών». Και πάλι με τέσσερις ομάδες στην τελική φάση, (Ιταλία, Γιουγκοσλαβία, Αγγλία, Σοβιετική Ένωση) και τρίτη διαφορετική πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά πάλι τη γηπεδούχο όπως και στο προηγούμενο, Ιταλία. Στον πρώτο και μοναδικό μάλιστα «διπλό» τελικό.
Στις 8 Ιουνίου 1968 η Ιταλία φιλοξένησε τη Γιουγκοσλαβία με τις δύο ομάδες να μένουν στο 1-1 μετά και το τέλος της παράτασης. Πέναλτι ακόμη δεν υπήρχαν, οπότε έδωσαν ξανά ραντεβού στο «Ολίμπικο», δύο μέρες μετά. Και αυτό σε αντίθεση με τον νικηφόρο ημιτελικό των Ιταλών επί της ΕΣΣΔ, εκεί όπου μετά το 0-0 στην κανονική διάρκεια, η πρόκριση κρίθηκε με στρίψιμο νομίσματος από τον διαιτητή και τον εμβληματικό αρχηγό Τζιατσίντο Φακέτι να μαντεύει σωστά. Αν γράφαμε θεωρία στοιχήματος τότε, θα έπρεπε να ανεβάσουμε κάτι σχετικό. Αφήστε που η γκανιότα θα πήγαινε… στον θεό.
Στον επαναληπτικό τελικό πια, η «σκουάντρα ατζούρα» επικρατεί εύκολα 2-0 και κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της. Για να βρεθεί στον τελικό η Γιουγκοσλαβία επικράτησε με 1-0 της Αγγλίας, η οποία στον μικρό τελικό θριάμβευσε επί των Σοβιετικών με τελικό σκορ 2-0.
1972: Η Γερμανία μπαίνει στη λίστα
Το τουρνουά του 1972 είναι το πρώτο που φιλοξενείται σε μικρότερη χώρα της Ευρώπης με οικοδέσποινα το Βέλγιο. Ξανά με τετράδα στην τελική φάση, τη Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση, την Ουγγαρία και τους διοργανωτές. Μεγάλος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης ήταν ο κανονιέρης Γκερντ Μίλερ, ο οποίος έχει μόλις ολοκληρώσει σεζόν με 40 γκολ στη Μπάγερν Μονάχου.
Απέκλεισε μόνος του τους γηπεδούχους Βέλγους στον ημιτελικό με δύο γκολ (1-2) και άλλα τόσα πέτυχε στον τελικό του «Χέιζελ» (3-0) επί των Σοβιετικών. Οι τελευταίοι ξεπέρασαν το εμπόδιο των Μαγυάρων στον ημιτελικό με 1-0, ενώ οι «κόκκινοι διάβολοι» τερμάτισαν τρίτοι μετά το 2-1 επί των Ούγγρων.
1976: Ο θρίαμβος της Τσεχοσλοβακίας
Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα φτάνει αισίως στην 5η έκδοσή του και η UEFA υιοθετεί για τελευταία φορά το σύστημα Final Four, με τη συμμετοχή μόλις τεσσάρων ομάδων στην τελική φάση της διοργάνωσης. Τη διεξαγωγή του τουρνουά ανέλαβε η Γιουγκοσλαβία, η οποία αποτέλεσε την τελευταία οικοδέσποινα που συμμετείχε στα προκριματικά.
Η ομάδα που θριάμβευσε στην προηγούμενη διοργάνωση, Δυτική Γερμανία, η δευτεραθλήτρια κόσμου Ολλανδία, η οικοδέσποινα Γιουγκοσλαβία και η μαχητική Τσεχοσλοβακία ήταν οι τέσσερις φιναλίστ της τελικής φάσης, που διεξήχθη το διάστημα 16-20 Ιουνίου σε Ζάγκρεμπ και Βελιγράδι.
Στον πρώτο ημιτελικό, η πρωτάρα σε τελική φάση Ολλανδία διασταύρωσε τα ξίφη της με την Τσεχοσλοβακία. Οι θεωρητικά πιο αδύναμοι του γηπέδου προηγήθηκαν, οι «οράνιε» έφεραν το ματς στα ίσια αλλά στην παράταση μίλησε η θέληση με τους Τσεχοσλοβάκους να επικρατούν με 3-1.
Στον δεύτερο ημιτελικό, η Γιουγκοσλαβία φιλοξένησε την κάτοχο του τίτλου Δυτική Γερμανία. Το παιχνίδι έγινε στο Βελιγράδι υπό την παρουσία 50,000 θεατών και οι οικοδεσπότες αιφνιδίασαν τους φιλοξενούμενους, παίρνοντας προβάδισμα δύο τερμάτων στο πρώτο μέρος. Η Δυτική Γερμανία όμως δεν πέταξε λευκή πετσέτα και στο δεύτερο μέρος έφερε το σκορ στα ίσα χάρη στις δύο «χρυσές» αλλαγές του Σεν.
Και εδώ η πρόκριση κρίθηκε στον έξτρα χρόνο της παράτασης με τα «πάντσερ» να επικρατούν με 4-2. Όσο για τη Γιουγκοσλαβία, οι διοργανωτές τερμάτισαν στην τέταρτη θέση του τουρνουά, γνωρίζοντας νέα ήττα με 3-2 από την Ολλανδία στην παράταση.
Η Τσεχοσλοβακία ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ, όχι μόνο του τελικού, αλλά γενικότερα της διοργάνωσης. Παρόλα αυτά, η ομάδα του Βάσλαφ Γέζεκ πήρε από νωρίς προβάδισμα δύο τερμάτων χάρη στα γκολ των Σβέχλικ και Ντομπίας. Μετά το χατ-τρικ στον ημιτελικό, ο Μίλερ ξεκίνησε βασικός και μείωσε άμεσα σε 2-1 με εξαιρετικό γυριστό.
Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε άρδην και οι πεισμωμένοι Γερμανοί δημιούργησαν αρκετές ευκαιρίες για το 2-2. Όλες οι προσπάθειες τους όμως σταματούσαν πάνω στο εξαιρετικό γκολκίπερ, Ίβο Βίκτορ, που κατέβαζε ρολά. Ωστόσο, ένα λεπτό πριν το φινάλε του τελικού, ο Τσέχος γκολκίπερ έκανε κακή έξοδο μετά από εκτέλεση κόρνερ και ο Χόζελμπέιν ισοφάρισε σε 2-2.
Η παράταση ήταν άκαρπη και για πρώτη φορά ο πρωταθλητής Ευρώπης κρίθηκε στα πέναλτι. Στη «ρώσικη ρουλέτα», ο Χένες αποδείχθηκε μοιραίος για την Δυτική Γερμανία, αστοχώντας στην 4η εκτέλεση. Η Τσεχοσλοβακία είχε ευστοχήσει και στα τέσσερα πέναλτι και ο Πανένκα έμελλε να ήταν αυτός που θα χάριζε τον τίτλο στην ομάδα του.
Με εκπληκτική ψυχραιμία και μαεστρία, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα σκάβοντάς την πάνω από το σώμα του Μάιερ. Η ανεπανάληπτη αυτή εκτέλεση, έμεινε στην ιστορία ως χτύπημα «Πανένκα» και είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που γκολ από την άσπρη βούλα αναφέρεται μεταξύ των καλύτερων γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
1980: Η επιστροφή των Γερμανών
Στο έκτο κατά σειρά Euro, για πρώτη φορά, σε σχέση με τις προηγούμενες διοργανώσεις, έχουμε «επανάληψη» έδρας και πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η διοργάνωση φιλοξενείται για δεύτερη φορά στα γήπεδα της Ιταλίας, μετά το 1968, ενώ το τρόπαιο κατακτά μετά από 8 χρόνια, η Γερμανία, επίσης για δεύτερη φορά. Επιπλέον, για πρώτη φορά εμφανίζεται το νέο format της τελικής φάσης, με οκτώ ομάδες και δύο γκρουπ των τεσσάρων, ενώ η γηπεδούχος Ιταλία, επίσης για πρώτη φορά, παίζει στα τελικά απευθείας, χωρίς προκριματικά ματς.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, με παίκτες όπως οι Κούδας, Καψής, Μαύρος, Νικολάου, Φοιρός, Κούης, Κυράστας, Γαλάκος και Αναστόπουλος, έκανε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις, γνωρίζοντας την ήττα 1-0 από την Ολλανδία στην πρεμιέρα. Aκολούθησε νέα ήττα 3-1 από την Τσεχοσλοβακία, ενώ έκλεισε τις υποχρεώσεις της με ισοπαλία 0-0 απέναντι στην πανίσχυρη και μετέπειτα πρωταθλήτρια Γερμανία. Τα «πάντσερ», παίζουν στον τρίτο σερί τελικό και με ήρωα τον Χορστ Χρούμπες, νικούν 2-1 το Βέλγιο στον τελικό της Ρώμης, κατακτώντας το τρόπαιο.
1984: Το αστέρι του Πλατινί
Συγκλονιστικοί αγώνες, πανέμορφο ποδόσφαιρο και πάνω από όλα η μαγεία του Μισέλ Πλατινί. Αυτά ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά του Euro του 1984, που διεξήχθη στη Γαλλία. Όπως και στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα η UEFA προχώρησε σε κάποιες αλλαγές επαναφέροντας τη διαδικασία των ημιτελικών για να κάνει πιο ελκυστική και πιο ανταγωνιστική η διοργάνωση. Επίσης καταργήθηκε ο μικρός τελικός, καθώς οι ιθύνοντες έκριναν πως η διεξαγωγή του δεν προσέφερε τίποτα στη διοργάνωση.
Οι οκτώ ομάδες που πέρασαν στην τελική φάση από τους προκριματικούς ομίλους, χωρίστηκαν και πάλι σε δύο γκρουπ των τεσσάρων ομάδων. Όμως σε αντίθεση με τη διοργάνωση του 1980, οι πρώτοι των δύο γκρουπ δεν περνούσαν απευθείας στον τελικό. Πλέον η διαδικασία προέβλεπε πως οι δύο πρώτοι των δύο ομίλων προκρίνονταν στα ημιτελικά και από εκεί με νοκ άουτ αγώνες (ο πρώτος του πρώτου ομίλου έπαιζε με τον δεύτερο του άλλου) αναδεικνύονταν οι δύο φιναλίστ.
Σημειώθηκαν συνολικά 41 γκολ στα 15 ματς της τελικής φάσης. Οριακά Under 3 γκολ δηλαδή. εκεί όπου έλαμψε για πρώτη φορά το αστέρι του Μισέλ Πλατινί. Ο Γάλλος επιθετικός και μετέπειτα πρόεδρος της UEFA, πέτυχε 9 γκολ για να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ και να οδηγήσει την ομάδα του στο τρόπαιο αποκλείοντας αρχικά την Πορτογαλία με 3-2 προτού κερδίσει στον τελικό την Ισπανία (είχε ξεπεράσει το εμπόδιο της Δανίας στα πέναλτι) με 2-0.
1988: Το ποίημα του Φαν Μπάστεν
Η τελική φάση του Euro 1988 φιλοξενήθηκε σε οκτώ γήπεδα και στον πρώτο όμιλο Γερμανία και Ιταλία επιβεβαίωσαν το ρόλο των φαβορί απέναντι σε Ισπανία και Δανία, ενώ στον δεύτερο τα εισιτήρια κατέληξαν σε ΕΣΣΔ και Ολλανδία, αφού η Αγγλία απογοήτευσε παταγωδώς γνωρίζοντας τρεις ήττες και τερματίζοντας ουραγός.
Στον πρώτο ημιτελικό, η Γερμανία προηγήθηκε με τον Ματέους και η Ολλανδία ισοφάρισε με τον Κούμαν, με πέναλτι που αμφισβητήθηκε έντονα. Το 2-1 των «οράνιε» σημείωσε στο 88′ ο φαν Μπάστεν χαρίζοντας στην ομάδα του την πρώτη νίκη επί των Γερμανών έπειτα από 32 χρόνια.
Και στο δεύτερο ημιτελικό πάντως, επικράτησε το αουτσάιντερ, καθώς η Ιταλία παρά τη στήριξη 35.000 οπαδών της και την απουσία του τραυματία Μπελάνοφ από τον αντίπαλο ηττήθηκε 2-0 από τη Σοβιετική Ένωση, η οποία προκρίθηκε στον τελικό για τέταρτη φορά στην ιστορία της.
Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, όπου το 1974 είχε ηττηθεί στον τελικό του Μουντιάλ από τη Δ. Γερμανία, ο Ρίνους Μίχελς έβλεπε επί ένα ημίωρο την Ολλανδία να «υποφέρει» από την ΕΣΣΔ του Βαλερί Λομπανόφσκι. Οι χαμένες ευκαιρίες των Σοβιετικών στο διάστημα αυτό, ωστόσο, τους πλήγωσαν στο 33′, όταν από κεφαλιά-πάσα του φαν Μπάστεν ο Γκούλιτ άνοιξε το σκορ για τους «οράνιε», ενώ το 2-0 σημειώθηκε στο 54′ με το υπέροχο βολ πλανέ του Μάρκο Φαν Μπάστεν.
1992: Το θαύμα της Δανίας
Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα φτάνει αισίως στην ένατη έκδοσή του και για τελευταία φορά η τελική φάση διεξάγεται με μόλις οκτώ ομάδες. Παράλληλα, είναι η τελευταία διοργάνωση που η νίκη έδινε δύο και όχι τρεις βαθμούς, ενώ για πρώτη φορά τα ονόματα των παικτών αναγράφονται στο πίσω μέρος της φανέλας. Τη διεξαγωγή του τουρνουά ανέλαβε η Σουηδία και όχι η Ισπανία, που είχε δηλώσει επίσης υποψηφιότητα.
Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Σκωτία, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία και η διοργανώτρια Σουηδία ήταν οι οχτώ ομάδες που εξασφάλισαν εισιτήριο για την τελική φάση.
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, η Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) πήρε τη θέση της διαλυθείσας Σοβιετικής Ένωσης, ενώ η Δανία, ως δεύτερη στον όμιλο με την Γιουγκοσλαβία, αντικατέστησε τους «πλάβι», που αποβλήθηκαν από τον θεσμό μετά τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στα εδάφη τους.
Οι Δανοί ενημερώθηκαν ότι θα έπαιρναν τη θέση της Γιουγκοσλαβίας έντεκα ημέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης και ο μύθος θέλει τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Ρίχαρντ Μέλερ-Νίλσεν να μαζεύει άρον-άρον τους παίκτες από τις παραλίες.
Στον ένα από τους δύο ομίλους, υπήρξε διπλή έκπληξη, με τους διοργανωτές Σουηδούς και τους Δανούς, να προκρίνονται εις βάρος της Γαλλίας και της Αγγλίας, με τα «πλούσια» ρόστερ.
Με πρώτο σκόρερ τον Χένρικ Λάρσεν και ηγέτες τους Πέτερ Σμάιχελ και Μπράιαν Λάουντρουμπ, οι Δανοί σοκάρουν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και φτάνουν μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου, στη μεγαλύτερη έκπληξη της ιστορίας μέχρι τότε. Μετά τον όμιλο, όπου πέταξαν εκτός «τρικολόρ» και «λιοντάρια», στον ημιτελικό απέκλεισαν την Ολλανδία (5-4 στα πέναλτι μετά το 2-2 σε κανονική διάρκεια και παράταση) και στον μεγάλο τελικό «καθάρισαν» με 2-0 τη Γερμανία.
1996: Το «Χρυσό Γκολ» των Γερμανών
«Το ποδόσφαιρο επέστρεψε σπίτι του». Αυτό διατυμπάνιζαν οι Άγγλοι όταν ανέλαβαν να φιλοξενήσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996 (που είχε διεκδικήσει και η Ελλάδα) και οκτώ πόλεις τους Νησιού άνοιξαν τις πύλες τους για να υποδεχτούν τους 16 φιναλίστ, μια και η UEFA αποφάσισε την αύξηση των ομάδων σε αυτήν τη δέκατη έκδοση του τουρνουά. Στα euro 2024 προγνωστικά βέβαια, θα διαβάζετε για 24 ομάδες. Αυτή δεν ήταν όμως η μοναδική καινοτομία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας σε σύγκριση με τις προηγούμενες διοργανώσεις.
Για πρώτη φορά η νίκη στους ομίλους χάριζε τρεις βαθμούς αντί για δύο στον νικητή, ωστόσο το σημαντικότερο ήταν ο κανονισμός του «χρυσού γκολ» που πρωτοεμφανίστηκε, που με αυτόν έμελλε τελικά η Γερμανία να κατακτήσει και το τρίτο τρόπαιο στην σστορία της στον τελικό κόντρα στην Τσεχία.
Στα προημιτελικά η Γερμανία πέρασε το εμπόδιο της Κροατίας και η Τσεχία αυτό της Πορτογαλίας, ενώ η Αγγλία βγήκε νικήτρια στα πέναλτι κόντρα στην Ισπανία. Πέραν αυτών, όμως, την έκπληξη στους «8» έκανε η Γαλλία που απέκλεισε επίσης στη «ρώσικη ρουλέτα» την Ολλανδία.
Οι εκπλήξεις με τον αποκλεισμό των φαβορί συνεχίστηκαν και στα ημιτελικά, εκεί όπου η Τσεχία πήρε το εισιτήριο για τον τελικό αφήνοντας εκτός τη Γαλλία, νικώντας τη στα πέναλτι. Στην ψυχοφθόρο διαδικασία ολοκληρώθηκε και το όνειρο των διοργανωτών Άγγλων για την κατάκτηση του τροπαίου.
Η… έμπνευση του προπονητή Τέρι Βέναμπλς να βάλει τον Φάουλερ έκτο εκτελεστή, όπως είχε κάνει κόντρα στην Ισπανία στη νικηφόρα διαδικασία, και να προτιμήσει τον Σάουθγκεϊτ στο πέμπτο πέναλτι έμελλε να κοστίσει στους Άγγλους, αφού ο τελευταίος απέτυχε να σκοράρει και η Γερμανία πήρε τη νίκη (6-5) στα πέναλτι απέναντι στα «λιοντάρια».
Τα «πάντσερ» ήταν το μοναδικό φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου που κατάφερε να γλιτώσει από την… κατάρα του 1996. Τη στιγμή που όλα τα μεγάλα ονόματα είχαν αποκλειστεί από το τουρνουά, η ίδια είχε φτάσει στον τελικό και διεκδικούσε το τρόπαιο κόντρα στην Τσεχία.
Η λύτρωση ήρθε τελικά στην παράταση και με τον νέο κανονισμό. Έπειτα από το ισόπαλο 1-1 της κανονικής διάρκειας, ο Μπίρχοφ πέτυχε στο 95′ το «χρυσό γκολ» και χάρισε στη «νασιοναλμάνσαφτ» το τρίτο της τρόπαιο στα χρονικά του θεσμού, που παραμένει μέχρι σήμερα και το τελευταίο της.
2000: Το νταμπλ των Γάλλων
Στο κλείσιμο της περασμένης χιλιετίας, το ενδέκατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι πια και το πρώτο πραγματικά «σύγχρονο» Euro. Και πάλι με 16 ομάδες (χωρισμένες σε 4 ομίλους) στα τελικά, τα οποία για πρώτη φορά φιλοξενήθηκαν σε δύο διαφορετικές χώρες, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία, κυριαρχεί και πάλι και κάνει το «νταμπλ», φτάνοντας στην δεύτερη κατάκτηση Euro της ιστορίας της.
Και αυτό το τρόπαιο, μετά από ένα άκρως εντυπωσιακό τουρνουά, κρίνεται με «χρυσό γκολ» στον τελικό του Ρότερνταμ, όπου οι Γάλλοι επικρατούν 2-1 της Ιταλίας. Η «σκουάντρα ατζούρα» προηγήθηκε με τον Ντελβέκιο, ωστόσο οι «τρικολόρ» θα έφταναν στην δραματική ανατροπή. Στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων ο Βιλτόρ ισοφαρίζει και στην παράταση, στο 103′, ο Τρεζεγκέ πετυχαίνει το «χρυσό» γκολ της νίκης και του τροπαίου.
2004: Το ελληνικό έπος
Στο πιο παραμυθένιο αθλητικό καλοκαίρι για τη χώρα μας, λίγο πριν τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, η «γαλανόλευκη» αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ προκαλεί παγκόσμιο σοκ, κόντρα στα προγνωστικα, φτάνοντας πιθανότατα στη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Μετά από μια περιπετειώδη αλλά και εν τέλει άκρως επιτυχημένη πορεία στα προκριματικά, φτάνει στα γήπεδα της Πορτογαλίας για τη… χαρά της δεύτερης μόλις συμμετοχής της σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, μετά το 1980. Αν καταφέρουμε και προκριθούμε στο προσεχές τουρνουά, οι ελληνικες συμμετοχές θα γίνουν 5.
Το διάστημα από τη 12η Ιουνίου μέχρι την 4η Ιουλίου του 2004 ήταν η πλέον ονειρεμένη περίοδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο σε εθνικό επίπεδο, με το συγκρότημα του Ότο Ρεχάγκελ να κάνει με το «καλημέρα» την πρώτη νίκη της σε τελική φάση Euro, να ολοκληρώνει την παρουσία της στον όμιλο με μόλις μία ήττα, και να αποκλείει ένα-ένα τα μεγαθήρια με την κλασική… συνταγή του 1-0 σε όλους τους νοκ άουτ αγώνες. Όσοι έπαιζαν στοίχημα στις εθνικές ομάδες, έμειναν έκπληκτοι.
Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Τσεχία και ξανά οι διοργανωτές κατάλαβαν από πρώτο χέρι τι πάει να πει ελληνική ψυχή, με την κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα στον τελικό από κόρνερ του Άγγελου Μπασινά να μένει χαραγμένη στη μνήμη όλων όσοι παρακολουθήσαμε τη φάση και λίγο μετά ξεχυθήκαμε στους δρόμους όλης της χώρας για να πανηγυρίσουμε. Εάν κάποιος είχε ποντάρει σε κάποιο από τα μακροχρόνια στοιχήματά του την Ελλάδα, διατήρησε την αγωνία του μέχρι το τέλος, καθώς τότε δεν υπήρχε cash out.
2008: Η Ισπανία πήρε φόρα
Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2008, ή αλλιώς Euro 2008, ήταν η 13η διοργάνωση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της UEFA και διεξήχθη από τις 7 ως τις 29 Ιουνίου 2008, στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Ήταν η δεύτερη επιτυχημένη υποψηφιότητα φιλοξενίας της διοργάνωσης από δύο χώρες, μετά από την επιτυχημένη του 2000 από το Βέλγιο και την Ολλανδία.
Έλαβαν μέρος 16 εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Αυστρία και Ελβετία προκρίθηκαν στη διοργάνωση αυτόματα ως διοργανώτριες χώρες. Οι υπόλοιπες 14 πέρασαν από μια προκριματική φάση στην οποία μετείχαν 50 ομάδες.
Η Ισπανία αναδείχτηκε πρωταθλήτρια για δεύτερη φορά στην ιστορία της, διαδεχόμενη την Εθνική Ελλάδος, νικώντας στον μεγάλο τελικό την Γερμανία με 1-0 με γκολ του Φερνάντο Τόρες και έτσι επανήλθε στην κορυφή της Ευρώπης μετά το 1964. Ήταν η αρχή της κυριαρχίας των «φούριας ρόχας» σε επίπεδο Εθνικών ομάδων (θα ακολουθήσει η κατάκτηση του Μουντιάλ 2010 και του Euro 2012).
2012: Έγραψαν ιστορία οι «φούριας ρόχας»
Οι αγώνες του Euro 2012 διεξήχθησαν στην Ουκρανία και την Πολωνία, από τις 8 Ιουνίου έως την 1 Ιουλίου. Η Ισπανία έγραψε ιστορία με την κατάκτηση του τρίτου της τροπαίου και δεύτερου συνεχόμενου, κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά στην 52χρονη διαδρομή της διοργάνωσης.
Με αυτή την μεγάλη επιτυχία οι «φούριας ρόχας» ολοκλήρωσαν μία μαγική τετραετία έχοντας κατακτήσει δύο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ένα Μουντιάλ. Οι Ισπανοί περνούν πρώτοι από τον όμιλο, αποκλείουν 2-0 τη Γαλλία στον προημιτελικό, 4-2 στα πέναλτι την Πορτογαλία στον ημιτελικό.
Στον τελικό, οι Ιταλοί που έχουν αποκλείσει νωρίτερα 2-1 τη Γερμανία… πιστεύουν στο τρόπαιο, όμως οι Ισπανοί παρουσιάζουν μια από τις κορυφαίες ποδοσφαιρικές παραστάσεις και το τελικό 4-0 είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικό της κυριαρχίας τους, καθώς αποτελεί τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη σε τελικό Euro.
2016: Η Πορτογαλία έζησε το όνειρό της
Το 15ο Euro φιλοξενήθηκε στα γήπεδα της Γαλλίας και ήταν το πρώτο με το διευρυμένο format των 24 ομάδων. Τέσσερα χρόνια αφότου είχε οδηγήσει την Ελλάδα στην τρίτη διαδοχική παρουσία της σε τελική φάση, στη μετά-Ρεχάγκελ εποχή της, ο Φερνάντο Σάντος αυτή τη φορά ηγείται της Εθνικής ομάδας της πατρίδας του.
Η Πορτογαλία έχει ένα υπερπλήρες ρόστερ, έχει για ηγέτη της έναν από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, και αυτή τη φορά είναι έτοιμη για όλα. Και όντως, τα… σαρώνει όλα. Μετά το 1-0 επί της γηπεδούχου Γαλλίας στον τελικό του Παρισιού, η Πορτογαλία στέφεται για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης, 12 χρόνια μετά το εντός έδρας… ναυάγιο που της προκάλεσε η παρέα του Χαριστέα, του Ζαγοράκη, του Καραγκούνη και των άλλων παιδιών.
2020: Οι Ιταλοί ανέτρεψαν τα προγνωστικά
Τo τουρνουά του 2020 ήταν το 16ο και τελευταίο μέχρι το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 2024. Διεξήχθη σε 11 πόλεις και σε 11 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί από τις 12 Ιουνίου έως τις 12 Ιουλίου 2020. Αρκετές οι διαφορές σε σχέση με τα παλαιότερα τουρνουά. Ζώντας πλέον στην εποχή του ίντερνετ, οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να δουν τα αποτελέσματα των αγώνων στο κινητό τους, παίζοντας online στοίχημα.
Ωστόσο, στις 17 Μαρτίου 2020, η UEFA ανακοίνωσε την αναβολή του πρωταθλήματος για ένα χρόνο λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και, πρότεινε ως πιθανές ημερομηνίες την 11η Ιουνίου έως 11η Ιουλίου 2021, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν στις 17 Ιουνίου 2020. Ανακοινώθηκε ωστόσο, πως το τουρνουά θα διατηρήσει την ονομασία «UEFA Euro 2020».
Στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου συμμετείχαν 24 Εθνικές ομάδες, χωρισμένες σε έξι ομίλους των τεσσάρων, από τους οποίους προκρίθηκαν στη φάση των «16» οι δύο πρώτοι κάθε ομίλου και οι τέσσερις καλύτεροι τρίτοι. Το UEFA Euro 2020 ήταν πάντως για πολλούς το καλύτερο από όσα έχουν διεξαχθεί. Επιπλέον, ήταν το πρώτο στο οποίο χρησιμοποιήθηκε το VAR.
Σε συγκινήσεις, σε ομάδες, σε παίκτες, σε ρυθμό. 142 γκολ σε 51 ματς, μόνο τρία 0-0 (Ισπανία – Σουηδία, Αγγλία – Σκωτία και Ιταλία – Αυστρία), χορταστικό θέαμα, λίγα μέτρια στην εξέλιξή τους παιχνίδια και μια νοκ άουτ φάση που 8 από αυτά τα ματς συμπεριλαμβανομένου των δύο ημιτελικών και του τελικού κρίθηκαν στην παράταση και στα πέναλτι. Όποιος είχε ακολουθήσει το σύστημα Martingale, σίγουρα θα ήταν κερδισμένος στο τέλος του τουρνουά.
Στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», η Ιταλία δεν άφησε τους Άγγλους να πανηγυρίσουν και μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης, επικράτησε 3-2 στο λαιβ σκορ στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι και ανέβηκε στον θρόνο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για δεύτερη φορά στην ιστορία της.
Ήταν το Euro του κορωνοϊού, καθώς η πανδημία ανάγκασε τις έντεκα χώρες να λάβουν αυστηρά μέτρα που αφορούσαν τους θεατές, με εξαίρεση την Ουγγαρία που δεν συμμορφώθηκε. Η πιο δύσκολη στιγμή ωστόσο του τουρνουά έλαβε χώρα τη δεύτερη μέρα, όταν δηλαδή ο Κρίστιαν Έρικσεν κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο, δίχως προφανή αιτία.
Οι συμπαίκτες του σχημάτισαν ένα τείχος γύρω του υπό τις εντολές του Σίμον Κιάερ και οι γιατροί έσπευσαν για τις πρώτες βοήθειες. Ο απινιδωτής τού έσωσε τη ζωή, όμως η εικόνα του σχεδόν ετοιμοθάνατου αρχηγού της Εθνικής Δανίας έκανε άμεσα τον γύρο του πλανήτη.
Η είδηση της διάσωσης του Έρικσεν ήρθε μερικά λεπτά αργότερα μέσω μιας φωτογραφίας. Η καρδιακή ανακοπή έθεσε την ποδοσφαιρική καριέρα του σε κίνδυνο, αλλά ευτυχώς επέστρεψε, με τη ζωή να κερδίζει. Το Euro 2020 ήταν έτοιμο να συνεχιστεί, με την Εθνική Δανίας παρούσα και με το παραπάνω.
Τα ρεκόρ των Euro
Μπορεί ανά καιρούς να έχουν περάσει από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο Εθνικές Ομάδες με σπουδαίες φουρνιές, αλλά καμία δεν κατάφερε να «χτίσει» τη δική της δυναστεία. Γι’ αυτόν τον λόγο τα δεκαέξι τρόπαια μέχρι σήμερα έχουν μοιραστεί αρκετά ισορροπημένα.
Οι πολυνίκεις του Euro είναι η Γερμανία (1972, 1980, 1996) και η Ισπανία (1976, 1992, 2008), με τα «πάντσερ» όμως να μετρούν τις περισσότερες συμμετοχές σε τελικό, καθώς έφθασαν μέχρι το τελευταίο ματς της διοργάνωσης συνολικά έξι φορές, σε αντίθεση με τη «φούρια ρόχα» που το κατάφερε τέσσερις.
Στα στατιστικά, από δύο τρόπαια έχουν η Ιταλία (1968, 2020) και η Γαλλία (1984, 2000), ενώ συνολικά έξι χώρες έχουν πανηγυρίσει από μία κατάκτηση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Σοβιετική Ένωση (1960), Τσεχοσλοβακία (1976), Ολλανδία (1988), Δανία (1992), Ελλάδα (2004) και Πορτογαλία (2016), ενώ αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν τρεις χώρες που έχουν γίνει φιναλίστ αλλά δεν ήπιαν νερό από την πηγή.
Ο λόγος για το Βέλγιο (1980), την Αγγλία (2020) αλλά και τη μεγάλη άτυχη Γιουγκοσλαβία που συμμετείχε σε δύο τελικούς (1960, 1968), χάνοντας όμως και στους δύο.
To «Χρυσό Παπούτσι», από την άλλη, είναι το πιο πολυπόθητο ατομικό βραβείο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με τον εκάστοτε killer της κάθε Εθνικής Ομάδας να φιλοδοξεί να οδηγήσει τους συμπαίκτες του μέχρι το τέλος του δρόμου γράφοντας παράλληλα το όνομά του με «χρυσά» γράμματα στην ιστορία της χώρας του.
Το πιο πρόσφατο χρονικά τουρνουά πάντως ήταν ιστορικό καθώς ο Κριστιάνο Ρονάλντο βρήκε συνολικά πέντε φορές τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα και πέρασε στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων σκόρερ των Euro.
Ο Πορτογάλος σούπερ σταρ μετράει συνολικά δεκατέσσερα τέρματα σε πέντε διοργανώσεις, ενώ ακολουθεί ο σπουδαίος Μισέλ Πλατινί που σκόραρε εννέα φορές, αλλά όλες σε μία μόνο διοργάνωση (1984). Την τριάδα συμπληρώνουν οι Άλαν Σίρερ και Αντουάν Γκριεζμάν που έχουν από επτά τέρματα με τον Άγγλο να παίρνει μέρος σε τρία τουρνουά και τον Γάλλο να ετοιμάζεται για το τρίτο δικό του.
Οι πρώτοι σκόρερ στην ιστορία των EURO:
1. Κριστιάνο Ρονάλντο (Πορτογαλία): 14 (5 διοργανώσεις)
2. Μισέλ Πλατινί (Γαλλία): 9 (1 διοργάνωση)
3. Αλαν Σίρερ (Αγγλία): 7 (3 διοργανώσεις)
4. Αντουάν Γκριεζμάν (Γαλλία): 7 (2 διοργανώσεις)
5. Ρουντ Φαν Νιστελρόι (Ολλανδία): 6 (2 διοργανώσεις)
6. Πάτρικ Κλάιφερτ (Ολλανδία): 6 (2 διοργανώσεις)
7. Γουέιν Ρούνεϊ (Αγγλία): 6 (3 διοργανώσεις)
8. Τιερί Ανρί (Γαλλία): 6 (3 διοργανώσεις)
9. Νούνο Γκόμες (Πορτογαλία): 6 (3 διοργανώσεις)
10. Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (Σουηδία): 6 (4 διοργανώσεις)
Όσον αφορά τα περισσότερα τέρματα σε μία διοργάνωση, το ρεκόρ του Μισέλ Πλατινί με τα εννέα τέρματα από το μακρινό 1984 μοιάζει σχεδόν απίθανο να καταρριφθεί. Ο μόνος που πλησίασε ήταν ο Αντουάν Γκριεζμάν, ο οποίος στη διοργάνωση του 2016 βρήκε έξι φορές τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα.
Ένα ρεκόρ όμως που κατέχει μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι να αναδειχθεί περισσότερες από μία φορά πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, καθώς το 2012 πέτυχε τρία γκολ και ισοβάθμησε με Μάριο Γκόμες (Γερμανία), Μάριο Μάντζουκιτς (Κροατία), Μάριο Μπαλοτέλι (Ιταλία), Φερνάντο Τόρες (Ισπανία) και Άλαν Τζαγκόεφ (Ρωσία), ενώ το 2021 μοιράστηκε την πρώτη θέση των σκόρερ (από 5 γκολ) με τον Τσέχο Πάτρικ Σικ.
Αναμφίβολα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας από τους ποδοσφαιριστές που, είτε τους λατρεύεις είτε τους μισείς, συγκαταλέγονται στους καλύτερους που είδε ποτέ ο άνθρωπος. Με τη φυσική του κατάσταση μάλιστα να είναι καλύτερη από εικοσάρη (!), δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ετοιμάζεται για το έκτο του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Με το πρώτο του τουρνουά αυτό του 2004, είναι ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη με ένα τέτοιο επίτευγμα. Ακολουθούν με τέσσερις διοργανώσεις οι Λόταρ Ματέους (Γερμανία), Πέτερ Σμάιχελ (Δανία), Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (Ιταλία), Λιλιάν Τουράμ (Γαλλία), Έντβιν Φαν Ντερ Σαρ (Ολλανδία), Όλαφ Μέλμπεργκ (Σουηδία), Αντρέας Ίσακσον (Σουηδία), Μπαστιάν Σβαϊνστάιγκερ (Γερμανία), Ντάριο Σρνα (Κροατία), Τζιανλουίτζι Μπουφόν (Ιταλία), Γιάροσλαβ Πλάσιλ (Τσεχία), Κιμ Κάλστρομ (Σουηδία), Λούκα Ποντόλσκι (Γερμανία), Πετρ Τσεχ (Τσεχία), Τόμας Ροσίτσκι (Τσεχία), Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (Σουηδία).
Φυσικά, ο CR7 έχει παίξει τα περισσότερα παιχνίδια στην ιστορία της διοργάνωσης, συνολικά 25. Με την Πορτογαλία να είναι μία από τις πιο συνεπείς ομάδες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, μοιάζει λογικό να ακολουθούν ο Ζοάο Μουτίνιο και ο Πέπε με 19 συμμετοχές έκαστος, ενώ την πεντάδα συμπληρώνουν οι Λεονάρντο Μπονούτσι και Μπαστιάν Σβαϊνστάιγκερ που έχουν από 18 ματς σε τελική φάση Euro.
