Πολλοί έγραψαν ότι «το διπλό στο Γουέμπλεϊ συνιστά τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της Εθνικής». Άλλοι είπαν ότι «αυτή ήταν η κορυφαία εμφάνιση ever του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος». Και κάποιοι, λιγότερο μετριόφρονες, ξεπέρασαν τα εσκαμμένα, λέγοντας ότι έζησαν την «απόλυτη ποδοσφαιρική ονείρωξη». Υπερβολικά όλα αυτά; Ναι, ως έναν βαθμό. Διότι από τη στιγμή που η γαλανόλευκη κατέκτησε το θρόνο της Ευρώπης εκείνον τον μαγικό Ιούλιο του 2004, ό,τι και να συμβεί από δω και πέρα, δεν μας κάνει εντύπωση. Εκτός αν κατακτήσει τον Κόσμο, ένα Μουντιάλ δηλαδή…
Ποιότητα και υγεία
Τον κόσμο της όμως, τούτη η Εθνική τον έχει ήδη κατακτήσει. Τον έχει κάνει δικό της. Η ενέργεια που παίρνει η ομάδα από το κοινό και η ενέργεια που μεταδίδει στο κοινό είναι εντυπωσιακή. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν πριν από έναν μήνα στο «Γ. Καραϊσκάκης», στο ματς με την Ιρλανδία, το ένιωσαν. Τέτοια ατμόσφαιρα, τέτοια ζεστασιά, τέτοια αγάπη από τους φιλάθλους, δεν θυμόμαστε στο πρόσφατο παρελθόν. Εξαιρείται, βέβαια, η βραδιά της 5ης Ιουλίου του 2004, όταν η Εθνική επέστρεφε από το έπος της Πορτογαλίας και οι Έλληνες την υποδέχτηκαν με εκδηλώσεις λατρείας και θαυμασμού.
Αλλά και η σημερινή Εθνική, του Ιβάν και των παικτών του, αξίζει τη στήριξη όλων μας. Το δικαιούται. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα αποτελέσματα που έχει φέρει το τελευταίο διάστημα, με τις 4 σερί νίκες στο Nations League. Αυτό είναι το λιγότερο. Στεκόμαστε, κυρίως, στην ποιότητα της ομάδας, στην υγεία που αποπνέει, στο πάθος όλων για διάκριση. Στοιχεία που μας είχαν λείψει, για διάφορους λόγους.
Μια νίκη που θα τη μνημονεύουμε για χρόνια
Πριν από το ματς με την Ιρλανδία όμως, ακριβώς τρία βράδια νωρίτερα, οι διεθνείς μας έγραψαν ιστορία. Όσα είχαν προηγηθεί με τον θάνατο του Μπάλντοκ και με τη θλίψη να κυριαρχεί στο ελληνικό συγκρότημα, η νίκη της Εθνικής μας στο «Γουέμπλεϊ» πήρε διαστάσεις θριάμβου. Από αυτές τις νίκες που λες «την έζησα, την πανηγύρισα, ένιωσα τόσο υπερήφανος». Με κυριαρχικό ποδόσφαιρο μάλιστα, όχι με κλεφτοπόλεμο. Με 11+5 παλικάρια που κατέθεσαν και την ψυχή τους στον Ναό, και με έναν στρατηγό στην άκρη του πάγκου που οδήγησε μαεστρικά την ομάδα. Ένα επικό 2-1 επί των Άγγλων, αφιερωμένο στη μνήμη του αδικοχαμένου συμπαίκτη τους.
Μόλις είχαμε περάσει το 93ο λεπτό του λαιβ σκορ, στο 93’03’’ συγκεκριμένα, παίζονταν δηλαδή οι καθυστερήσεις. 1-1 το σκορ ως τότε, πέρα για πέρα άδικο. Οι παίκτες μας πιέζουν για το νικητήριο γκολ, δείχνουν να το πιστεύουν, αλλά ο χρόνος είναι ελάχιστος. Ο Κωνσταντέλιας εφορμά προς τη μικρή περιοχή των Άγγλων, ανακόπτεται, επωφελείται ο Πέλκας, πέφτει κάτω, καταφέρνει όμως να πασάρει στον Παυλίδη, μια προσποίηση από τον φορ της
Μπενφίκα, φεύγει προς τα δεξιά, σουτάρει, η μπάλα περνάει κάτω από τα πόδια Κόλγουιλ και δίπλα από τα πόδια του Στόουνς και του Πίκφορντ που έκαναν την ύστατη προσπάθεια να ανακόψουν την πορεία της. Έτσι πρόσταξε ο θεός του ποδοσφαίρου να γίνει, έτσι έγινε. Ένα μεγάλο γκολ, ένα σπουδαίο γκολ, ένα ιστορικό γκολ.
Είναι γλυκιά η κορυφή
Η Εθνική μας είναι πρώτη στον όμιλό της του Β Γκρουπ στο Nations League. Είναι πρώτη από την πρεμιέρα, με το άνετο 3-0 επί της Φινλανδίας, διατηρήθηκε εκεί με το διπλό στο Δουβλίνο, ενώ με τη νίκη επί της Αγγλίας εδραιώθηκε για τα καλά στην κορυφή. Ήταν σχεδόν αδύνατο, με τέτοια ορμή, να μας κόψει το δρόμο η Ιρλανδία στο Φάληρο. Τέσσερα στα τέσσερα, λοιπόν. Και με 9-1 τέρματα.
Από τις 16 ομάδες που συγκροτούν το Β Γκρουπ, μόνον εμείς, η Τουρκία και η Ουαλία παραμένουμε χωρίς ήττα. Και από όλους τους ομίλους του Nations League, μιλάμε δηλαδή για ένα σύνολο 54 ομάδων, μόνον εμείς και η Ρουμανία έχουμε το απόλυτο νικών. Διόλου μικρό το επίτευγμα…
Τι απομένει στις δύο τελευταίες στροφές; Να μην ηττηθούμε από τους Άγγλους την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ, πάμε δηλαδή για δύο αποτελέσματα. Αν διατηρηθεί η διαφορά των 3 βαθμών μεταξύ μας (με Χ), τότε εξασφαλίζουμε την πρώτη θέση και μαθηματικά, καθώς ακόμα κι αν ηττηθούμε στο φινάλε από τη Φινλανδία και οι Άγγλοι νικήσουν την Ιρλανδία, θα υπερτερούμε στα μεταξύ μας ματς με τα «τρία λιοντάρια».
Τι σημαίνει όμως η πρώτη θέση στον όμιλό μας; Τι οφέλη προκύπτουν; Ας τα δούμε όσο πιο συνοπτικά γίνεται, για να μη… χαθεί η μπάλα:
Καταρχάς, ανεβαίνουμε επίπεδο στο Nations League και στο επόμενο θα παίξουμε στο Α γκρουπ, άρα καλύτεροι αντίπαλοι, μεγαλύτερη προβολή, αυξημένα έσοδα.
Επίσης, κερδίζουμε θέσεις στο Ranking της ΟΥΕΦΑ, άρα ευνοϊκότερες κληρώσεις στις επόμενες διοργανώσεις.
Το πιο σημαντικό όμως είναι άλλο: στην κλήρωση για τους ομίλους του Μουντιάλ του 2026 θα αντιμετωπίσουμε μόνο μία δυνατή (θεωρητικά, πάντα) ομάδα, επομένως αυξάνονται οι πιθανότητες για πρόκριση. Ακόμα όμως κι αν βγούμε δεύτεροι εκεί, θα έχουμε μια έξτρα ευκαιρία, καθώς θα συμμετάσχουμε στα μπαράζ για ένα εισιτήριο στα τελικά.
Ο 12ος παίκτης
Το ότι θα γινόταν sold out για τον αγώνα της Πέμπτης, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν να γίνει σε χρόνο dt. Οι Έλληνες φίλαθλοι διψάνε για επιτυχίες, στηρίζουν την Εθνική, την αγαπάνε, θέλουν να πάνε στο γήπεδο και να στρώξουν την ομάδα μας στη νίκη.
Στο ΟΑΚΑ θα βρεθούν 55.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας, έτσι έγινε και στο Φάληρο. Μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, λίγο πιο ηλικιωμένοι, όλοι δίπλα στην Εθνική μας. Μέσα σε λίγες ώρες εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια, σπάνιο «φαινόμενο» για αγώνα της ελληνικής ομάδας. Αλλά και τόσο όμορφο…
Ούτε βαθμό εντός έδρας
Στις 10 του περασμένου Οκτωβρίου σπάσαμε μια ιδιαίτερα αρνητική παράδοση απέναντι στην Αγγλία, καθώς δεν τους είχαμε κερδίσει ποτέ. Σε 9 ματς ως τότε, είχαμε 2 ισοπαλίες και 7 ήττες. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να σπάσουμε και την εντός έδρας παράδοση; Τέσσερις φορές έχουμε φιλοξενήσει τους Άγγλους, ισάριθμες ήττες μετράμε: με 0-2 το 1971, με 0-3 το 1982, με 1-2 το 1989 (σε φιλικό) και με 0-2 το 2001. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι το μοναδικό εντός έδρας γκολ είχε πετύχει ο Σαραβάκος, σε ένα άδειο ΟΑΚΑ (μόλις 6.000 εισιτήρια είχαν κοπεί) τον Φεβρουάριο του 1989.
Τελευταία χρονικά επίσκεψη των «τριών λιονταριών» στη χώρα μας, το Ελλάδα – Αγγλία στις 6 Ιουνίου του 2001, για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Με Βασίλη Δανιήλ στον πάγκο η Εθνική μας και με πολύ καλή φουρνιά παικτών (Νικοπολίδης, Μπασινάς, Καραγκούνης, Ζαγοράκης, Μαχλάς, Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής μεταξύ άλλων), αλλά απέναντί τους υπήρχαν ο Μπέκαμ, ο Τζέραρντ, ο Όουεν, ο Φάουλερ, ο ΜακΜάναμαν, ο Φέρντιναντ, ο Σκόουλς. Το ματς κρίθηκε στο β’ ημίχρονο, με τον Σκόουλς και τον Μπέκαμ να βρίσκουν δίχτυα (63’ και 87’ αντίστοιχα), στερώντας μας ουσιαστικά κάθε ελπίδα για πρόκριση.
Ήταν το τελευταίο ματς του Βασίλη Δανιήλ στον πάγκο της Εθνικής, στη συνέχεια ανέλαβε ως υπηρεσιακός για ένα παιχνίδι ο Νίκος Χρηστίδης (0-0 με τη Ρωσία σε φιλικό στη Μόσχα) και κατόπιν ανέλαβε κάποιος… κύριος Ότο Ρεχάγκελ.
